Okjoepaai

‘Ga eens aan het werk, opvreters!’ Een dame gehuld in een walm dure of goedkope parfum – ik ruik het verschil niet meer – en echt of namaak bont, struikelend op haar hoge hakken, voelt zich duidelijk de meerdere van het stelletje ongeregeld dat op het Beursplein van Rotterdam zit te koukleumen voor hun tentje. Een van de okjoepaajers is een man van een jaar of 60 die na 40 jaar trouwe dienst en werkdagen van nooit minder dan zo’n 9 uur op straat werd gebonjourd door zijn ‘werkgever’, een omvangrijke handelsfirma. In werkelijkheid was hij natuurlijk de werkgever: hij gaf zijn leven lang zijn werk (arbeidskracht) aan de werknemer (de ondernemer) die zijn arbeid maar wat graag aannam.
Nu is hij ‘te duur’. Het derde huis in Frankrijk en de vakantie naar Hawaï moeten immers ook betaald worden?
Een andere okjoepaajer is een bankbediende die in het weekend part time bezet. Een moslimmeisje dat VWO doet, okjoepaait omdat ze denkt dat ze ondanks haar opleiding geen baan, laat staan een goeie, zal vinden. De jongen met gitaar werkt part time in de zorg. Echte opvreters dus.

Ik vraag de dame of zij zelf werkt. Ze antwoordt dat haar man zó goed verdient dat een betaalde baan voor haar niet nodig is maar dat ze aan liefdadigheid doet. Oprecht dank ik haar daar hartelijk voor onder toevoeging van de opruiende kanttekening dat niet iedereen een grootverdiener als man heeft.

Occupy heeft groeistuipen, maar gaat onverdroten voort. Onder het toeziend oog van beurswacht Gijsbert Karel van brons van Hogendorp trotseren in Rotterdam bijv. okjoepaaiers kou en regen, weer en wind, kritiek en scheldpartijen. Met Pete Seeger (92, ook al zo’n werkschuwe onverlaat) zeg ik: Bedankt jongens en meisjes! Sterkte!

P.S. In uw stad wonen natuurlijk alleen grootverdieners en miljonairs; daarom is er geen subatomair spoor van okjoepaaien. Waarschijnlijk is de voedselbank dan ook een vuil complot van links om te suggereren dat er zogenaamd arme mensen zijn.