Ophaastende parkeermeters.

“Oh dat is de jas uit de folder.” Een corpulente veertiger graait gretig in het rek dat zij na haar trektocht door de kledingzaak heeft bereikt. Zij is half gekleed in een jasachtig oranje lap stof uit rek dwarsligger. Hier blijkt dat vol niet saai hoeft te zijn. Natuurlijk slaat dat op de kleding en de dames. Maar voorlopig blijven mijn ogen nog op de muren en de inventaris van het pandje steken. Met mijn net ontdekte aanleg voor grotere maten zet ik voorzichtig mijn eerste schreden bij een maatje meer. Met alle respect kijk ik naar de zelfverzekerde enthousiaste dame die met haar elan de winkel vult en afwisselend één van de twee gangpaden voor mij afsluit.

Kleiner dan klein kon dit winkeltje niet zijn. Het is gelegen in een smal steegje waar je vanuit de voordeur de buurvrouw in haar voordeur aan de overkant een hand kunt geven. Nu zit daar een leuk snuisterijenwinkeltje op 2 bij 3 meter, inclusief etalage. De eigenaresse vult met gemak een verplaatsbare vierkante halve meter op. Dan blijven er nog luttele voetstappen over voor kijkers c.q. kopers. Daarnaast een nog kleiner winkeltje met sieraden. De eigenaresse is gedwongen om de hele dag achter haar bureautje à la toonbank te blijven zitten. Met een kwartslag kan ze bij wat elektrische apparatuur voor kleine reparaties. Dit steegje is enkele eeuwen geleden gebouwd. Steen voor steen met noeste handen opgestapeld en ingemetseld. Ter afwisseling zijn er nog wat leuke ornamenten en details waar destijds nog geen machines voor waren om ze massaal aan te maken.

De bouwers van toen wisten niet dat na hun inspanningen ieder jaar de lichamelijke arbeid een stukje minder zou worden. De stoommachine hebben zij nooit gezien. Hun enige luxe was een hefboom en paardenkracht. Anno nu worden de mensen wel wijzer, maar ook stijver en ronder. Om de hoek kunnen we nog wel een veer van de mond blazen. In die grote patriciershuizen langs de Markt. De brede voordeuren herinneren aan wijde ruisende rokken met roezeltjes en zijflappen ter versiering.

Dezelfde modellen die momenteel in alle zichzelf respecterende trendvolgende piepkleine winkeltjes in kleine steegjes hangen. Volgepakte winkeltjes waar te dikke dames in te smalle paden elkaar proberen te passeren naar het volgende rek.
De paskamers zijn ergens weggefrommeld in een hoekje. Een grote stang met een kant en klaar gordijn perkt naar behoefte een gedeelte van de winkel af. Wat rest is een grote spiegel. Optisch bedrog zou ik snel vooroordelend vaststellen. Nu lijkt de winkel twee maal zo groot. Mispoes.
Door een kleine spiegel krijgt de dikke dame het gevoel dat ze zelfs al niet meer op de spiegel past.
Dus ook maar een maatje meer.

De graaiende en kraaiende mevrouw verdwijnt met haar buit achter het pasgordijn. Een rok met ongelijke punten en roezels en een bijpassende langvallende jas met punten en roezels van een glimmende donkergrijze stof. Zij lonkt al naar de standaard met uitbundige accessoires. Nog maar net gaat het gordijn dicht, of haar mobieltje gaat af. “Oh lieverd ik ben nog in de stad hoor. Wat zeg je? In mijn lievelingswinkel. Ik kwam er heel toevallig voorbij. Nee hoor ik heb niet veel tijd nodig. Nee eh nee. nee. Ik ga geen paskamer in. Klik.

Op hetzelfde moment zie ik de winkeldeur opengaan en een sportieve veertiger en een bijna twintiger stappen binnen. Beide heren kijken rond en vermoeden dat het mobieltje waar ze net mee belden toch in de paskamer ligt. Ze gaan zitten aan de tafel met twee stoelen en krant en twee gebruikte koffiekopjes. De verkoopster ijlt om de gebruikte kopjes om te wisselen voor 2 vers gevulde kopjes. Ze voelt de bui al hangen.

Het gordijn zwaait open en onderweg naar de spiegel ziet de nu zeer bijzonder geklede dame twee zwevende koffiekopjes met daarachter wel een heel bekende snor. Vader en zoon geven in koor te kennen dat deze creatie niet staat. Te wijd, te pompeus en wat doen die grote zakken daar op je heupen. “Zo krijg je het wel op je heupen zeg.” , lacht junior. Moeder stopt haar handen en polsen en onderarmen tot aan haar ellebogen met het grootste gemak in de aangerimpelde tassen op de jas. ik wil ook een duit in het zakje doen en merk op dat je zo altijd een boodschappentas bij je hebt. Ik kreeg de indruk dat de boodschappen tot de taken van snor en junior behoorden. Want zij hadden de tassen met tomaten en courgettes bij zich. En zoonlief droeg een paar pompoenen voor op de tuintafel. De dame kijkt me van uit de hoogte met een ik ken u helemaal niet blik aan en geeft haar gezin toch maar gelijk. Dit is het niet.
Ik verdwijn met een rood pak in de andere geïmproviseerde paskamer. De vriendelijke verkoopster schuift eerst een verrijdbaar kledingrek opzij om de ruimte vrij te maken. Ik trek het gordijn rondom mij. Ik voel al dat ik dit rode pak niet ga kopen.

Door het gordijn heen hoor ik geïrriteerd dat ze niet opgejaagd wil worden. Vanaf de tafel klonk dat ze toch snel moest zijn als ze nog met de auto naar huis wilde. Parkeermeter roept. Pfffff. Rode pak uit, wegwezen hier.
Door het smalle winkeltje lopend bedank ik de verkoopster voor haar aandacht, maar dat ik het toch nog niet kan vinden. De heren proberen moeder er van te overtuigen dat ze niet verder moet kijken in de rekken. Haar eigen outfit is een stuk minder apart dan wat het winkeltje te bieden heeft. Ze oogt weer als een mevrouw die bij meneer past. En ik vermoed dat meneer dat zo wil houden.

Ik snak naar koffie. Op de Markt in een gelegenheid met ruim uitzicht is nog een plekje. Weer terug in het leven van alle dag. Geen theesoirees met ruisende rokken. Ook geen hedendaagse ruisende rokken met punten en roezeltjes meer te bekennen. Plotseling zie ik het gezin rustig en gezellig kuierend bij een ander restaurantje binnenschuiven. Meteen voel ik mij weer omringd door roezeltjes, punten en irritaties over en weer.
Maar ook bij hen is de betovering van de te kleine winkeltjes in smalle steegjes met grote prijskaartjes gesmolten.

De parkeermeter had toch niet zo´n haast.