Op de vlucht

Willem lag roerloos op de grond. Plotseling zag ik beelden van John en Alex aan de deur. Ze zouden niets vragen. Ze zouden zo naar binnen lopen. Ze zouden mij buiten westen slaan en daarna Connie.
‘Je hebt ’m doodgeslagen!’ riep Connie vol afschuw. Ze was naast Willem in het gras gaan zitten. Ze tastte naar zijn hals. ‘Bewusteloos,’ zei ik. ‘Meer niet. Maar nou komen wel die stoere jongens.’
Ze keek op. Lijkwit. ‘Denk je!’
‘Het is nooit gezegd,’ knikte ik. ‘Maar Willem kennende, dat gaat gebeuren. Knock-out gemept in zijn eigen tuin. Wat denk je wat er nu gebeurt.’
‘Geloof je dat echt?’
‘John is een buurjongen van hem. Die kent hij al jaren. Alex is er later bijgekomen. Ze doen samen handeltjes. Die jongens zorgen er voor dat wanbetalers over de brug komen.’
‘Maar…’
‘We moeten hier weg,’ besliste ik. ‘Onze spullen pakken. De auto laden, wegwezen. Ze slaan ons dood!’
‘Ach kom!’ zei Connie ferm. Ze stond op. ‘Maak er nu geen drama van.’
‘Willem zei dat John hem soms met dingen hielp. Als hij bij zijn positieven is roept hij John en Alex. Die komen even gezellig bij ons langs.’
Ze keek me bevreemd aan. ‘Denk je echt?’
‘Weet je waarmee we te maken hebben? Met criminelen! We zijn stom geweest. Het zijn die foto’s. We hebben ‘m op zijn ziel getrapt. Wat denk je hoe dat overkwam dat Spicht, Jennie bedoel ik, hem vertelde wat ze zag en toen de relatie verbrak?’
Langzaam drong het tot Connie door. Ze vloekte. Hartstochtelijk. Dat had ik haar nog nooit horen doen. Het was op dat moment dat de ernst van de situatie tot haar doordrong.
‘We pakken zoveel mogelijk van onze spullen: papieren, geld, gereedschap, alles wat maar in de auto kan. Meubels, fietsen, de rest moet maar achterblijven. Ze slaan ons echt regelrecht het ziekenhuis in.’
Connie knikte. Ze was overtuigd. ‘Hoe lang hebben we?’
‘Hoelang blijft deze kolos bewusteloos? We kijken af en toe. Als hij in beweging komt gaat hij bellen. Ik mol zijn telefoon. Dan moet hij eerst naar ’t Hoekje. Tegen de tijd dat ze komen zijn we weg.’
‘Ik geloof het niet,’ zei Connie. Maar ze keek me aan op een manier waaruit bleek dat ze echt bang was.
‘Ik ook niet,’ zei ik. ‘Maar het is wel zo.’
In het uur dat volgde raasden we door het huis met boodschappentassen en plastic zakken. Alles werd in de auto gegooid. Die raakte aardig vol. Zelfs de twee computers kregen we er nog in. Toch wel fijn zo’n grote bak. Jammer dat er nog niet een aanhangwagen achter kon.
Af en toe zeiden we wat tegen elkaar in het voorbijgaan. Dat het misschien toch niet zo erg was als we dachten. Dat we geschift waren nu het veld te ruimen. Maar we bleven hard heen en weer rennen.
Toen we weer een keer een blik wierpen in de tuin zagen we dat Willem verdwenen was. Of hij was in huis en merkte dat de telefoon het niet deed, of hij was al naar ’t Hoekje om daar te bellen.
‘Wegwezen,’ gromde ik.
We liepen samen, hand in hand, nog één keer door het huis. Weemoedige gevoelens. Angst en onzekerheid. Boosheid en zelfs woede streden om voorrang als ik zag wat ik allemaal zo netjes voor elkaar had gemaakt.
Zelf opgeknapte meubeltjes. De laminaat vloer. De badkamer die me zoveel moeite had gekost.
Toen we naar de auto liepen hadden we het nog met elkaar over politie.
Ik haalde de schouders op. Die willen dat je gaat praten. Dat lukt met Willem niet. Dan gaan ze het met ons hebben over die illegaal gemaakte foto’s.’ Ik zuchtte.
Connie knikte.
Wat later kroop ik achter het stuur. We keken samen nog naar het huis. Ons huis! Wat was het mooi! Connie snikte. Ik voelde een brok in mijn keel.
Ik startte de auto. Langzaam reden we de straat uit. Op weg naar dat adres in Limburg. Het zou lang duren voordat we dit vergeten waren. Ik reed niet langs ’t Hoekje. We moesten niet het risico lopen dat Willem ons onverhoopt zou zien. Verder was ik er zeker van dat ze ons nooit zouden vinden. Dat wist ik zeker. We hadden het nooit over dat huis gehad. Het zou ons alleen verdomd veel werk kosten voordat we ginds weer ons gewone leven konden oppakken.