Daar buiten in de vrieskou, zie hem lopen dan. Het lijkt wel of hij geen idee heeft wat hij doet. Het is echt koud en de hemel is helder. Het maanlicht geeft een somber en kil gevoel. Treurig om zich heen kijkend zigzagt hij door de straten. Kijk zijn ogen, ik zie hem nadenken en hard ook. Hij voert een pittige discussie in zich zelf. Wie ben ik? En waarom ben ik wie ik ben? Waarom heb ik het niet anders aangepakt? Waarom….? Fronsend en schuddend met zijn hoofd loopt hij richting het station. Ik zie dat hij getekend is voor het leven. Hij heeft vast veel mee gemaakt. Toch vraag ik me af hoe het zit. Zijn hoofd begint te hangen en zijn voetstappen vertragen. Er volgt een diepe zucht. Het lijkt wel of hij opgeeft. Bij het station aangekomen loopt hij het spoor op. Zou hij…? Het zal toch niet hoop ik. Hij loopt in het midden van de rails omhoog kijkend naar de hemel. Vragend, en zelfs smekend om hulp. Maar zal hij gehoord worden? Zal hij een kans krijgen om te beteren? Om het voor zich zelf makkelijker te maken om te kiezen. Kiezen welke richting hij op gaat. Welke veranderingen hij wenst te behalen. Zal hij dan slagen of weer falen? Wanneer houdt het toch eens op. Zo veel te vragen. Zo veel te willen weten wat hij in het verleden ook alleen maar deed vergeten. Waarom zou alleen hij de kans krijgen? Of krijgt iedereen wat, alleen wat anders, iets eigen.
In de verte zie ik een trein aankomen. Hij komt steeds dichterbij en ik maak me zorgen. Over wat er gebeuren zal. Twijfel en angst of onzekerheid en wantrouwen. Geloof en liefde of ijdel en wijs Wat zal het hem brengen, wat gaat hij doen?…Opeens zie ik hem niet meer en met veel lawaai raast de trein voorbij…De tijd staat even stil.
Mijn hart gaat tekeer en ik vrees…ik vrees dat hij er niet meer is, dat hij zijn keuze heeft gemaakt. Wat heeft hij gekozen? Afvragend hoe het met hem gaat en schreeuwend van paniek ren ik naar hem toe. Ik kijk naast de rails in het gras en daar zie ik de rails…Oh nee! Ik zie niets of niemand in de buurt. Waar is hij gebleven, waar is hij heen? Het was bijzonder vreemd dat ik hem niet meer zag. Maar wat is dat nou? Een briefje, hij heeft een briefje geschreven.
De zon begint te komen en de hemel krijgt weer kleur. Het wordt weer allemaal anders. Nog steeds verbaasd over het gebeurde dacht ik na en ineens voelde ik zijn energie door me heen gaan. Een gevoel van leven vol passie en kracht. Vol zelfvertrouwen en goede moed. Hij is klaar gestoomd voor zijn opnieuw te belopen pad.
Nu weet ik het! Ik weet nu wat er speelde. Ik zag een persoon die even de weg kwijt was. Ik pak zijn briefje uit mijn zak en ik begin te lezen: “Ik ben vergeten te leven en te weten, wie ik ben en wie ik wil zijn. Ik geloof in mijn dromen en ik moet er achteraan. Daarom mag ik nooit vergeten, te genieten van mijn bestaan. Ook al is het maar voor even…”
5 reacties
Mosje · 13 januari 2009 op 11:09
Wel een beetje erg melodramatisch hoor, dit verhaal, het pakte mij niet echt.
Sofia · 13 januari 2009 op 18:56
Er springen al zoveel mensen niet voor de trein…
Waarom heb je ervoor gekozen om de toeschouwer tot hoofdpersonage gemaakt?
Nu laat je een iemand, een ander iemand volgen en vult de volgende iemand, de andere iemand met gedachten….Dat zorgt voor afstand en voegt niet iets extra’s toe.
En iemand die dan zomaar een briefje laat vallen, mmwwhaaa ik weet het niet.
Krasblog · 14 januari 2009 op 00:57
Beste Gary,
Goede column. Goed verwoord. Zes jaar geleden, ik woonde aan het spoor, heb ik het van dichtbij meegemaakt, althans vanaf het moment dat het al te laat was en de trein piepend en knarsend tot stilstand kwam. Daarna alles gezien, zo ook de stille getuigen zoals de fiets van het slachtoffer die tegen het hek stond en merkwaardig genoeg nog wel op slot was gezet.
Later hoor je in het dorp wie het was en vooral het waarom van deze wanhoopsdaad. Wat gaat er door je hoofd wanneer je besluit om op een zonnige najaarsdag doelbewust naar het spoor te fietsen, fiets op slot zetten, en dan wachten op het juiste moment. Die vraag zal me altijd bezig blijven houden.
Daarom spreekt je column mij persoonlijk enorm aan.
Groet,
Jacob Krasblog
Mien · 14 januari 2009 op 08:10
[quote]Ik zie dat hij getekend is voor het leven. [/quote]
Was ie nou getekend door of voor het leven?
Aangrijpende column. Goed geschreven en eindigend in schoonheid.
Mien
Ma3anne · 14 januari 2009 op 09:02
Ik heb de indruk dat je het allemaal te mooi wilt zeggen en zo een beetje verdwaalt in je eigen zinnen.
Inhoudelijk vind ik dit een goed stuk. Al valt er nog veel aan bij te schaven.
Gewoon lekker door blijven schrijven en iets doen met de kritieken die je krijgt.