Onwel

“Ik denk dat ik niet lang meer te leven heb. Mijn gezicht wordt met de dag bleker, en soms, vlak voordat ik in slaap val, lijkt het zelfs alsof mijn hart even stilstaat.”
“Hypochondrie,” antwoord ik.
“Ik weet het,” snauwt ze.
Met haar vinger trekt ze haar ooglid wat omlaag. “Geel oogwit,” constateert ze.
“Viel te verwachten,” zeg ik mat. “Denk je dat ik ook een dodelijke ziekte heb?”
“Wie weet; ben jij ook niet wat moe de laatste tijd?”
“Meer dan een beetje moe,” antwoord ik.
“Ik wil niet direct zeggen dat je dodelijk ziek bent; bloedarmoede, een gebrek aan ijzer; niks dodelijks, nee; jij bent waarschijnlijk kerngezond.”
“Zou het niet kunnen dat jij wellicht ook een chronisch gebrek hebt aan ijzer; dat je daarom zo bleek ziet; en dat het daarom soms lijkt alsof je hart even niet klopt?”
“Denk je dat ik dat nog niet heb laten onderzoeken?” antwoordt ze verontwaardigd.

“Het probleem met veel dodelijke ziektes is, helaas, dat ze vaak pas in een laat stadium ontdekt worden; erger nog, velen worden helemaal niet ontdekt.”
“Bacteriën, parasieten; sommigen zijn inderdaad zelfs met een microscoop nog niet te vangen,” antwoord ik gelaten.
“Zelfs veilig eten bestaat niet meer,” vervolgt ze terwijl ze voorzichtig haar tanden in een vegaburger zet.
“Laats las ik in de consumentengids dat zelfs het nitraatgehalte in groente vrijwel altijd te hoog is; met het eten van honderd gram nitraatrijke groente overschrijden we al de aanvaardbare dagelijkse inname- en dat terwijl we iedere dag tweehonderd gram moeten eten. Nitraat is bloedlink; het kan kanker verwekken.”
“Maar je rookt wel,” zeg ik – niet bedoelt als een constaterende insinuatie maar eerder bedoelt als een insinuerende constatering -.
Moedeloos kauwt ze in haar veel te taaie burger.
“Ach, mijn longen zijn helaas al lang niet meer te redden.”

“Tijd voor een peuk dan maar,” besluit ik.
“Tijd voor een peuk,” besluit ze mee.