Hoofdstuk 1
Ik ben net wakker. Ik merk dat ik op mijn buik lig…armen en benen wijd gespreid. Ik beweeg me niet want anders moet ik kotsen. Hoewel ik geen koorts heb en de winterkou mijn kamer is binnen gedrongen, zweet ik als een otter. Waarom ik dit vertel…ik weet het echt niet…ik vraag me alleen af hoeveel alcohol een mens kan verdragen. Naast mijn bed…nou ja bed… meer een brits als je het vergelijkt met wat ik gewend ben…naast dit roestige, rammelende karkas dus, merk ik de lege wijnflessen op…merk Aldi. Ze liggen kriskras door elkaar. Tegen deze chaotisch over de vloer gedrapeerde leegte heeft zich de vieuxfles aangeschurkt. Ik zie tussen mijn samengeknepen ogen een laatste restant grauwbruine bocht…iets meer dan een bodem. Zodra ik me kan bewegen, neem ik die laatste slok. Nu nog niet, want om er bij te kunnen, moet ik me uit het bed draaien. Mijn maaginhoud zou echter meedraaien…álles zou meedraaien. De gedachte alleen al geeft me kotsneigingen. Verdomme, waarom is die klotenvloer zo scheef waardoor die kutfles wegrolde. Een koninkrijk voor een slok vieux. En toch wordt vieux ook wel armeluicognac genoemd. De smaak is inderdaad armzalig in vergelijking met de weldadige warmte van Remy Martin. Maar VSOP kan ik niet meer betalen. Volgens mij is vieux een gifmengsel…een chemische formule…en uitvinding van een waanzinnige…that’s it. Van cognac kreeg ik nooit een kater, maar nu heb ik een smerige koppijn en voelt mijn maag alsof ik zojuist gier ontbeten heb. Ik moet ergens in de nacht bewusteloos zijn geraakt…heb zelfs niet hoeven te braken. Daar ben ik blij om want die smerige, zure en alles doordringende geur geeft alleen maar een kettingreactie…je kotst totdat er niets anders rest dan giftig gele gal. Voorzichtig draai ik me op mijn rechterzij. Ik bekijk mijn smerige laken vol vlekken. Wijn…koffie…etensresten…schimmel…sperma, het ziet er perfect uit voor een wasmiddelenreclame, bedenk ik me met een laatste restje ironie. Ik zie mijn ongewassen lijf en voel met mijn linkerhand aan mijn penis die verschrompeld aanvoelt en ik trek er wat aan. Een erectie zit er deze middag niet in. Dus ik kijk maar weer op de grond, nu om naar mijn shagzak zoeken. Plotseling herinner ik me dat ik een sigaret gerookt moet hebben, voordat ik in slaap viel. Onverantwoord? Het zal best wel maar mij kan het niet verdommen…wat heb ik te verliezen? Voorzichtig maak ik een beweging naar de zijkant van het bed…een gedoofde peuk ligt op de betonnen vloer. Zie je wel, niks aan de hand. Gelukkig kan ik wel bij mijn shag en aansteker. Roggelend en bulderend ga ik overeind zitten…te diep geïnhaleerd…nu moet ik nóg bijna kotsen. Ik voel me misselijk en de kamer lijkt wel een roeiboot in windkracht 12 midden op de Noordzee. Gelukkig heb ik geen hongergevoel want er is geen eten meer…zelfs geen restje. Gisteravond heb ik de laatste soep uit blik gegeten … koud. Sinds ik afgesloten ben van het gas is een warme hap iets uit een ver sprookje…dat krijg je als je de rekeningen niet betaalt…als je ze niet kúnt betalen. Ja…ok dan…ik heb alles opgezopen…nou en? Ik heb nog een paar tientjes en daarvan kan ik bij de Aldi een paar flessen wijn kopen en nog wat eten. Brood is goedkoop en yoghurt… Aardappels ook…maar die moeten gekookt worden. Het duurt nog een paar dagen voordat mijn uitkering binnen is. Tot die tijd moet ik het zien te redden. Ik bekijk mijn kamertje nog maar eens een keer. Naast mijn bed van de vlooienmarkt staat een afgebladderde stoel en een klein aftands eettafeltje…voor de raam hangt een oud laken…de muren zijn onbedekt en grauwwit van kleur…in een hoek staat een dode plant. Soms denk ik dat die plant beter af is dan ik. Die plant heeft het allemaal al achter de rug…is afgestorven…heeft nergens last van…voelt niets…denkt niet…is niet. Het hoge plafond laat zien dat de kamer een rijk verleden moet hebben gehad, gelet op de rafelige resten van sierstucwerk…vergane glorie. Het fonteintje is goor en stinkt…ik gebruik het als pisbak…geen zin om gebruik te maken van de gemeenschappelijke plee, op de benedenverdieping. De rest van het pand wordt bewoond…beter is uitgewoond…door heroïne junks en daar wil ik niets mee te maken hebben. Op een aanrechtje staat een tweepitsgastoestel…zonder nut op dit moment. Shitzooi. U stoort zich aan mijn taalgebruik? Gelijk heeft u…deed ik vroeger ook bij sommige kankeraars. Maar het gaat snel hoor…aanpassen aan de nieuwe situatie. Godverdomme hoe heeft het zover kunnen komen…waarom maken mensen keuzen die ze volledig in de shit brengen…waardoor er alleen ellende overblijft en verder niets? Bestaat er zoiets als de vrije wil? Ik heb altijd gemeend van wel. Mensen kiezen en zijn vervolgens zelf voor de gevolgen verantwoordelijk. Zo vond ik dat…dat was mijn innerlijke en vaste overtuiging. Waarom heb ik me dit dan aangedaan, dit…? Ik heb deze situatie niet gezocht…ik heb dit ook niet voorzien. Waarom zou ik alles kapot willen maken? Is de mens echt zo vrij en volledig zelf verantwoordelijk voor de zooi die hij aanricht? Maakt de liefde je ontoerekeningsvatbaar…hoe sterk is de kracht van de hormonen…kunnen deze het overnemen van het verstand? Onwillekeurig moet ik glimlachen. Van de sleur wilde ik af en niemand zal beweren dat mijn huidige bestaan een sleur is. U wilt weten wat ik onder sleur versta? Goed dan…ik zal het u vertellen. Wie weet ontvang ik zelfs een beetje begrip voor deze ellende. Maar nu niet…nu kan ik nog niets vertellen. Ik voel me te moe en te beroerd. Eerst moet ik zorgen dat ik weer wat te drinken en te eten heb. Straks…vanavond…morgen…dan moet het lukken. Shit, mijn maag draait…ik moet alsnog kosten…
(wordt vervolgd)
C 2005 M&M
Categorieën: Verhalen
21 reacties
Eddy Kielema · 24 september 2005 op 13:11
[quote]Shit, mijn maag draait…ik moet alsnog kosten…[/quote]
Ik stel voor om de volgende keer gebruik te maken van alinea’s, want ik word een beetje misselijk van de woordenbrij… 😉
Troy · 24 september 2005 op 14:41
[quote]”U stoort zich aan mijn taalgebruik?”[/quote] Ik stoor me absoluut niet aan je taalgebruik, wel stoor ik me aan het gebrek aan alinea’s en de puntje, puntje, puntjes.
Je hebt deze deprimerende toestand uitstekend beschreven. Met oog voor detail en zeer boeiend. Ik hoop dat je deel twee nog niet heb opgestuurd zodat je hem wat leesbaarder kunt maker. Toch knap geschreven vind ik. En de vrije wil bestaat slechts tot op zekere hoogte denk ik. Wat je jezelf aandoet kan je jezelf ook weer ontnemen. Ik ben benieuwd naar het tweede deel.
Welkom op cx:-)
champagne · 24 september 2005 op 14:54
Ik ben erg benieuwd naar deel 2. Deel 1 las ik ademloos uit..verlangend naar de clou, die niet kwam.
Deel twee dan maar.
mouche-et-mont · 24 september 2005 op 16:35
Hoi,
Bedankt voor jullie reacties. Waar mogelijk houd ik rekening met jullie wensen, maar bedenk: een verhaal is geen column.
Ik heb zojuist deel twee gepost. Later volgt nog deel drie (tevens slot).
Groet,
M&M
WritersBlocq · 24 september 2005 op 16:55
Welkom op CX!
Ik vind in dit verhaal de … minder storend dan normaal, en het gebrek aan alinea’s zie ik helemaal niet. Waarom? Omdat het een aaneengeregen berg shit is, goed verwoord, een ratel. Voor mij hoort hij zo te zijn als hij is: puur, recht, ineens over.
bert · 24 september 2005 op 17:52
Een mooi en aangrijpend verhaal. Ik hoop dat het jou niet op deze manier overkomen is, anders zou je het waarschijnlijk geen verhaal noemen.
Zelf heb ik wel heel veel zwarte gaten in mijn herinnering maar ik ben gelukkig vrijwel nooit ziek van de drank.
Sinds 2 weken drink ik niet meer door de weeks. Het is even wennen. Gewenning kun je gelukkig makkelijker ombuigen dan verslaving.
Alleen weet je van jezelf nooit of het nog gewenning is of dat je al tot de verslaafden behoort. Dat voel je pas als je wilt stoppen.
Goeie beschrijving van het alcoholmisbruik en de gevolgen.
Ik kijk uit naar je volgende column.
Welkom op Column X 🙂 🙂 🙂
KawaSutra · 24 september 2005 op 18:23
Aangrijpend verhaal. Het gevoel kan ik mij nog wel herinneren, was gelukkig niet structureel.
Ik mis ook wat adempauzes. Een column, verhaal of boek maakt volgens mij niet uit. Een correcte tekstindeling is m.i. altijd belangrijk voor het overzicht t.b.v. de lezer. Maar je beschrijving is zeer beeldend en trekt de lezer mee in het verhaal. Ben benieuwd naar het vervolg. 🙂
mouche-et-mont · 24 september 2005 op 18:54
[quote]Ik hoop dat het jou niet op deze manier overkomen is, anders zou je het waarschijnlijk geen verhaal noemen.[/quote]
Bedankt. Gelukkig kan ik je gerust stellen. Maar ik kan niet ontkennen dat ik nooit last heb gehad van een “day after”.
Wright · 24 september 2005 op 20:07
Als puntjes-ervaringsdeskundige, met inmiddels een aantal workshops op mijn naam, heb ik ook wat problemen met de overdosis puntjes. Ik lees liever een komma.
Toch heeft WB wel een punt, het leest lekker door en boeit, ook zonder alinea’s. Ik ga dan ook niet neuzelen over kleine foutjes als keuzen, de raam en kosten, ipv kotsen.;-)
Welkom op CX. Een veelbelovend debuut!
Geertje · 24 september 2005 op 22:59
Ik heb het achter elkaar gelezen. Mis wel de alinea indeling. Benieuwd naar het vervolg. 🙂
Welkom op ColumnX!
Fred · 24 september 2005 op 23:41
Sorry mijn oude ogen trekken het niet. Zeker op internet is een goede alineaindeling erg belangrijk. Denk op zijn minst aan mijn ogen.
En ja die puntjes mogen weg. Alleen puntjes als ze nodig zijn, en die momenten zijn er niet veel.
Maar ook ik wacht hier het oordeel van juf Puntmuts af.
Mosje · 25 september 2005 op 00:12
Waarom toch kritiek op al die puntjes? Ik zou me ook uitleven als ik wist hoe ik ze moest plaatsen.
😕 😛 😕
Louise · 25 september 2005 op 09:47
Je beschrijft enkele minuten ellende en daar horen geen alinea’s bij 😉
Mijn aandacht had je, van begin tot eind. In één ruk uitgelezen.
Ma3anne · 25 september 2005 op 10:46
Ben drie keer aan dit verhaal begonnen en kom er niet doorheen. Ligt niet aan jou hoor, maar aan mij. Ik vermijd dronken mensen zoveel mogelijk en de narigheid die ze erna ondergaan al helemaal.
Geweeklaag over ellende die je jezelf hebt aangedaan, ik kan er helemaal niks mee.
Koffie? 😛
melady · 25 september 2005 op 18:11
Je hebt je verhaal er in één keer uitgebraakt, dat past helemaal bij de inhoud!
What the hell met punten en komma’s, het las als een trein.
Welkom!
hik :pint:
WritersBlocq · 25 september 2005 op 18:32
[quote]Koffie?[/quote]
Graag, het liefst Irish (slagroom mag je weglaten) 😀
Trukie · 25 september 2005 op 20:26
Precies zoals een dronkeman denkt. De juiste intonatie aangegeven met de middelen van het schrift.
Die alinea´s lijken een standaard-verwelkoming te worden
:pint:
Dees · 26 september 2005 op 07:49
Heej Mouche,
Meeslepende binnenkomer!
Leuk je hier te zien.
Grtz,
Dees
klungel · 26 september 2005 op 08:45
Sjees man, wat een poep ;-).
Ik moet zeggen dat een beetje rust wel mag. Alinea’s is misschien te veel rust. Een korte regel hier en daar zou al voldoende kunnen zijn. Alleen kun je dat hier niet echt plannen :-D. Dus wat mij betreft mag je het zo laten.
En ja, sommige hormonen winnen het van het denken.
mouche-et-mont · 26 september 2005 op 12:57
Nogmaals bedankt voor alle reacties en opmerkingen.
Wat betreft de alinea’s: ik ben er zelf groot voorstander van. Structuur is nodig. Maar hier heeft het weglaten van alinea’s een bewuste functie. Zo is de ik-figuur een volstrekt structuurloos persoon geworden. Een ‘nette’ tekstopbouw doet hier afbreuk aan, vind ik. Daarbij wil ik in dit hoofdstuk een momentopname verbeelden van de beleving van een tamelijk desolaat figuur. De factor tijd is als het ware uitgeschakeld.
De puntjes heb ik wel als een structuurelement in dit hoofdstuk gebruikt, namelijk om de gedachten, waarnemingen en gevoelens van de ik-figuur neer te kunnen zetten.
Ik moet bekennen dat het gebruik van het structuurelement puntjes erg moeilijk is. Kennen jullie overigens dé grote meester van de puntjes, de Franse schrijver Celine? Een verschrikkelijk boeiend figuur. Politiek zat hij geweldig fout maar als literator onovertroffen in zijn persoonlijke (puntjes) stijl.
De volgende hoofdstukken zijn overigens anders van aard (meer verhalend en ook de factor tijd doet weer mee). Dus weg puntjes en terug alinea.
Wat betreft de opmerking over de tiebvoutjes: je hebt gelijk. Ik heb het stuk tien keer gelezen en heb er toch overheen gelezen. Lastig is dat ik elke keer bij het herlezen me focus op de inhoud en daar dan weer veranderingen op aanbreng. En zo blijf ik aan de gang totdat ik het plaats. Gevolg: tiebvout over het hoofd gezien. Het is een structureel probleem. Dus als je een oplossing weet dan hoor ik het graag.
Tot slot, voor het geval mensen zich zorgen maken: ik heb me verbeeld wat de ik-figuur doormaakt en ik heb daarbij uiteraard eerdere katerervaringen als hulp gebruikt. Maar het blijft verbeelding.
🙂
Fred · 26 september 2005 op 23:49
Hmm ik ben wel eens dronken geweest, of twee keer maar zoerg nog nooit tenzij mijn geheugen is gewist.
Maar ja, de juf wil geen drank dus moet maar een net schrijvertje worden zonder wijn peuken en romantiek.
Irish koffie WB? Nou eentje dan