Ontbijtstress

Het irritante geluid van de wekker stoort me, en halfslaperig kwak ik het ding tegen de muur. Ontbijt op bed is het eerste dat in me opkomt. Even later wordt koffie gezet, en ik word pas echt wakker als ik zie dat de melk op is. De hele koelkast is zelfs leeg, op een klein tubetje mayo na. Tijd voor boodschappen, en ik heb nog geen koffie gehad. Smaakt niet zonder melk. Ochtendhumeurtje.. Als ik op de wandklok kijk zie ik dat het twintig voor acht is. Perfect, da’s twintig minuten vóór sluitingstijd. De minst drukke tijd, ideaal voor boodschappen. Zit het toch nog een beetje mee vandaag. Ik trek op mijn traagst een jeans en een shirt aan, ochtendhumeur zit nog in de weg..

Na een kleine tien minuten loop ik de lokale buurtsuper binnen en zie dat er bijna geen mens is. Dit gaat een makkie worden! Geeuwend sla ik het poortje opzij en loop richting melk, als de manager me terugfluit. “Jongeman, als je geen karretje pakt, neem dan een mandje mee. Het is verplicht, en dit is speciale actie deze week.” Speciale actie? Denken ze zo meer klanten te krijgen of wat? Morrend loop ik terug, pak opzichtig een mandje en loop alsnog richting melk.

Twee pakken koe, en ik kom bij de afdeling zwart colombiaans goud. Pak koffie in mijn mandje. Suiker is de volgende gang, en als ik de gang inloop zie ik twee pubers voor míjn suiker zitten. Ik gok erop dat het vakkenvullers zijn aangezien ze druk kletsen en er een voorraad blokjessuiker-doosjes en een berg zoetjes naast staat. Knuppel numero één zit strategisch mijn suiker te blokkeren, maar ik ga uiteraard op de vriendelijke toer; Hij wuift iets weg, “U moet naar de kassa meneer, we gaan zo sluiten”. Hij gaat acuut verder met zijn gesprek. “Dat weet ik lamstraal, ik moet alleen nog suiker en jij zit er met je botte harses voor!”. De knul wordt lijkbleek en duwt me snel een pak suiker in de handen. Uiteraard breekt het pak, en loopt de suiker over mijn schoenen. Tot hun opluchting lach ik, en ik krijg meteen een nieuw pak suiker en een verontschuldiging.

Kassa. Ik flikker mijn boodschappen op de band. Het mandje past net niet onder de kassa, en ik gooi deze dus richting een andere kassa. Het kassameisje lacht me vriendelijk toe, “Ik heb net gesloten meneer, U moet naar die andere kassa, kassa één.” Tuurlijk, risico van het vak als je tegen sluitingstijd gaat, dus ik verhuis de hele zooi naar kassa één en.. daar zit de opperheks van heel kassaland. Ergens in de veertig, verbitterd, aan de top van haar carrièreladder en hoogblond. Haar gezicht spreekt DVD-delen als ze me ziet staan. Ik pak een snickers uit het verleidersrekje en gooi die erbij. “Mot je zegeltjes?”. “Nee, alleen betalen. Ook geen sparen en gechipd ben ik ook al”, voeg ik er voor de zekerheid aan toe. “Mot je pinnen?”. Voor haar blonde neus ligt een briefje van 20 euro. “Wat denk je?” “Normaal doe je pinnen.” Ze flikkert het geld op de toonbank, want terugtellen is alleen verplicht voor kassapersoneel onder de 25. Uiteraard tel ik het geld dan ook vriendelijk lachend hardop na, ter irritatie van mijn plaaggeest.

Ik smijt alles in de boodschappentas, pak het bonnetje en loop naar de non-food afdeling. Er staat natuurlijk niemand, en dus houd ik – zoals altijd netjes – de bel ingedrukt totdat er iemand verschijnt. De opperheks komt achter haar kassa vandaan gekropen en vraagt “Mot je?” Ik probeer me in te houden. “Een pakje shag.” “Met of zonder vloei?” “Zonder.” “Huh?” “Wat huh?” “Moet je nou zonder vloei?” “Ja, zonder vloei en zonder herpes, en het liefst vandaag!” Ik leg een briefje van 10 op de counter, biddende dat ze weer zou vragen of ik nog wilde pinnen. Ze zwijgt.

Gaat goooeed!! Bonnetje, wisselgeld, en ik loop richting exit. Tien minuten later lig ik dan weer in mijn nest, peuk in mijn linkerhand, kop koffie in de andere. Ontbijten heet zoiets. Mijn humeur trekt weer bij. Koffie!

[url=http://www.worldpeaceispossible.com]Peace![/url] [img]http://home.planet.nl/~vlugg039/peace.gif[/img]