Oppassen

Vriendin moet werken en haar vaste oppas is verhinderd. Of ik op haar 3 kinderen wil passen tussen 12.16 uur en 16.01 uur. Ik hoef ze niet van school te halen. Of vriendin daar over nagedacht heeft weet ik niet maar ik kan me daar iets bij voorstellen.
Zie je mij het schoolplein al oplopen om 12.16? Om te beginnen krijgen al die wachtende moeders (of is het smachtende?) een acute stuiptrekking bij het zien naderen van mijn rijzige doch ietwat verlopen gestalte. Stel je een schoolplein voor waar het normale ritme van de dag plotseling wordt opgeschrikt door een, in een geel Zeemani-jasje met bijpassende gele Ray Bani zonnebril en gevlekte jeans gestoken randdebiel. Let wel: loslopend en zonder begeleiding van de diverse geestelijke-en sociale hulpinstanties.
Dan schrik je dus als wachtende moeder op een, tot dusverre, veilig geacht schoolplein. Dan drom je als beschaafde moeder met de andere beschaafde moeders op een kluitje bijeen.

Welke beschaafde moeder verwacht een dergelijke loslopende ramp op een schoolplein aan te treffen? Geen enkele moeder kan ik je verzekeren!!
En dan heb ik het nog niet gehad over de fase van het binnenwankelen van de school zelf met de bedoeling de kinderen van vriendin te verzamelen.
Ik zie de juf, bij mijn binnenkomst haar armen al spreiden om daarna als een volleerde Jomanda naar gene zijde op te stijgen.

Kunnen ze, by the way, daar niet eens een Idols contest aan wagen? Zo iets van: “wie wordt de nieuwe Jomanda?” De enige voorwaarde is dat de kandidaat een beetje kan goochelen.
En dat de jury wordt samengesteld uit een mud zielen van gene zijde. Jerney Klaagman mag die jury dan voorzitten vanwege haar ervaring en omdat zij er toch al als een geest bijloopt.
Jezus, Madame Tusseaud zou een makkie aan haar hebben. Je hoeft haar alleen maar life bij te zetten tussen die andere wassen rotzooi.

Vriendin heeft dit allemaal overwogen en dus haalt haar vriendin de kinderen van school en mag ik ze daar ophalen.
Daarna neem ik ze mee naar mijn huis waar ik ze een paar uur op mijn pc laat raggen.
En eerlijk is eerlijk, ik had mijn huis met drie maal de waarde extra verzekerd maar dat bleek achteraf niet nodig. Er lag, aan het eind van de middag slechts één deur uit zijn voegen.
Om 16.01 breng ik ze thuis maar eerst wil de kudde nog even langs de supermarkt omdat dochter 1 daar graag een boekje over Idols wil kopen.
Zoon wil ook een boekje maar dan over Harry Potter waar hij overigens sprekend op lijkt.
De jongste, dochter2, wil niets,dus dat scheelt.

Even later staan wij in de supermarkt bij het boekenrek en 2 seconde later ben ik dochter2 kwijt.
Nergens te vinden. “Zeg, cremlin, vraag ik aan zoon, lichtelijk in paniek nu. Weet jij waar dochter2 is?”
Zoon kijkt niet eens op uit het verzameld werk van Potter en bromt iets van: ‘O, zal wel ergens rondlopen” Dus stuur ik dochter1 naar buiten om de kleine te zoeken en vraag weer aan zoon cremlin: ‘Eh..cremlin, er is wat lichte paniek in mij ontstaan, wil je even in de winkel gaan zoeken?’ De jongen kijkt mij aan of hij een paard op een varken ziet rondrijden maar gaat toch zoeken. Intussen slaat mijn hart de mars van de ter dood veroordeelden. Jezus, het zal me toch niet gebeuren dat…

Snel loop ik ook de winkel in en zie even later het joch bij zijn zusje staan. Ik slaak een zucht van verlichting. Niets aan de hand. De kleine dochter2, staat alleen maar te rammelen op een computer van de directie. Moet kunnen. Die apparaten staan niet voor niets midden in de winkel. Het is gewoon bedoeld als service om het aspirant-terroristje ervaring op een pc bij te brengen Die supermarkt vond zo’n pc gewoon handiger dan een TV met kinderfilmpjes, die andere winkels altijd neerzetten om te voorkomen dat de terroristjes van winkelende ouders, de inventaris tegen het plafond smeren.
Ik zie dat er maar vier draadjes loshangen uit de computer dus dat valt mee.Er ligt ook wat kwijl op het toetsenbord en als ik wat beter kijk, zie ik nog een substantie dat je wel eens aantreft in de plee van een terminale darmpatiënt..Maar dat droogt vanzelf weer.Ik kan er ook niets aan doen dat dochter2 de hele middag al misselijk was..
De caissière kijkt mij vreemd aan als ik met de kinderen de kassa passeer.

Ik zie haar denken: Jezus wat is dat voor een buitensporig enge griezel. Zal ik de politie waarschuwen of niet? Je weet maar nooit met die kinderen en zo.
Maar de kinderen redden mij: Kom nou Paco, we willen naar huis….”