Oneerlijk

“Farfalla, kom jij maar even vooraan zitten.” Twijfelend begin ik de klas rond te kijken, en in mijn hoofd begint het te malen als een gek. Waarom word ik nou weer vooraan gezet, ik ben de hele les al inspannend aan het opletten? Dan schiet me wat te binnen. Ik kijk achterom, misschien lopen die jongens achter me, Feyenoord4ever en Maestro wel te klieren zonder dat ik het door heb. Maar nee, ze kijken met een serieus gezicht naar de leraar, welke ongeduldig begint te worden. Dan vraag ik maar: “Wat heb ik gedaan?” De leraar antwoord dat dat er niet toe doet en dat ik maar gewoon vooraan moet komen zitten. Schoorvoetend loop ik naar voren en ga met een rood hoofd zitten. De leraar hervat zijn les. Na een tijdje vraagt hij: “Zo Farfalla, kan je het nu beter zien?” Ik kijk hem een beetje vaag aan, want het dringt nog niet helemaal tot mij door. Dan zegt de leraar: “Volgens mij moet je even langs de opticien, je zat zo inspannend te kijken.” Ik moet lachen, omdat ik weet dat ik toch niets fout heb gedaan. Ik pak mijn tas op en verhuis weer naar mijn oude plekje. Alleen vooraan zitten in de klas is niets voor mij, ik heb nog liever dat Feyenoord4ever en Maestro me plagen, dan dat ik daar zit te kniezen.

Een paar dagen later ben ik toch maar even langs de opticien gegaan, en inderdaad, mijn leraar had weer eens gelijk. Volgens de opticien heb ik te grote cilinders, en moet ik maar eens gaan nadenken over een bril, omdat ik in de verte toch vrij onscherp zie. Met een bril zouden de lijnen weer strakker worden. Ik begin natuurlijk meteen over lenzen, want ik zie mezelf eigenlijk nog niet echt snel met een bril lopen. Ik word doorverwezen naar een opticien waar je ook lenzen kan kopen. Heel normaal in mijn ogen, maar ik besef nog niet hoe bevoordeeld ik eigenlijk ben.

Dezelfde middag ga ik even langs bij mijn oma in het ziekenhuis, die daar al ongeveer 6 weken ligt. Ik zie haar achteruit gaan, en vind dat erg jammer. Ik hoop de hele tijd dat ze weer de oude wordt, maar de kans daarop is jammer genoeg minimaal. Wanneer ik een tijdje bij mijn oma zit vraagt ze wie ik ben. Ik kijk even verwonderd. “Farfalla,” zeg ik. Mijn oma antwoord: “Oh, ik dacht dat jij je zusje was.” Om mijn oma op te vrolijken zeg ik tegen haar dat ik als ze thuis is haar de hele dag kan rondrijden door de buurt. Hierop antwoord ze met een sarcastische toon: “Nee, dat wil ik niet, ik zie toch niets.” Ik probeer haar te overtuigen dat het toch leuk voor haar zal zijn. Ze kan immers de vogels in de bomen horen fluiten, de bladeren horen ruizen, de kinderen horen spelen. Dan wordt het stil, oma denkt blijkbaar na. Ze zegt: “Dat ik zo ziek ben kan ik mee leven, maar ik zou graag willen dat mijn ogen weer beter waren, en ik wat kon zien.”

Om mijn oma te sussen zeggen we normaal altijd dat haar ogen misschien beter worden naarmate de rest van haar lichaam ook aansterkt. Maar eindelijk besef ik dat het niet zo is, ze heeft al te lang moeten wachten. Het geduld raakt op een gegeven moment op. Ik zit me druk te maken over dat ik misschien de rest van mijn leven met een bril moet lopen, omdat lenzen misschien niet mogelijk zijn, terwijl mijn oma helemaal niets meer ziet. Het is gewoon oneerlijk. Toen ik ’s avonds in bed lag heb ik gewenst dat ze wat van mijn gezichtsvermogen kon overnemen, of dat ze in ieder geval weer wat gaat zien. En warempel, een paar dagen later komt mijn vader thuis uit het ziekenhuis. Hij vertelde dat het niet echt goed met oma gaat, maar dat ze precies kon lezen wat ze de volgende dag te eten kreeg en ze de tijd nauwkeurig van de klok aflas. “De wonderen zijn de wereld nog niet uit,” dacht ik. Er verscheen totaal tegen mijn gevoelens in toch een zwakke glimlach op mijn gezicht.