Onbetaalbaar

In het plattelandse Portugal, waar ik een tijdje gewoond heb, stonden meisjes in horecagelegenheden in langere rijen voor de condoomautomaten dan voor de plee. Wel handig; kun je eindelijk eens doorlopen bij hoge nood. Want, katholieke meisjes hebben meer lol, en minder urine, zo bleek. Portugese mannen flirten doelgericht, duidelijk en hartstochtelijk. Romantici en gentlemen, absoluut. Maar macho! Ze willen alles betalen, dat hoort zo. Er wordt dan echter vaak wel van het meisje verwacht dat ze – letterlijk – onder de tafel haar steentje bijdraagt in de vorm van harde cash. Met dat vrouwgeld hangt het haantje dan “o homem grande” uit. De eerste keer dat ik met die gewoonte geconfronteerd werd heb ik, het mannendom tartend, mijn helft van het geld over tafel naar het schaaltje geschoven. De vernedering die ik bij mijn prachtige bruinogige date teweeg bracht zorgde ervoor dat hij me nooit meer heeft aangekeken.

In Chili wilden de Latinos met interesse absoluut geen geld van “la gringa rubia”, ze zagen en hoorden mijn pogingen niet en wilden er echt niets van weten. Geld aan dovemansoren. Erger: ik werd opgehaald door een vooraf betaalde taxi, at, dronk, rookte en wat dies meer zij van hun geld en werd dan weer teruggebracht door een weer voor mij betaalde taxi. Het is ook daarbij trouwens nog uitkijken geblazen; het goedkoopste gerecht bestellen is beledigend, evenals het over willen slaan van een gang, of het niet hard genoeg doordrinken. Met een bijzonder volle maag kreeg ik dan een kuise kus op mijn wang, een vurige blik naar mijn ogen en een hoop geschreven liefde achteraf. Muy romantico, los Chilenos.

Het handjevol Italianen dat ik meemaakte, was pragmatischer. Uitgaven als een investering. Samen met een vriendin, vijftien en voor het eerst op vakantie, kreeg ik ooit één pizza voor twee personen voorgeschoteld. Maar aangezien er na die tijd niet geneukt kon worden, werden de Italianen boos, gepikeerd en stonden eigenlijk op het punt hun geld terug te declareren. Eros en una bella canzone, jaja, tuin er maar niet in.

In Australië ging je, als goede Sheila, fifty-fifty. Wel zo duidelijk en gemakkelijk en relaxed, vooral als je dan een keer wél zin hebt in meer. In Amerika betaalde de man. Maar na twee dates niet over de brug komen, betekende meestal het einde van het gratis eten en van de nieuwverworven “friendship for life”. Prima overigens. Een Amerikaanse man doucht voor, tijdens en na en zorgt ervoor dat je smetvrees krijgt, van jezelf. Lastig!

In Gambia en Senegal betaal je alles en word je voor lesbisch uitgemaakt als je je desondanks niet geroepen voelt eens met eentje te neuken. In het minder toeristische deel van Turkije word je af en toe tegen wil en dank, gewoon eens flink gepakt, zonder hapje, drankje, of waarschuwing vooraf.

Maar een van de grovere staaltjes overkwam me gewoon in Nederland. Iemand vroeg me na een minimale hoeveelheid inleidend gebabbel ooit of mijn enkelnachtse liefde te koop was. Ik had natuurlijk eigenlijk zwaar beledigd moeten zijn, maar vroeg me met dronkemansmoed meteen af hoeveel ik waard was en begon vurig aan de onderhandeling. We zijn er nooit uitgekomen. Ik kan u ook wel vertellen dat het bedrag wel wat lager lag dan er voor Demi Moore werd geboden. Bovendien was mijn potentiële suikeroom bepaald geen Robert Redford.

Uiteindelijk betaalde ik overigens mijn eigen drankje, hoewel deze door hem besteld was. Maar ik kon wèl nagniffelend naar mijn eigen bed.