Oriënteren

Langzaam gleed het mes diep in het lichaam van de verkoper. Als een warm mes door boter. Verdwaasde ogen keken me aan. Zijn mond bewoog zoals een vis naar adem hapt op het droge, net alsof hij wat wilde zeggen. Een zwaar gerochel was het enige wat hij aan geluid produceerde, een streepje bloed verliet daarbij zijn mondhoek. Dieprood warm bloed. Hoe dieper het mes kwam, hoe leger de ogen werden. Langzaam verliet het leven de nog jonge man. Ogen waarin nog een keer de pupillen van links naar rechts schoten, waarna het lichaam verslapte en naar de grond zakte, als in slow motion. De ogen sloten zich. Het mes hield ik stevig vast en kwam moeizaam los uit het vlees van het vallende en inmiddels morsdode lichaam.

Hoe het kon weet ik niet maar ineens trok ik mijn vlijmscherpe Buckknife en stak genadeloos toe. Als in een roes stak ik toe en perste met alle kracht het mes in het stevige vlees. Wie denkt dat iemand neersteken makkelijk gaat, heeft het mis. Je hebt er aardig wat kracht voor nodig, of een niets ontziende woede. En juist die woede kwam ineens bij me op. Ineens stak ik toe, verblind door woede. Op de grond zie ik het levenloze lichaam liggen vlak voor mijn voeten, half boven op een tent die uitgestald stond. Een Fjall Räven Akka Light R/S 3. Het rode bloed van de verkoper – nu ex-verkoper – loopt in stroompjes over het mosgroene tentdoek. Snel blik ik binnen in de tent. Mooi, ook bloeddicht dus. Goeie tent.

En laat het nou net die tent zijn die ik wil hebben voor de vakantie. Al maanden zoek ik naar de perfecte tent en dacht die ook gevonden te hebben, na het aflopen van elke outdoor shop die Nederland rijk is. Als je iets goeds wilt kopen moet je er ook moeite voordoen. Goed rondkijken en oriënteren is belangrijk, zeker voor een duurzaam product. Maar dat is aan mij wel besteed, zo ben ik namelijk. Bedachtzaam en nadenkend en nooit in een spilt second beslissend. Zomaar iets aanschaffen komt bij mij nooit voor. Ik vergelijk, zoek en kijk nog eens. Na alle voor en tegens doorgenomen te hebben neem ik pas een beslissing. Weloverwogen. Impulsen? Ik ken ze niet.

En mijn keus was op deze strakke tent gevallen. Op een vrije dag toog ik naar de juiste winkel en zei tegen de nu dode verkoper: ‘Doe deze maar, in het groen.’ Elke verkoper wil zo’n klant. Tent pakken, afrekenen en weg klant. Sneller kun je het niet verdienen, lijkt me. Maar nee, niet deze verkoper. Hij wilde voorlichten, alles vertellen over de tent, het doek en de palen. Alsof ik dat nog niet wist. Polyester ripstop doek, wist ik. Alu stokken, wist ik. Iets minder dan drie kilo? Ik zuchtte diep en keek de verkoper aan. ‘Mag ik deze niet gewoon kopen zonder dit praatje’, vroeg ik nog enigszins beleefd.

Maar ik voelde het wel langzaam opkomen. Irritatie. En dan tot de tiende macht. Maar ik bleef rustig, uiterlijk wel tenminste. Inwendig kookte het al maximaal. Maar zoals als altijd is er een grens, en die mag je nooit overgaan. Alleen dat wist de brave verkoper niet. Na het voorlichtende praatje keek hij me aan en zei het verkeerde: ‘Het is belangrijk dat je je goed oriënteert, rondkijkt en dan pas beslist welke tent je neemt.’ Oriënteren en rondkijken? Maanden, Godverdomme, kijk ik al rond en oriënteer me suf en dat nog zonder GPS. Ik sleur me van shop naar winkel en terug, ken elke catalogus beter dan welke verkoper ook.

‘Wat nou oriënteren’, schreeuwde ik. Plotseling schoot er een rode waas voor mijn ogen en ergens ver in mijn achterhoofd hoorde ik nog de klik waarmee het vlijmscherpe net geslepen mes open klikte. Met alle kracht stak ik toe.
Nogmaals bekeek ik de bloeddichte tent. ‘Deze, en snel’, brulde ik door de winkel. Mijn stem klonk wat hol, en personeel was er hoegenaamd niet meer. Wat een service.