Op een roze wolk

Alle knuffelbeertjes staan te trappelen, enorme kaarten maken zich klaar om beschreven te worden en handboeien liggen te wachten op hun nieuwe eigenaar. Je kunt niet meer over straat zonder geconfronteerd te worden met schreeuwerige posters. ‘Koop nu de leukste cadeau’s voor jouw grote liefde.’ Nog acht dagen en dan is het weer zover. Eigenlijk wil ik er nooit aan meedoen; Valentijnsdag. Een lieve actie moet spontaan in je opkomen. En alle cadeautjes die je kunt kopen; van trillende badeendjes tot kitscherige hartjeskussens… Verschrikkelijk! Doe mij maar een witte roos op de deurmat midden in november. Veel origineler!

Toch doe ik er altijd aan mee. Tot nu toe heb ik vier jaar achter elkaar een Valentijn gehad. Elke keer kocht ik de belachelijkste cadeautjes, stuurde ik het allerliefste kaartje (anoniem natuurlijk) en verraste ik mijn liefje met een avondje uit of iets in die richting… De jongens in kwestie mogen nog blij zijn dat ik ze geen serenade heb gebracht.

Stiekem vond ik Valentijn eigenlijk best leuk, kitscherig of niet. Ik vond het geweldig om een brief op m’n deurmat te horen vallen, om cadeautjes te krijgen en in de watten gelegd te worden. Maar dit jaar heb ik geen Valentijn. Wat een leegte, wat een ongeluk. Ik wil de straat niet meer op. Overal word ik geconfronteerd met mijn eenzaamheid. Sodemieter toch op met die schreeuwerige posters en kitschcadeaus! Opeens zie ik overal om me heen stelletjes die elkaar verliefd aankijken, tortelduifjes die verlegen om elkaar heen dralen en zwangere vrouwen die stralen van geluk. En daar sta ik dan, alleen in de bittere kou van februari. Op zulke momenten moet er altijd ook nog eens een grote bus door een plas rijden, waardoor je een enorme plens water over je heen krijgt.

Eigenlijk is Valentijn helemaal niet zo leuk! Het is één grote, verschrikkelijke dag vol eenzaamheid! En alle dagen eromheen ook. Daarom heb ik, samen met een vriendin, besloten om de dag te boycotten. We doen gewoon alsof er niets aan de hand is, en maken er een shopdag van. Waarschijnlijk zullen er dozen chocolade en liters wijn doorheen gaan de veertiende.

Toch wil ik iedereen oproepen om een lief kaartje naar die stille liefde te sturen. Er zullen vast duizenden meisjes verdrietig op hun bank zitten op Valentijn. Met een doos tissues op hun schoot zullen ze romantische jankfilms kijken. En jongens stiekem ook!

Dus als jij die stille liefde uit zijn of haar lijden wil verlossen; stuur dan dat lieve kaartje, die doos bonbons of een knuffelbeer. Wat heb je te verliezen? Ik weet zeker dat je in ieder geval één iemands dag ermee opvrolijkt. En heb je geen stille liefde? Doe dan net als ik, en pak die doos bonbons! Succes.