Onheilsboodschap

Het is vroeg in de ochtend en een mager herfstzonnetje schijnt schuchter de spiksplinternieuwe Italiaanse hoogglanskeuken binnen. Aan de keukentafel zit Suzanne, voorovergebogen met voor zich een gebroken glas melk. Solex likt het witte vocht, onder stationair gebrom, likkebaardend binnen met haar roze tong. Het nieuws is verschrikkelijk. De ogen van Suzanne staan vol water. Vol ongeloof leest zij het nieuws nog een keer met trillende stem hardop aan zichzelf voor. Ze kan het amper geloven. Ze maant zichzelf tot rust, probeert adem te halen zoals haar therapeut haar dat heeft geleerd. Adem in, buik bol, adem uit, buik in. De letters op het witte A-4tje dansen nog steeds voor haar ogen. Hoe zijn ze er achter gekomen? Wat moet ze doen om de schade te beperken. Solex legt haar kop op haar arm en laat een spoor van witte druppels achter op haar zijde blouse. Als haar man onverwachts binnenkomt, verstopt ze snel het stuk papier in haar zak en veegt haar tranen weg. Wat is hij toch knap, zoals hij daar staat in zijn spierwitte tenniskleding. Zijn racket heeft hij sportief onder zijn arm geklemd. Hij lacht zijn hagelwitte tanden bloot en loopt op haar af, pakt haar beet en draait met haar rond als een klein meisje.
“Weet je wat, ik heb gewonnen van die bal van een HJ en om dat te vieren gaan we lekker winkelen in de PC.” Zij kijkt hem aan en een seconde lang overweegt ze het hem te vertellen.

Terwijl Willem-Jan een fruitsapje uit de koelkast neemt flitsen in sneltreinvaart een paar scenario’s door Suzanne’s hoofd. De adrenaline kolkt in haar keel. Ze kan de boodschap vlakaf in zijn gezicht zeggen met onverbloemde directheid, geheel in zijn eigen geliefde stijl. Of zal ze hem omfloerst, met een geraffineerd vraag- en antwoordspel, zelf de onheilsboodschap laten ontdekken? Een innerlijke grimlach krult haar mond. Dat zou wel erg gemeen zijn. Een derde optie is het nieuws nog even voor zich houden, het is immers nog zo vers. Als Willem-Jan zich omdraait heeft Suzanne haar keuze gemaakt.

Terwijl ze net nog haar emoties totaal niet onder controle had, heeft ze nu moeite om een traan uit haar ogen te persen. Ze weet dat tranen haar enige kans zijn om hier zo ongeschonden mogelijk uit te komen. “Hoelang zijn wij nou getrouwd?” Voordat hij antwoord kan geven vervolgt ze haar verhaal. “Je weet dat jij de liefde van mijn leven bent en dat ik je nooit kwijt wil. Toen wij elkaar ontmoetten had ik een succesvolle carrière.” Weer krijgt hij alleen maar de kans om te knikken. “Je vroeg nooit wat ik voor werk deed, omdat je druk was met je eigen carrière, je vond mijn werkzaam leven niet zo belangrijk.” Willem-Jan wil ontkennend reageren, maar met een kordaat handgebaar, maant zij hem tot stilte. “Ik heb het je echt wel willen vertellen, maar omdat jij altijd met jezelf bezig was, kreeg ik daar nooit de kans toe.” Ondertussen vloeien de tranen rijkelijk over haar wangen. Haar helblauwe ogen hebben de kleur gekregen van de Atlantische Oceaan, een mengeling tussen groen en blauw. Haar hersenen werken nu op volle toeren. “Ik was geen fotomodel maar een Respectueuse.” Er valt een stilte. Willem-Jan kijkt haar verwonderd aan. “Schat, of je nu fotomodel bent, manager bij een bank of uhh, …. een Rerpecturdattuh, als jij maar gelukkig bent.” Ze vliegt hem om de hals en haalt ondertussen het stuk papier uit haar zak. “Dan vind je dit vast ook niet erg”, en ze laat hem de brief lezen.
Zijn gezicht wordt net zo wit als zijn tennistenue, om vervolgens zo rood als een tomaat te worden, “Wattttttt….een belastingaanslag van 225.000 euro?”
Bijna boos kijkt ze hem aan en zegt: “Ja zeg, dacht jij soms dat ik een goedkope hoer ben geweest?”

[i]Co-column geschreven door Bitchy en Mien[/i]