2. ‘Paradaise’
Steve woonde in Sand Springs, 7,5 miles (ongeveer 13 kilometer) van Tulsa. Tulsa is de op een na grootste stad van de staat Oklahoma. Sand Springs ligt aan de rivier de Arkansas in het oostelijke deel van de staat.
We ontmoetten elkaar in 1993 in het Vondelpark. Ik woonde in Amsterdam, werkte en ging naar school. De weekenden bracht ik meestal door met vrienden in het Vondelpark. Liggend in het gras, gratis concerten in het Paviljoen, kratjes bier en meestal ging er wel een joint in het rond. In zijn gebloemde Hawaï shirt, joint in de ene hand, blikje bier in de andere plofte hij naast mij in het gras. ‘Hi, i’m Steve..’ en stak uitnodigend zijn joint naar mij uit. Ik wuifde hem glimlachend weg, ‘I do not smoke or drink’, meldde ik en hield mijn flesje Cola omhoog als bewijs. Zijn – waarschijnlijk door jeugdacné – pokdalige gezicht vertrok in verbijstering. Voor hem was het onvoorstelbaar dat een inwoner van Amsterdam niet blowde. Amsterdam was ‘Paradaise’ beweerde hij met een sterk accent. Zijn typische brouwende Amerikaans herkende ik pas later als zijnde ‘Oaky’.
Hij had karamelkleurige ogen en zijn lach ontblootte stralend witte tanden. Ik was vierentwintig en hij was veertig.
Het was zijn laatste weekend in Amsterdam en de volgende dag was ik zijn gids. Hij vertelde over zijn werk als gespecialiseerd lasser. Onderwater lasser op boortorens maar vooral gespecialiseerd in duiken onder ijs. Ik probeerde tijdens zijn verhalen een voorstelling te maken van zijn leven en zoog alles wat hij vertelde op als een spons. Mijn leven was toen klein, vijf dagen naar school, de zaterdagochtend werken en leren, de sportschool en het zwembad in de avonduren. We wisselden adressen uit toen we bij zijn hotel afscheid namen. Hij drukte een vaderlijke kus op mijn wang, hield mijn hand ongemakkelijk lang vast en zei ‘I will write you.’
Een week later vond ik een kleine smalle envelop met klein krullerig handschrift tussen mijn post. Ik draaide de envelop om:
Steve Shephard, 1502 S. 147 W. Avenue, Sand Springs, Oklahoma, U.S.A. 74063.
‘Dear Esther’…
8 reacties
troubadour · 30 augustus 2015 op 08:29
Perfecte en mooi geschreven inleiding. Is veelbelovend en maakt me kei nieuwsgierig! Altijd al willen weten wat een knap meisje bezield om niet in eerste instantie te schrikken van een oudere man. Zeker wanneer dit wordt opgetekend door een vrouw die kan determineren en beschrijven alsof ze aardappels zit te schillen.
Meralixe · 30 augustus 2015 op 08:40
Inderdaad, schrijven kan je maar, en ik meen mij te herinneren dat dit in uw vorig lang verhaal ook reeds besproken is, er wordt ietsjes te veel heen en weer geslingerd zodat de lezer veel energie verspeelt aan het puzzelen met de verschillende stukjes. Dan is uiteraard, het ‘vervolgverhaal’ nog een bijkomend storend gegeven die het de lezer niet bepaalt gemakkelijk maakt. 😥
trawant · 30 augustus 2015 op 11:40
‘Now w’ere talking!’
Sterk en overtuigend vind ik.
Je neemt de tijd voor ‘gewoon’ een kennismaking en dat zuigt me het verhaal in. De kleur van zijn ogen, de ongemakkelijke handdruk, een ‘klein’ leven en nog meer … Prachtig hoor!
En die laatste aanhef, een echte cliffhanger!
Benieuwd :yes:
Frans · 30 augustus 2015 op 13:01
1993, toen vierde ik mijn eerste lustrum bij de krant, waar ik in 86 als veredeld correspondent begon. Ik dronk als een tempelier en rookte als een ketter. Maar dat terzijde.
Mooie column met volgens mij een frappant vrouwelijk tintje. We komen veel te weten over wat de man vertelt en niet wat de vrouw hem van Amsterdam laat zien.
Ben, net als Trawant, heel benieuwd naar de brief.
Esther Suzanna · 30 augustus 2015 op 14:52
Blij verrast… 🙂
Ik dacht er eigenlijk al over om te stoppen met dit schrijven.
Dit keer heb ik geprobeerd bedachtzamer te schrijven, méér 1 richting op. Voor mij haast ingetogen. 😕
Dank voor de feedback. Ik ga nog even door…een poging dan. 🙂
Dees · 30 augustus 2015 op 15:33
Ah, mooi geschreven. Oklahoma is een van die staten waar weinig speciaals over bekend is. Maar de midwest schijnt toch wel heel mooi te zijn. misschien moet je Steve gaan bezoeken. Ga je bessen plukken in Oklahoma 🙂
Esther Suzanna · 31 augustus 2015 op 22:16
‘Een Steve’ zoeken in Amerika is als ‘een bes’ zoeken in de Sahara, Dees! 😀
Mien · 31 augustus 2015 op 07:51
Mooie column en goed geschreven. Het prikkelt. Oklahoma kent met Tulsa en El Reno memorabele plekken, al is het maar vanwege de mooie filmlocaties voor The Outsiders, Twister, Rumble Fish, Rain man en The Grapes of Wrath. Ik heb zo’n droog vermoeden dat ik weet wat er in de brief staat. Edoch, ik laat me verrassen. :yes: