Het is warm. De voorjaarszon zorgt ervoor dat alle planten snel uitlopen. De nieuwe planten heb ik net in de grond gezet. Het luie zweet loopt in straaltjes langs m’n rug en m’n gezicht glimt. Even uitblazen. Ik stal me, met een kop koffie, in de zon op het terras. Heerlijk, de rust en de warmte. Ik strek me uit op de ligstoel en geniet er even lekker van.

Plotseling wordt m’n aandacht getrokken door muziek. De klanken van een fluit verbreken, voorzichtig, de stilte. Het is niet goed te horen, zo zacht is het.

Nieuwsgierig geworden, ga ik rechtop zitten en concentreer me op de schitterende klanken.
Hoe ik ook luister, ik kan niet vaststellen waar het geluid vandaan komt. De melodie is pakkend en laat me niet los. Ik móét weten wie er zo mooi fluit kan spelen.

Alsof ik gehypnotiseerd word door de muziek, sta ik op en loop door de tuin. In het midden, draai ik langzaam rond en spits m’n oren. Het lijkt of ik de oorsprong van het geluid nader. Na elk stapje, in de richting van de muziek, stop ik weer even en luister.

Het galmt in m’n hoofd. De muziek zorgt ervoor dat ik in een vreemde trance raak. Net als de ratten, uit het verhaal “De rattenvanger van Hamelen”, word ik aangetrokken door de klanken. Ik duizel….., ik slinger….., ik draai….. Tot ik onder de, met clematis begroeide, pergola sta.
Ik tuur omhoog. Probeer iets te zien, tussen de bloemen. Daar komt het geluid toch echt vandaan, maar hoe kan dat in vredesnaam?

Ik rek me uit, maar kan niet ver genoeg komen om er bovenop te kijken. Voorzichtig zet ik een voet op het rasterwerk en trek mezelf omhoog, aan één van de palen. Het rasterwerk kraakt, als ik hoog genoeg geklommen ben om op de pergola te kunnen kijken.

Ik schrik me bijna een ongeluk, waardoor één van m’n voeten wegglijdt. Nog net kan ik me stevig vastgrijpen, zodat ik een doodsmak voorkom. M’n mond zakt open van verbazing.

Voor me zit een mannetje. Een heel klein mannetje. Uit de fluit, in z’n handen, komen de hypnotiserende klanken. Nu heel duidelijk te horen. Ik sta, vastgenageld, te kijken en luisteren, naar dit vreemde tafereel.

Opeens is het stil. Ik slaak, van verbazing, een luide zucht. Het mannetje kijkt op. Ziet me staan en schrikt, op zijn beurt, van mij. Hij springt overeind, draait zich om en rent, met soepele stappen, over de pergola, het schuurdak op. Daar verdwijnt hij uit mijn zicht.

Onder mijn voeten begint het heftig te kraken. Ik probeer me nog vast te houden, maar het is te laat. Ik voel dat ik val…..

Met een dreun kom ik op de grond terecht en een pijnscheut schiet in m’n rug. Kreunend en steunend kom ik overeind, tot ik weer met beide benen op de grond sta. Naast me ligt de gekantelde ligstoel. Eronder twee afgebroken poten. In de verte hoor ik de klanken van een fluit.

Categorieën: Verhalen

13 reacties

Ma3anne · 10 mei 2004 op 07:29

Je schrijversblok is gelukkig weer verdwenen, zie ik… ben heel blij je hier weer terug te zien Effie!

Schattige column. 🙂

Shitonya · 10 mei 2004 op 11:03

Een nogal voorspelbaar einde moet ik zeggen… de man was een kabouter 😕
Leuk beschreven, maar niet echt mijn ding. Ik hou meer van een geheime boodschap, een onverwachte wending, of humor en dat mis ik hier gewoon een beetje.

Louise · 10 mei 2004 op 20:25

Hi Eftee,

Het idee vind ik leuk gevonden en je weet het ook leuk te brengen.

Je had de column alleen nog veel krachtiger neer kunnen zetten door de op één na laatste alinea weg te laten en de laatste alinea te beginnen met “ik kwam met een dreun weer terug op aarde” (Zoiets dan, ik weet je letterlijke tekst even niet meer uit mijn hoofd).
Dan had je in het midden gelaten of het droom of werkelijkheid was. 🙂

Kees Schilder · 10 mei 2004 op 23:04

Ik vind hem leuk Eftee. Welcome back!

Irma · 10 mei 2004 op 23:15

Erg leuk geschreven!

Herkenbaar ook. Een omgevingsgeluid wordt soms moeiteloos geïntegreerd in een droom of stuurt je in de droom soms zelfs een richting in. Of zorgt dat je ‘fluitend plezierig’ door je stoel zakt… 😛

Mosje · 11 mei 2004 op 09:53

Eftee is back in town. And how!

Eftee · 11 mei 2004 op 11:25

Bedankt voor jullie reakties.
Ik hoop weer wat meer te kunnen schrijven. De inspiratie is er nog niet echt, maar zit eraan te komen.

Groetjes Eftee

R@@F · 11 mei 2004 op 12:04

Toppieeee
R@@F

Maestro · 11 mei 2004 op 13:23

Ik ken je niet maar hoor dat je terug van weg geweest bent. En je column gezien is dat maar goed ook 😀

Louise · 11 mei 2004 op 13:56

Als jij geen inspiratie hebt, wie heeft het dan wel? Hoe kóm je erop; een fluitspelend mannetje in je tuin.

Wat mij betreft mag je uit je tuinstoeltje klimmen (die is toch kapot) en gewoon verder schrijven 😉

Dees · 11 mei 2004 op 18:49

Leuke column Eftee! De eerste die ik van je lees, mar het smaakt naar meer… 😉

Li · 11 mei 2004 op 22:31

Beeldend geschreven! Ik zag het mannetje helemaal voor me!

Li

pepe · 12 mei 2004 op 22:49

ik droomde lekker weg bij het lezen van jouw column… 😉

Geef een reactie

Avatar plaatshouder