Oma

Haar laatste woorden waren: “Zul je altijd aan mij blijven denken?” Ik knikte ja, waar ik later erg spijt van had. Oma zag bijna niets meer, en ik vroeg me af of ze mijn antwoord op haar vraag wel begreep. Ik bedankte oma voor alles wat ze had gedaan in mijn leven, en nam afscheid. In tranen liep ik de gang op. Het was de laatste keer dat ik mijn lieve oma zag, een moment dat ik nooit zal vergeten. Toen ik nog heel klein was betekende oma al heel veel voor me. Toen ik één jaar was hadden mijn ouders een nieuw huis gekocht, dat nodig aan een opknapbeurt toe was. Zo gezegd zo gedaan. Kleine Farfalla liep, zover ze dat kon, alleen maar in de weg, en oma was de perfecte oppas voor dit meisje volgens mijn ouders. Ik vond het prachtig wanneer ik achterop mocht op de bromfiets van oma. We reden van Hierden naar Harderwijk en van Harderwijk weer terug naar Hierden. Dit mooie levendje kon niet voor altijd duren. Het kleine meisje werd groot en oma werd ouder. In haar geval kwam ouderdom met gebreken. Door een hersenbloeding werkten haar ogen niet meer zoals het hoorde. Door een bril werd dit aardig verholpen, maar met de jaren ging oma steeds slechter zien. Alles werd geprobeerd om oma haar gezichtsvermogen terug te geven, maar zelfs een operatie bracht geen uitkomst. Toch liet oma zich niet op de kop zitten. Ze kookte de heerlijkste dingen voor me wanneer ik bij haar was, en ze was altijd even lief. Wanneer we zondags ’s ochtends bij haar en opa op bezoek gingen, en m’n vader of moeder was boos op me, kroop ik met m’n hoofd in m’n oma’s schoot, en ze begon me te troosten. Oma was er altijd wanneer ik haar nodig had.

Na een hartinfarct kon oma nog maar slecht op de been blijven. Bij elke stap moest ze even rusten. Soms leek het even beter te gaan, maar dan belandde ze uiteindelijk toch weer in een zwart gat. Oma was gek op patat en kroketten, en liet mij dan ook regelmatig wat voor haarzelf en voor mij in de snackbar op de hoek halen. Op moederdag hebben we haar een frituurpan gegeven, en elke woensdag ging ineens ‘Oma’s patatkraam’ open. Gezond at oma inderdaad niet. Een heel slechte gewoonte van haar was dan ook om op elke broodje een dikke laag roomboter te smeren. Zodoende hebben we met de hele familie tijdens de broodmaaltijd na de begrafenis bolletjes gegeten met dezelfde roomboter. Een laatste herinnering aan oma, waarbij menig neefje en nichtje een vies gezicht trok. We kenden oma zo, dus het maakte ons weinig uit.

Oma was mijn grootste fan. Ze wist altijd precies wanneer ik concerten had van dwarsfluiten, en vertelde dat ook tegen iedereen die het maar horen wilde. Nu is het zo dat mijn opa orgel speelt, en wij samen uitgenodigd waren om samen te spelen op het ‘100-jarig bestaan van het orgel’. Oma vond dit prachtig, en omdat het voor haar niet mogelijk was om naar de kerk te gaan hebben we het spektakel op video opgenomen. Oma kon niet wachten om het te zien. Toen ik vorige week in dezelfde kerk aan het dwarsfluiten was samen met het orgelspel van mijn opa kwam er een brok in mijn keel. De vorige keer dat ik er stond leefde oma nog, zat ze thuis op de stoel. Oma was ook erg gek op het orgelspel van opa, haar grootste wens was ook dat opa haar begrafenis zou spelen. Dit gebeurde dan ook, iets vroeger dan gepland, maar ook later. Oma had zelf gedacht dat ze nog thuis zou komen uit het ziekenhuis, maar dit gebeurde niet meer voor haar dood. De dokter zei dat het al een wonder was dat ze het zo lang had volgehouden. Toen iedereen oma al opgegeven had was ze zelf de enige die er nog vertrouwen in had.

In het ziekenhuis zag oma door de vele medicijnen helemaal niets meer. Ik vertelde haar over de vogeltjes en de bloemen in de tuin. Wanneer ze thuis zou komen zou ik haar in haar rolstoel rondrijden door de buurt. Ze wilde het niet. Door een rolstoel voelde ze zich teveel invalide, en ze vond de vogeltjes en de bloemetjes niets aan wanneer ze ze niet kon zien. Deze woorden deden me erg pijn, en ik hoopte dat wanneer de medicatie verminderd zou worden haar gezichtsvermogen enigszins zou terugkeren. Ik heb helaas nooit de kans gekregen haar de mooie natuur te laten zien waar we allebei zo gek op waren. Haar laatste dagen heeft ze door moeten brengen in een muf ziekenhuiskamertje.

Oma’s dood begint nu pas echt tot me door te dringen. Ik mis haar, en ik kan het niet aanzien dat mijn opa al haar gebruiken probeert over te nemen om haar eigenlijk nog bij ons te laten zijn. Nee, dat is niet nodig, ik zal oma nooit vergeten. Misschien wel de meest lieve vrouw uit mijn leven, een moeder voor haar kinderen en kleinkinderen. Ik heb wel het gevoel dat ze bij me is dat ze over me waakt, me helpt bij het maken van keuzes en de allerdaagse dingen van het leven. Ik voel haar liefde. Ouderdom komt met gebreken, maar liefde kent geen gebreken, zeker niet bij oma.