Opper-vakkenvuller

Ieder bedrijf heeft een paar klanten waar het wat extra’s voor doet. De kroeg op de hoek schenkt wat vaker een gratis biertje voor Kareltje die het nou eenmaal niet zo breed heeft, de boekwinkel geeft een krant aan de leestafel van het buurthuis en de bakker bewaart zo nu en dan een overgebleven halfje wit voor die oude mevrouw die altijd de eentjes voert. Klantenbinding, service, het sociale gezicht. Een goede zaak. Maar daar denkt de opper-vakkenvuller van de Albert Heijn in Soest anders over. Albert Heijn, u weet wel van die zakkenvuller Moberg die zich zo riant liet betalen terwijl de vaste zegeltjesplakkers en aandeelhouders grote financiële schade hadden opgelopen. Onderdeel van Ahold, waar de hoogste topfunctionarissen de boel ook behoorlijk hadden geflest. Meneer Van der Hoeven kwam er nog goed mee weg: hij hoefde niet eens het gevang in. In Amerika zou hij voor het zelfde vergrijp 30 jaar achter de tralies zijn verdwenen. Snapt u dat nou? Al die topmanagers die een internationaal marktconform salaris willen wegens de moordende concurrentie? Over internationaal marktconforme straffen hoor je ze nooit. Ook meneer Van der Hoeven niet. Maar dacht u dat de heren Moberg en Van der Hoeven de enige lamlullen zijn die onze nationale grootgrutter bestieren? Nee hoor. Graag stel ik u voor aan de heer Steendam. Die draagt ook zijn steentje bij aan het succes van de onderneming.

De heer Steendam kon niet zo goed leren op school. Hij werd ook vaak gepest, en als er tijdens gymles twee voetbalteams moesten worden samengesteld, werd hij altijd als laatste gekozen. Dan zit er maar één ding op. Filiaalchef bij Albert Heijn. Meneer Steendam werd gedeporteerd naar het filiaal in Soest. Vol goede moed ging Steendam aan de slag.

U kent het wel: kortere koffiepauzes voor de caissières, snipperdagen drie weken van tevoren aanvragen, dat soort dingen. Maar dat was niet genoeg! Want er kwamen regelmatig klanten die een bedenkelijk economisch effect hadden. Een blind echtpaar dat al sinds 1988 twee keer per week boodschappen kwam doen. Die mensen hadden dus wat hulp nodig, vooral bij het inpakken. Meneer Steendam zag zijn kans schoon. Meneer Steendam zou bij Albert Heijn geschiedenis gaan schrijven! Hij zou een bezuinigingsmaatregel invoeren, die de winstrekening zou laten gloeien van genot! Iedereen zou weten wie meneer Steendam was!

Maar gaat u eerst even zitten, voordat u verder leest. Ja, u zit? Het personeel van de Albert Heijn te Soest mag het blinde echtpaar niet meer helpen bij het boodschappen doen. Meneer en mevrouw zijn niet langer welkom, want het is “omslachtig, tijdrovend en te duur” om ze te helpen. Ze doen, vindt meneer Steendam, hun boodschappen maar per internet. “En als het echtpaar de boodschappen toch hier wil laten inpakken dan moeten ze er maar extra voor betalen”. Onthoudt u die naam even? Meneer Steendam.

Ik weet het zeker. Mijn hart gaat voortaan uit naar de kleine zelfstandige. Een mooi woord uit de jaren-50. Maar die kleine zelfstandige wist tenminste op een fatsoenlijke manier met zijn klanten om te gaan. Want die klanten waren zijn brood. Dus ook mensen die een beetje extra hulp nodig hadden waren welkom. Wát een verschil met Albert Heijn, het bedrijf waarvan de naam onlangs nog verder aan gort werd geholpen. Door meneer Steendam.