Ode aan de automatische piloot

Een liedje van Bløf murmelt uit de radio op het secretariaat. De zanger van de Zeeuwse band articuleert de woorden goed. Net zoals de vier keer ervoor die dag. De kracht van Sky Radio. Herhaling. Drie hoofden staren naar een scherm op hun bureau. “klik…voor iemand zoals jij…TAB, TAB…voor hem, voor haar, voor mij….klik.” De muziek lijkt te baltsen met de incidentele muishandelingen en aanslagen op de toetsenborden. Richting het einde van het nummer komt de onvermijdelijke climax in zicht. Heel langzaam gaat de mond van één van de drie hoofden open en zucht: “ahhhhhles is liefde.”

Niemand reageert en Bløf maakt plaats voor Robbie Williams. Hij op zijn beurt schikt weer in voor Enrique Iglesias. Niet lang daarna zullen de Zeeuwen waarschijnlijk weer hun opwachting maken. Nog zo’n kracht van de radiozender. Liedjes die niet snel irriteren.

“Ik heb geen zin meer.”
– “Hmmm? O ja?”
“Nee, echt, ik weet niet wat het is vandaag.”
– “Goh, ja. Heb je best vaak de laatste tijd, hè?”
“Jaahh, gisteren ook. Ik heb de hele week al geen zin.”
– “De zwangerschap, hè? Is ook best zwaar hoor.”
“Nee, dat is het niet. Nee, zeg. Daar klamp ik me aan vast hoor. Zeker op zo’n dag als vandaag.”
– “Oh ja. Nee natuurlijk, ja. Is ook leuk, hè?”
“En ik voel me ook echt prima hoor. Nee…het is…ik heb gewoon geen zin.”
– “Goh…Ja…Ik ook niet eigenlijk.”

[…]

“Gerda rookt eigenlijk best veel, hè?”
– “Zeker, ja…terwijl ze toch de receptie…en wij op zo’n moment…”
“Jaahhh. Denk ik ook wel eens, hoor.”
– “Ik bedoel, wij zitten niet vast hier. Dus dan vind ik het ook kunnen, weet je. Maar bij de receptie…”

[…]

“We moeten nu wel even bedenken wat we zullen halen voor de lunch.”
– “Ik vond dat broodje bij Bart niet zo’n succes vorige week”
”Nee? Was toch best lekker? Ik vond van wel hoor.”
– “Ja ja, ik ook natuurlijk. Maar dat meisje zat met haar handen zo in al die bakjes, weet je nog? Eerst met die vingers tussen de ei en daarna…”
“Ei?”
– “Ja… Ik had met ei. Ja, zeker weten. Ja hoor, want jij had met beenham en kaas.
“Oh… Ja… Dat is inderdaad wel vies.”

[…]

– “Ik ga dus echt niet op de woensdag.”
“Nee tuurlijk, zou ik ook niet doen als ik jou was.”
– “En alleen omdat zìj dan zogenaamd de kinderen heeft.”
“Ja, zo gaat dat, hè.”
– “Moet ik dan soms eerst een baby uitpoepen om niet op de woensdag te hoeven?”
“Haha… Ja, ja. Nou. Het is een begin.”

– “Wanneer moet jij eigenlijk?”
“Donderdag.”
– “Heb je mooi geluk gehad.”
“Jaahhh. Nou. Maar als ze mij op die woensdag hadden gezet, dan had ik me ook mooi ziek gemeld hoor. Toch?”
-“Tja. Nee..als ik jou was… met je zwangerschap….zou ik ook niet…. Niet op woensdag in ieder geval.”

[…]

“Pffff. Nog een uur.”
– “Hmmm? Wat?”
“Het regent.”
-“Goh ja…”

Drie hoofden turen naar een scherm voor zich. Klik…and I would call you up… backspace ….every Saturday night….. klik. James Blunt articuleert weer lekker. Eén van de hoofden opent langzaam de mond en zucht: “Hééééére we go again.”