Ontslag

Moet je hem nou horen smeken om z’n baan. Alsof hij nog recht heeft op een allerlaatste kans. Hoe komt-ie erbij?
‘Ik heb er geen vertrouwen meer in dat je blijvend verbetert. Af en toe leef je even op, maar je houdt dat niet vast. We kunnen het ons niet veroorloven dat een collega onder de maat presteert. Je chef is zo langzamerhand al z’n tijd kwijt om jou te begeleiden. Ik moet je helaas je ontslag aanzeggen.’ Zo, dat is geregeld. Ik geef hem tot na het weekeinde om te beslissen of we het via de kantonrechter doen of met een outplacement. Als ik het maar voor woensdag als ik op vakantie ga, weet.
‘Je bent nog jong, pas 53. Er zijn best kansen op een nieuwe loopbaan. Ik raad je dan ook aan om voor een outplacementtraject te kiezen. Ik kan me wel voorstellen dat je dadelijk naar huis gaat. Het komt immers hard aan. Dat begrijp ik goed.’
Nu moet ik hem natuurlijk succes en sterkte wensen. Dan zit het er op. ‘We horen dan wel wat je beslist. Ik stuur je vandaag de ontslagaanzegging in ieder geval via email toe. De brief heb je dan morgen. Het gaat je goed.’
Het is niet de leukste kant van m’n werk, maar het hoort er nu eenmaal bij. We hebben geen plaats voor medewerkers die onvoldoende functioneren. Dat weten z’n collega’s nu tenminste ook. Ze moeten niet denken dat ik een watje ben.
‘Hoe vond je dat ik het heb aangepakt? Het ging eigenlijk best gemakkelijk. Veel had Henk niet in te brengen. Behalve dan die vraag om een allerlaatste kans. Hij heeft er geloof ik wel vrede mee.’
‘Daar kon je weleens gelijk in hebben. Voor iemand die hier al twintig jaar werkt, nam hij het vrij gelaten op. We hebben hem de laatste tijd regelmatig op z’n gebrekkig funcioneren aangesproken. Dus zo’n verrassing kan het niet zijn. Henk is er aan de andere kant de man niet naar om met z’n vuist op tafel te slaan. Ik zie je nog.’
De personeelsfunctionaris schudt directeur Ed Schans de hand en verlaat het kantoor.
Zo, wat staat er verder op de agenda. Het is sneller gegaan dan ik had gedacht. Ik heb nog ruim tijd om te lunchen. Ed Schans belt z’n vrouw of ze zin heeft om een hapje te gaan eten.
‘Met Sonja. O, ben jij het. Ja, dat lijkt me leuk. Over een kwartiertje in brasserie De gedekte tafel? Dan zie ik je daar.’
Ed Schans loopt op z’n gemak naar het restaurant. Het is lekker weer, misschien is er nog plaats op het terras. Als hij even later aankomt, zit zijn vrouw al aan een tafeltje. Ze heeft een glaasje wijn bestelt. Ed Schans schuift aan en wenkt de ober.
‘Voor mij hetzelfde. En doet u mij de salade nicoise maar. Wat wil jij? De carpaccio, oke.’
Dan gaat z’n mobieltje.
‘Wat zeg je me nou? Ben je onslagen. Hoe kan dat dan?’
‘Wie was dat Ed?’
‘Caroline. Ze is ontslagen. Het ging al een tijdje niet zo goed.’
‘Wat! Zetten ze m’n dochter op straat. Ik hoop dat die hufter die dat op z’n geweten heeft alletwee z’n benen breekt. Hoe durven ze.’