OBN’ers

Er komen voor mij steeds meer Onbekende Bekende Nederlanders bij. Vroeger had je Mies Bouwman, Willem Duys, Rita Corita, Mr. G.B.J. Hilterman en nog een handjevol en dan had je het wel zo’n beetje gehad met de Bekende Nederlanders. Dat waren de gezichten die op vaste tijden op TV kwamen en dus kende iedereen ze. We zaten met de spruitjeslucht nog in onze haren aan de buis gekluisterd gedurende die spaarzame avondlijke uurtjes dat er werd uitgezonden en keken allemaal naar hetzelfde programma. Tegenwoordig zie ik allemaal snuiters en snuitsters voorbijkomen op TV, die zichzelf bekend wanen. Dat zie ik niet aan hun gezichten. Die ken ik niet. Ik zie ze voor het eerst. Ik zie het aan de manier waarop ze zich gedragen. Hun bodytaal. Een geacteerde nonchalance in bewegen, een zelfverzekerdheid, die vreemd overkomt en die je niet kunt verklaren, als je niet weet dat het om een zogenoemde BN-er gaat.

Denken dat ze alom bekend zijn, verandert hun gedrag. De gemanierdheid druipt ervan af. Het spreekempo wordt sneller dan bij de gemiddelde Onbekende Nederlander. De uitspraak komt dichter in de buurt van de hete aardappel in de keel naarmate de persoon in kwestie zichzelf bekender acht. En dan denk ik: “Hee, daar is er weer zo één! Een Onbekende Bekende Nederlander.” De OBN’ers gaan steeds meer op elkaar lijken en kopiëren elkaar. Ik kan ze “absoluut” niet meer uit elkaar houden. “Absoluut”. Een woord, waar je OBN’ers ook aan kunt herkennen.

Diepte-interview met een OBN-er: “Ga je binnenkort nog nieuwe dingen doen?” “Absoluut.” “Klopt het dat je het met die en die doet de laatste tijd?” “Absoluut”. “Wat ga je eten vanavond?” “Absoluut.” Leeghoofdigheid en eenheidsworstigheid komen zowel in de vraagstelling als in dat ene woordje tesamen. Zo langzamerhand sterft het op mijn beeldbuis van de Onbekende Bekende Nederlanders.

Af en toe hoor je in het journaal van het overlijden van een Bekende Nederlander. Vandaag het overlijden van Albert Mol. Dan gaat er toch even iets door me heen. Dat was een man, die echt iets betekend heeft voor de vaderlandse kijkcijfers. Kijk. Dat was wat mij betreft nou een echte BN’er. Hij heeft iets toegevoegd aan de Nederlandse samenleving. Niet alleen, dat we erg met hem gelachen hebben, maar hoeveel taboes zou hij door zijn verschijnen op TV, in films en door zijn boeken doorbroken hebben? Heel wat! Hij was de eerste man, die openlijk in de camera keek en zei, dat hij homo was. Over baan breken en uit de kast komen gesproken!

Ik vroeg het me vanavond af: wie van al die hedendaagse Onbekende Bekende Nederlanders zal straks nog een plaatsje in het Journaal krijgen als hij/zij overlijdt? Of worden het er straks te veel en komen er dan misschien extra-uitzendingen van RTL-Boulevard? Dat is toch niet te hopen! Ten slotte is driekwart van de Nederlanders intussen wel eens met zijn hoofd op TV geweest en waant zich bekend bij iedereen. En als die andere Albert (nee, niet Heijn, maar Verlinden) iedereen, over wie hij wel een keer een roddel heeft geplaatst, moet gaan afmelden! Spaar me! Een advertentie in de plaatselijke krant vind ik dan wel voldoende hoor!

Nee, ik denk dat straks alleen de Onbekende Nederlanders bij overlijden nog genoemd zouden moeten worden in het Journaal. Dat scheelt een hoop zendtijd, want dat is dan nog maar een klein select groepje. En dat scheelt dan ook meteen weer een hoop necrologieën. Dat lijkt me ABSOLUUT een beter idee.

Albert Mol. Hij ruste in Vrede. Weer een Bekende Nederlander naar de eeuwige jachtvelden…