Hoe noemt men een man die zijn baan opzegt om full-time voor zijn bloedjes van kindertjes te gaan zorgen? Een zorgvader. Hoe noemt men een vrouw die hetzelfde doet? Een huisvrouw in het beste geval, maar ik ben inmiddels ook al bekend met enkele andere termen! Wel, ik ben dus zo’n huisvrouw. Ik ben redelijk jong (32), heb twee ondernemende mannetjes (1,5 en 3,5), en hoor volgens sommige mensen dus thuis in de categorie “huismuts”. Hier wil ik graag even iets recht gaan zetten.
Ten eerste: het spijt me voor al die carrière-dames, maar ik vind niet dat ik buiten de maatschappij sta alleen omdat ik geen BETAALD werk heb. Ik lees elke morgen de krant onder het genot van een kopje koffie, ik kijk naar zowel het RTL nieuws als naar het NOS journaal, heb een abonnement op de Elsevier, internet me suf en oh ja, volg ook nog eens een studie Cultuurwetenschappen op universitair niveau.
Ten tweede: ik heb een hekel aan welke soap dan ook, sherry heb ik één keer geprobeerd en was voorgoed genezen (rioja daarentegen slobber ik lekker weg, maar niet om tien uur in de ochtend), en koffie drinken met de buurvrouw doe ik uit vriendschap in plaats van verveling.
Ten derde: boeken lezen, heerlijk. Alleen, niet overdag. Want overdag stop ik eten in geopende mondjes, geef ik kusjes op schrammen, veeg ik billen en snotneuzen af, verschoon ik kleertjes als er “ongelukjes” gebeuren, verwonder ik me over de stapels wasgoed die twee ukkies kunnen produceren, doe boodschappen op de fiets in het dorp 3 km verderop want ik heb geen auto en wandelen we elke dag wel even richting strand of bos of manege.
Ten vierde: ik ben GEEN ingedutte doos die alleen met andere moeders over haar geweldige, intelligente, misschien zelfs wel hoogbegaafde kroost kan babbelen. Ik ben net een week in Praag geweest met een vriendin, ga regelmatig met een stel andere meiden borrelen aan de boulevard, rijd elke zondag paard, en ga vaak sporten of winkelen of naar de bioscoop of uit eten. En dan heb ik het nog niet eens gehad over de college’s voor studie, bijbehorende stadswandelingen en museumbezoekjes.
Ten vijfde: manlief heeft een drukke baan, is sinds kort voor zichzelf begonnen, wat uiteindelijk een zo mogelijk nog drukkere baan heeft opgeleverd. In combinatie met mijn oude, leuke, zeer onregelmatige werk als export-planner op Schiphol, zonder opa’s of oma’s die zouden kunnen inspringen in noodgevallen, was het blijven werken ook nog eens onmogelijk. Tel daarbij op dat manlief anti-crèche, anti-oppasmoeder, anti-alles wat riekt naar kinderopvang is, en de keuze was snel gemaakt.
Ten zesde: zouden al die werkende moeders, die mij van alles aan willen praten wat betreft het al dan niet bij de maatschappij horen, misschien stiekem niet een ietsiepietsie klein beetje jaloers zijn? Zouden ze het ook niet leuk vinden om hun kinderen zelf op te voeden, tijd voor zichzelf en andere leuke dingen over te houden (met dank aan een goede schoonmaakster iedere vrijdagmiddag) en geen crèche-stress als de kindertjes koorts hebben of de file iets langer is dan gedacht? En zijn diezelfde moeders op de basisschool straks niet blij met moeders zoals ik? Want waar denken ze eigenlijk waar de overblijf-, luizen-, voorlees-, oversteek- en computermoeders vandaan komen op school? Vast niet van hun kantoren ……
We hebben vrolijke kinderen, blije mannen, gezellige huizen, voldoende afleiding en genieten met volle teugen van het leven in het algemeen. Leven en laten leven zou ik willen zeggen. Ik zeg ook niet tegen werkende moeders dat ze buiten de maatschappij staan omdat ze hun tijd verdoen op een kantoor en vervolgens nergens puf meer voor hebben, zodat de blaadjes weer vol staan met klaagzangen over “tijdgebrek” en “stress” en “time-management”.
Dus, om een eind te maken aan een anders eindeloos verhaal: ode aan de huismuts!
😉
16 reacties
WritersBlocq · 21 juni 2005 op 08:23
Hee muts, ga je nou niet verdedigen voor iets waar je niet schuldig aan bent, dat doe ik namelijk al regelmatig 😛 .
Hij leest weer heerlijk weg, deze column, more more more!
champagne · 21 juni 2005 op 10:28
Inderdaad; niet verontschuldigen!
Het is voor iedereen het prettigs wanneer hij/ zij een keuze heeft om te doen wat hij graag doet wanneer er kinderen komen, betaald of onbetaald.
Niet iedereen heeft die keuze…
Je leidt een leuk leven, druk, dat wel, maar hou in ieder geval tijd vrij om columns te schrijven, want dat doe je goed!
Troy · 21 juni 2005 op 12:44
Ik ben het helemaal met je eens. De baan “huismuts met kinderen” wordt zwaar onderschat…
Grt Troy
Louise · 21 juni 2005 op 13:02
Zo is dat, en je schrijft lekker!
Ma3anne · 21 juni 2005 op 13:39
Ik ben intussen toch van een andere generatie geloof ik. Waarom zou je in de verdediging moeten schieten vanwege je keuze om zelf full time voor je kinderen en je huishouden te zorgen? 😮
Intussen moet gevoeglijk toch bekend zijn dat dat ook een baan is. Of zijn we dat ook alweer voorbij?
Kan het soms niet meer volgen al die golfbewegingen.
Wright · 21 juni 2005 op 14:07
Domicilia als ’the happy housewife’. 😉
Je hebt gelijk Ma3, wat betreft de golfbeweging. Om mij heen lijkt het huisvrouw zijn een beetje een status-cultus te krijgen.
De opmerking, ‘ik hoef niet te werken’, krijg ik regelmatig te horen.
Veel vrouwen zouden best willen stoppen met werken, of minder uren willen werken om meer tijd aan hun kinderen te besteden, maar beschikken domweg niet over de financiële middelen.
In de verdediging schieten is echt niet nodig, voor veel hardwerkende vrouwen ben je een bevoorrecht mens. Geniet ervan!;-)
Lekker geschreven overigens.
Bakema_NL · 21 juni 2005 op 14:19
Ga toch weg, de plek voor de vrouw is in de keuken….1 recht, het aanrecht, 1 taal en dat is horizontaal en………………ok ok, niet serieus bedoeld dit. 😛
Natuurlijk staan huisvrouwen niet buiten een maatschappij. Het is eigenlijk van de zotte dat veel vrouwen, of mannen, moeten werken, al moet dat vaak niet, maar is het alleen vanwege het gevoel zonodig een “carriere” te moeten hebben of geld voor het koophuis en dikke auto om de buren tevreden mee te stellen. Als je kinderen neemt, jawel “neemt”, in de meeste gevallen blijft het een keuze namelijk, moet je er ook voor zorgen en niet opa of oma of oppas of naschoolse opvang. Ik verdien best een leuk salaris, maar geen fortuin, mijn vrouw werkt 18 uurtjes en toch zijn we er voor mijn zoontje, uitgezonderd een volledige middag en 3 uurtjes op een andere dag. Dat kan nog net vinden wij, dan maar geen koopwoning en dikke auto, is ook nergens voor nodig.
Soms zeurt die parttime huisvrouw van mij ook hoor, ze moet bijna alles doen. Kon zij het geld verdienen dan bleef ik graag thuis voor het huishouden, meen ik serieus. Keihard er tegenaan en dan toch nog vrije tijd overhouden, dat zou me lukken. Maar goed, zij kan niet het salaris verdienen wat ik heb dus er is geen sprake van.
Dees · 21 juni 2005 op 16:16
Wat mij betreft moeten mensen zelf weten wat ze doen. Maar ik zou – jaloezieloos – voor geen goud zonder werk willen, ook niet mocht ik toch nog in ene barensdriften krijgen.
Mijn moeder was op latere leeftijd behoorlijk ontevreden over het feit dat ze niet méér had gedaan aan werk. En zij is wel altijd parttime blijven werken, ook met drie rondhuppelende ukjes. Zij heeft me altijd meegegeven dat het belangrijk is om vormen van afhankelijkheid te vermijden. Dat werk belangrijk is, om je steentje bij te dragen en ook voor je eigen welbevinden. Zorg voor kinderen en huishouding is voor mij geen werk, ook niet als je er een dagtaak aan kunt hebben. Kinderen krijgen is een keuze die je misschien niet altijd wel, maar wel altijd niet kunt maken, de bijbehorende consequenties zijn dan m.i. ook voor eigen rekening.
Maak je je trouwens nooit zorgen, dat je man wegvalt en dat je er dan werkloos en alleen voor komt te staan met je kinderen? Ik weet dat het niet een waarschijnlijkheid is en ik hoop het ook zeker niet voor je, maar toch, het zou kunnen. Dat alleen al is een risico dat ik nooit zou nemen.
Over één zinsnede viel ik wel een beetje trouwens. Waarom, als je man er zo op tegen is om opvang te hebben voor de kinderen, levert hijzelf niet een deel van zijn werktijd voor tijd met de kinderen? Dat lijkt me eerder een argument voor / van hem dan voor jou om te stoppen met werken.
Goed, ik zal niet teveel doorschieten in de ode aan de feministe. Ik vond je column erg leuk om te lezen en geniet vooral van het feit dat je een tevreden mens bent… En zo te lezen doe je dat ook. 😉
Mosje · 21 juni 2005 op 17:33
Heb een beetje hetzelfde gevoel als Desa. Waar ik nog aan zou willen toevoegen dat het stukje een beetje uitstraalt dat je de situatie waarin je verkeert aan het goedpraten bent voor jezelf.
Dat is waarschijnlijk helemaal je bedoeling niet geweest, maar zo komt het over. Al die argumenten die je op een rijtje zet. Alsof je jezelf verdedigt.
Aan je schrijfstijl mankeert niets overigens. Je kunt dingen prima onder woorden brengen! Wat dat betreft ben je een topmuts.
Domicela · 21 juni 2005 op 17:48
@WritersBlocq: tsja, die verdedigingen van je kan ik me nog levendig herinneren aan de stamtafel …
@Champagne: het is inderdaad prettig om de keuze te hebben, helemaal mee eens
@Troy: niets aan toe te voegen 😉
@Louise: dank je wel
@Ma3anne: kan het ook af en toe niet meer volgen, die bewegingen …
@Wright: ik geniet er zeker van!
@Bakema: ik heb nooit voor auto of huis of status gewerkt, en snap niet dat er mensen zijn die dat wel doen! Helemaal eens met je opmerkingen!
@Desaparecida: ik voel me niet afhankelijk en vind een baan niet zaligmakend om het idee te hebben dat ik een bijdrage lever. Ik maak me eveneens geen zorgen, heb namelijk een goede opleiding dus een baan is er altijd wel te vinden als het nodig is. Dat manlief niet minder wilde gaan werken was bekend voor de kindertjes kwamen.
@Mosje: je wil niet weten hoe vaak ik mezelf moet verdedigen, begin er al erg goed in te worden!
Bedankt voor de reacties, enne, vergeet het korreltje zout niet!
Mila
KawaSutra · 21 juni 2005 op 19:37
[quote]enne, vergeet het korreltje zout niet![/quote]
Inderdaad, korreltje zout is belangrijk, en dan leest het heel lekker weg! 😀
Mosje · 21 juni 2005 op 19:58
Pff Domi, ik wil uiteraars je stukje met een korreltje zout nemen, maar geef het zout er dan wel bij.
Je verhaaltje zal best, hier en daar, of wellicht helemaal, ironisch bedoeld zijn. Maar die ironie lees ik niet. En dat komt vaker voor hier op columnx (is mijn persoonlijke mening).
Je kunt wel ironie in je kop hebben, maar het is nog iets anders op dat ook duidelijk op papier te krijgen.
Domicela · 21 juni 2005 op 20:19
Het was NIET ironisch bedoeld, maar het was evenmin de bedoeling om alles serieus te nemen. Enne, zout heb je toch zelf wel in je keukenkastje staan?! 😛
Raindog · 22 juni 2005 op 00:19
Beetje het referendumidee; voor of tegen. Ieder mens moet zijn of haar eigen keuzes maken denk ik en het persoonlijk borg willen staan voor de opvoeding van je kinderen is een keuze die wat mij betreft weinig toelichting of het afleggen van verantwoording behoeft. Raar toch dat dat uberhaupt van je gevraagd wordt want dat je daarmee in je omgeving geconfronteerd wordt neem ik onmiddelijk van je aan. Het zal in zekere zin wel te maken hebben met het tijdperk van ongeremd individualisme waarin het hebben van kinderen al snel als ‘een probleem’ wordt ervaren, om vervolgens nog maar te zwijgen over de opvoeding ervan. Je column echter is duidelijk en zou je misschien wel standaard in je binnenzak bij je moeten dragen als het echt zo noodzakelijk is. Ietwat jammer is het dat er enige overredingskracht voor nodig lijkt te zijn. Met het risico mezelf schandelijk tegen te spreken: zo’n keuze domweg (of weloverwogen) maken en verder aan iedereen die daar iets van vindt schijt hebben komt (tegenwoordig) wat sterker op me over geloof ik. Neemt desalniettemin niet weg dat het geen kwaad om de goede (persoonlijke) argumenten daarvoor eens op een rijtje verzameld te zien. En je verwoordt dat inderdaad erg goed.
pepe · 23 juni 2005 op 21:47
Deze huismuts vindt hem gewoon leuk en ik verdedig mezelf niet voor het feit ik lekker geniet van alle leuks in het leven.
Blijf lekker doorschrijven Domicela:-D
bert · 24 juni 2005 op 09:12
Wees maar blij dat jullie op dit moment op deze manier voor een leven kunnen kiezen waarbij jij heerlijk bij de kinderen thuis kan zijn.
Ik denk wel dat het op dit moment niet meer voor veel mensen is weggelegd, en dat het indien mogelijk bijna altijd de vrouw zal zijn die minder gaat werken in deze situaties. Die rolverdeling die van heel veel dingen afhankelijk is zal echt nog niet snel veranderen in onze westerse maatschappij.
Geniet maar intens van deze schitterende periode in jullie leven. 🙂