Onvruchtbaar

‘Ik heb een slechte mededeling. Jullie zijn alletwee onvruchtbaar.’
‘Hoe kan dat nou dokter? We hebben al een kind.’
‘Ik weet het niet. Om achter de oorzaak te komen, moeten we meer onderzoeken doen.’
Het echtpaar staat op. De man slaat zijn arm om zijn echtgenote. Ze vechten zichtbaar tegen de tranen. Zonder iets te zeggen, lopen ze weg.
‘Maak gerust een nieuwe afspraak als u meer wilt weten of hulp nodig heeft.’ Huisarts Karel Bakker kijkt naar zijn agenda voor z’n volgende afspraak. Dan aarzelt hij en wrijft zich nadenkend over het voorhoofd.
‘Laatst was er toch ook al een onvruchtbaar echtpaar. Of is dat alweer een hele tijd geleden? Zo vaak komt dat niet voor. Wat heet. Zowel de man als de vrouw onvruchtbaar. Dat is erg uitzonderlijk. Ik moet er vanavond eens naar kijken.’
Karel Bakker gaat over tot de orde van de dag. De wachtkamer zit vol en hij ligt zoals altijd flink achter op z’n schema.
Hij is het voorval vergeten als ’s avonds de telefoon gaat.
‘Met Dorothee Janssen van huisartsenpraktijk Matsenburg. Kan ik je wat vragen?’
‘Natuurlijk, wat is er?’
‘Ik heb de laatste tijd volgens mij relatief gezien veel onvruchtbare patienten. Vandaag nog een pas getrouwd stel van net twintig. Allebei onvruchtbaar. Nu werk ik wel in een achterstandswijk met veel werklozen, maar zo ongezond leven die mensen nu ook weer niet. Bovendien verstrekt de overheid via de voedselbank de laatste tijd vitaminepillen om de armsten te helpen. Heb jij soortgelijke ervaringen? Collega Pietersen heeft er niks van gemerkt, maar die heeft een chique praktijk.´
´Nu je het zegt. Ik heb ook het idee dat het veel voorkomt de laatste tijd. Ik wilde het vandaag eigenlijk ´ns nakijken. Weet je wat, ik bel je dadelijk wel even terug.´
Karel Bakker kan het niet geloven. Hij controleert voor de derde keer z´n gegevens. Hoe kan hem dat zijn ontgaan? De afgelopen twee maanden is het maar liefst vijf keer voorgekomen dat hij een onvruchtbaar echtpaar tegenover zich had waarvan er drie al kinderen hebben. Dit kan geen toeval meer zijn. Hij pakt de telefoon en belt z´n collega.
´Nee, ik heb er maar drie inclusief dat stel van vandaag. Die hebben nog geen kinderen. Van de anderen weet ik het eigenlijk niet. Maar dat is allemaal van deze maand. Ik nodig ze, denk ik, uit voor een gesprek. Misschien vinden we zo een verband.´
´Dan zal ik ook doen. We houden contact.´
Een paar weken later belt Karel Bakker weer met z´n collega. De huisartsen komen er niet uit. Ja, alle patienten zijn werkloos, maar dat zijn er veel in de twee verpauperde buurten waar ze werken.
´Het worden op deze manier vanzelf prachtwijken als alleen de rijken zich nog voorplanten´, schampert Dorothee Janssen.
´Je zegt het. Maar serieus, wat doen we er aan. Waarschuwen we de gezondheidsinspectie of moeten we eerst meer informatie verzamelen? Ik had er deze week weer een. Het is toch opvallend dat ze allemaal werkloos zijn. Je zou eerder aan milieuvervuiling door de industrie of zoiets denken. Maar dan treft het alle buurtbewoners. Ik snap het niet.´
De opmerking van zijn collega laat Karel Bakker niet meer los. Armoede gaat vaak van generatie op generatie. Had Dorothee het laatst niet over vitaminepillen in het voedselpakket? ´Het zal toch niet…´