[i]“Het begon met wat getrek en toen een duw. Na die klap wist ik het. Nu is het genoeg. Nu ga ik hulp halen. Want ik hou echt heel veel van haar”.[/i]

Ik zit in de auto en luister naar de radio. Ik zit in de auto en erger me kapot. Zou het werkelijk zo gemakkelijk zijn?

[i]Nu is het genoeg.[/i] Hoe vaak heb ik dat gedacht? Heb ik deze woorden uitgeschrééuwd, in blinde paniek, stil in mijn hoofd.

Mijn mond kurkdroog, van de adrenaline leer ik later, alert en gespitst op wat komen gaat. Maar uiterlijk kalm, omdat mijn onrust jouw onrust groter maakt, weet ik uit ervaring. [i]Geen betere toneelschool dan huiselijk geweld.[/i]
Je staat voor me. Hulpeloos boort jouw blik zich in de mijne. Dan plots de verandering, toch nog onverwacht, zodat ik schrik. Voor een ander waarschijnlijk uiterlijk niet waarneembaar, maar bij mij inmiddels zo vertrouwd dat mijn lichaam zich direct in een opperste staat van paraatheid brengt.
Je blik dwaalt af. Een angstig voorgevoel maakt dat ik me misselijk voel. In een flits zie ik dat je een glasscherf grijpt van de vaas die je daarnet in blinde woede kapot gesmeten hebt. Zonder aarzelen zet je het stuk glas in je arm. De ogen die mijn starende blik vangen herken ik bijna niet meer.

[i]Nu is het genoeg, nu ga ik hulp halen?[/i]

In een split seconde draai ik me intuïtief om en ren naar de voordeur, in een poging weg te komen. Ik ruk hem open en het felle licht dat in het trappenhuis schijnt, verblind me. Te laat.
Met één beweging grijp je mijn haar en even later lig ik in de gang achter de voordeur, jouw zware lichaam op het mijne, een hand die mijn mond dichtdrukt.
Ik onderdruk de angst, het verdriet en de boosheid. Dat kan ik inmiddels heel goed. De woorden echoën bijna als een mantra door mijn hoofd.

[i]Nu is het genoeg, nu is het genoeg.[/i]

Niemand die mijn stille noodkreet hoort. Een geschrokken buur die op het gestommel af is gekomen druipt, na een vruchteloze poging tot aanbellen, weer af. Langzaam hoor ik zijn voetstappen wegsterven op de trap. Misschien neemt hij plaats achter zijn computer. En misschien surft hij dan naar www.steunpunthuiselijkgeweld.nl. Misschien ook niet.

Nu is het genoeg. Nee, zo gemakkelijk is het in de praktijk helaas niet. Voor veel mensen ligt de werkelijkheid helaas op een heel ander niveau.

Categorieën: Maatschappij

6 reacties

Avalanche · 23 november 2009 op 13:35

Het begin vind ik wat verwarrend, maar de rest: huiveringwekkend en op sommige punten pijnlijk herkenbaar. Soms duurt het lang voor genoeg ook echt genoeg is.

SIMBA · 23 november 2009 op 14:39

De campagne “Nu is het genoeg!” is heel actueel op middelbare scholen. Goed dat je hier aandacht aan besteedt!

pally · 23 november 2009 op 22:27

Heftig onderwerp,Saya-Surya, erg goed beschreven.Ik hoop dat het niet autobiografisch is. In elk geval heel belangrijk dat erover geschreven wordt omdat het te vaak voorkomt en soms heel lang doorgaat zonder dat iemand er iets van weet.
:wave: :wave:

groet van Pally

Saya_Surya · 24 november 2009 op 08:03

Klopt en de stap om er dan met iemand over te praten is heel groot.

LouisP · 24 november 2009 op 19:06

S.
indringend geschreven…
L.

KawaSutra · 25 november 2009 op 01:21

Dat dreunt nog wel even na. Misschien ligt de werkelijkheid ook wel op een ander niveau, parallel aan deze werkelijkheid. Alleen is die ten alle tijden ondergeschikt, en zo moet het ook.
Goed geschreven!

Geef een reactie

Avatar plaatshouder