Oorverdovend

Het is warm. De voorjaarszon zorgt ervoor dat alle planten snel uitlopen. De nieuwe planten heb ik net in de grond gezet. Het luie zweet loopt in straaltjes langs m’n rug en m’n gezicht glimt. Even uitblazen. Ik stal me, met een kop koffie, in de zon op het terras. Heerlijk, de rust en de warmte. Ik strek me uit op de ligstoel en geniet er even lekker van.

Plotseling wordt m’n aandacht getrokken door muziek. De klanken van een fluit verbreken, voorzichtig, de stilte. Het is niet goed te horen, zo zacht is het.

Nieuwsgierig geworden, ga ik rechtop zitten en concentreer me op de schitterende klanken.
Hoe ik ook luister, ik kan niet vaststellen waar het geluid vandaan komt. De melodie is pakkend en laat me niet los. Ik móét weten wie er zo mooi fluit kan spelen.

Alsof ik gehypnotiseerd word door de muziek, sta ik op en loop door de tuin. In het midden, draai ik langzaam rond en spits m’n oren. Het lijkt of ik de oorsprong van het geluid nader. Na elk stapje, in de richting van de muziek, stop ik weer even en luister.

Het galmt in m’n hoofd. De muziek zorgt ervoor dat ik in een vreemde trance raak. Net als de ratten, uit het verhaal “De rattenvanger van Hamelen”, word ik aangetrokken door de klanken. Ik duizel….., ik slinger….., ik draai….. Tot ik onder de, met clematis begroeide, pergola sta.
Ik tuur omhoog. Probeer iets te zien, tussen de bloemen. Daar komt het geluid toch echt vandaan, maar hoe kan dat in vredesnaam?

Ik rek me uit, maar kan niet ver genoeg komen om er bovenop te kijken. Voorzichtig zet ik een voet op het rasterwerk en trek mezelf omhoog, aan één van de palen. Het rasterwerk kraakt, als ik hoog genoeg geklommen ben om op de pergola te kunnen kijken.

Ik schrik me bijna een ongeluk, waardoor één van m’n voeten wegglijdt. Nog net kan ik me stevig vastgrijpen, zodat ik een doodsmak voorkom. M’n mond zakt open van verbazing.

Voor me zit een mannetje. Een heel klein mannetje. Uit de fluit, in z’n handen, komen de hypnotiserende klanken. Nu heel duidelijk te horen. Ik sta, vastgenageld, te kijken en luisteren, naar dit vreemde tafereel.

Opeens is het stil. Ik slaak, van verbazing, een luide zucht. Het mannetje kijkt op. Ziet me staan en schrikt, op zijn beurt, van mij. Hij springt overeind, draait zich om en rent, met soepele stappen, over de pergola, het schuurdak op. Daar verdwijnt hij uit mijn zicht.

Onder mijn voeten begint het heftig te kraken. Ik probeer me nog vast te houden, maar het is te laat. Ik voel dat ik val…..

Met een dreun kom ik op de grond terecht en een pijnscheut schiet in m’n rug. Kreunend en steunend kom ik overeind, tot ik weer met beide benen op de grond sta. Naast me ligt de gekantelde ligstoel. Eronder twee afgebroken poten. In de verte hoor ik de klanken van een fluit.