Onderbroekendag

Vanwege de regen schoot het er vorige week een beetje bij in maar daar hadden we ze weer: de vrolijke witte jongens en meiden van de buren.
Rust, reinheid en regelmaat. Die moeten zo ongeveer het ijzersterke fundament onder het succeshuwelijk van Willem en Erna vormen.
Mateloos populair zijn ze, die tv-programma’s over Burenleed. [img]http://www.volkskrantblog.nl/pub/mm/tempest/4801/Image/augustus+2008/IMG_0971.jpg[/img]

Mag ik dan even genotuleerd hebben dat rond deze 2 percelen in 30 jaar nog nooit één onvertogen woord is gevallen? En dat is zeker niet alleen mijn verdienste. In weerwil van sommige foto’s die wellicht anders doen vermoeden en de soms wat zurig aandoende tekstjes op Mutlog, kan ik hier met de hand op m’n hart verklaren dat deze bewoner van de Beijert in real life zo ongeveer het zonnetje van de buurt is. En als we het dan toch over goedgemutst hebben: absolute koplopers zijn de jongelui van hiernaast (dik in de 70). Zelfs het woord ongenoegen komt in hun woordenboek niet voor.
Tot zover de rust.
Over de regelmaat:
Zonder hun privé-leven nou meteen op de vestingkeien te gooien: het dagschema bijvoorbeeld, is een genadeloos terugkerend ritueel met strakke taakverdeling waarvan de apotheose zich immer klokslag half zes sharp voltrekt.
De warme hap.
En ook weer steevast tegen de klok van zes hoor ik op het belendende patiootje op zomerse dagen ter afronding het dessertje weggelepeld worden.
De hele week verloopt trouwens volgens een tot in de kleinste details geregisseerde voorspelbaarheid waar je u tegen zegt.
Maandag bijvoorbeeld is onderbroekendag.
En dan belanden we meteen bij de derde poot onder het fundament: de reinheid.
Erna is een propere vrouw. De modale Nederlander mag dan vermoedelijk op het dondert niet welk willekeurig tijdstip amechtig z’n vuile was door de machine jagen, bij haar kan daar natuurlijk geen sprake van zijn. Daarbij kent haar waslijn ook z’n specifieke dagelijkse karakter. Maandags het witte ondergoed en de lakens, dinsdags de afdeling bont met een speciaal lijntje Hema-cups F en als het erg zweterig weer is wil ze op heftige zomerse dagen nog wel eens genereus bijklussen met een aardige toegift.
Weinig bij te klussen dit jaar, trouwens.
Leer mij de linnenkast van m’n buren kennen.
Hoe lang is het geleden dat mijn bloedeigenste interlokjes nog voor het laatst van dit onvervalste type Jansen en Tilanus waren? Inclusief het onvermijdelijke lage kruis. Ik wil het maar niet op m’n netvlies krijgen.
Een leven vol kleur was het. Strak en stralend.
En vooral remspoorverhullend.
Ik hoor het de gereformeerde overbuurjongetjes uit mijn prille jeugd, ware specialisten in onderbuikgevoelens, nog keihard door de straat roepen: ‘Jansen en Tilanus, onderbroeken, hemden, kutlappen en corsetveters.’
Geen idee wat kutten waren. Laat staan kutlappen.
Maar als je die slogan als 5-jarige thuis uitprobeerde op je verbouwereerde ouders, had je wel mooi de poppen aan het dansen. Minstens een week op water en brood was je deel.
‘Maar wat zijn dat dan voor dingen?’ informeerde je wanhopig, doelend op de verzameling opgeruwde textielstroken die heimelijk verscholen achter de lakens ver weg in een hoek van de tuin periodiek vrolijk meewapperden in de wind.
IJzige stilte.
En dat schoot niet op.

De reinheid in mijn jeugd was die van de jaren 50. De zinken teil die op zaterdag pontificaal gevuld werd met warm water en waarin het kroost aflopend in leeftijd successievelijk het lichaamsvuil van een week mocht wegspoelen.
Wij waren met z’n vieren en ik was nummer drie.
Tel uit je winst.
Waarna je weer voor zeven dagen aan een kraakheldere Jansen en Tilanus kon.

Willem en Erna verschonen, geheel in de geest van de tijd wat frequenter. Da’s duidelijk. Een simpel rekensommetje leert: eens in de 2, 3 dagen.
En van kutlappen is, het wat ondefinieerbare doekje op de voorgrond ten spijt, al jaren geen sprake meer.
Dat geeft een rustig gevoel.
Ik kijk al weer uit naar maandag.