Zevenentwintig jaar geleden zat ze naast hem in zijn oude lichtblauwe eend. Ze waren samen naar een begrafenis geweest van een vriend, die zelfmoord had gepleegd. Ze hadden steun gezocht bij elkaar. Hij vroeg: “Zullen we het nog een keer proberen samen?” Ze aarzelde even, maar schudde nee. Hij zette haar voor het huis van haar ouders af en reed de straat en haar leven uit. Soms dacht ze even aan hem, zoals aan andere vrienden van vroeger. Meer in de context van de herinneringen aan gelukkige tienerjaren op school dan speciaal aan hem. Totdat ze – twaalf jaar geleden ongeveer – zich af begon te vragen hoe het hem vergaan was in zijn leven. Steeds vaker was hij in haar gedachten en een keer droomde ze zelfs van hem.
Ze wilde hem weer spreken. Hoe dan ook. Gewoon even weten hoe het met hem was na zoveel jaar. Maar hoe spoor je iemand op, van wie je bij God niet weet wat er van hem geworden is en waar hij heen is gegaan? De hele vriendengroep van toen was uit elkaar gevallen en zij was iedereen uit het oog verloren. Geen spoor te vinden. Ze gaf het op.
Een aanal jaren later kreeg ze internet en tikte op een saaie zondagmiddag op een zoekmachine zijn volledige naam in. Niets. Toen zijn achternaam en voorletters en… er verscheen een document. Notulen van één of ander vergadering. Een plaatsnaam erboven en ondertekend door… Zou hij het echt zijn?
Ze zocht in de telefoongids onder de plaatsnaam die ze gevonden had en tikte weer zijn achternaam en voorletters in. Er verscheen een adres en telefoonnummer…
Voor ze het wist had ze dat nummer ingetoetst op haar telefoon en hoorde opnemen: “Met P.J.” Een bekende stem. Niets veranderd. Hij was het!
Ze noemde haar naam en er viel een stilte aan de andere kant. En toen: “Is dit een flauwe grap?” “Nee, het is geen grap, ik ben het echt…”
Ze hebben ruim twee uur aan de telefoon gehangen en bijgepraat. Zo vertrouwd en alsof ze elkaar gisteren nog gesproken hadden. Waar de jaren gebleven waren? Nergens. Een heel vreemde gewaarwording.
Hij is een succesvol zakenman, grote villa in een duur stukje Nederland, drie nog heel jongen kinderen. Hij was tot zijn veertigste vrijgezel gebleven en kwam toen pas iemand tegen met wie hij verder wilde…
Na dit telefoongesprek heeft ze nooit meer iets van hem gehoord. Hij zou nog een keer bellen. Twee jaar geleden alweer, dat ze hem voor het laatst sprak…
Het is een saaie zondagmiddag. Ze toets weer een naam in op de zoekmachine op haar PC. Een andere naam deze keer. Ze vindt een document. Notulen van één of andere vergadering met een plaatsnaam erboven. In de telefoongids vindt ze een adres en telefoonnummer…
Ze tikt het nummer in op haar telefoon. Negen cijfers.
Bij het tiende cijfer aarzelt ze…..
…..
en drukt op het knopje
UIT
13 reacties
Mosje · 2 maart 2004 op 17:05
Ma3anne,
Jij bent rijp voor dat KRO programma over oude liefdes (hoe heet dat ook alweer?)
Alles gekheid op een stokje: mooi verhaal.
Enne, ik zou ook op UIT hebben geklikt…..
Kees Schilder · 2 maart 2004 op 17:06
heel aangrijpend beschreven.Weemoed en melancholie.Klasse.
Farfalla · 2 maart 2004 op 18:22
[quote]Jij bent rijp voor dat KRO programma over oude liefdes (hoe heet dat ook alweer?)[/quote]
Memories…
Erg goed geschreven. Zit een soort van spanning in, vind ik wel mooi. Een aantal keren moest ik glimlachen. Ik hou wel van zulke verhalen.
pepe · 2 maart 2004 op 18:36
Mooi en ontroerend… geschreven weer!
Was het niet J.P.??
Eftee · 2 maart 2004 op 18:47
Ik vraag me ook wel eens af hoe het met al m’n ode liefdes is. Alleen de moed om ze te bellen heb ik niet.
Perfect geschreven!!
pleuro · 2 maart 2004 op 19:04
Zo zat ik een tijdje geleden vlak achter mijn ex in het stadion… en terwijl hij nietsvermoedend de wedstrijd zat te volgen drukte ik zijn nummer op mijn GSM in… ik hoorde zijn telefoon overgaan en bedacht me… gelukkig hij heeft nog geen ander nummer…. en drukte weer op het rode hoorntje…
Mup · 2 maart 2004 op 19:27
Getuigt van lef, zowel het bellen en het niet bellen, mooi verhaal,
Groet Mup.
R@@F · 2 maart 2004 op 22:31
Van zo een column krijg ik spontaan een lekkende aambei!!
Erg leuk!!!!
R@@F
Ma3anne · 2 maart 2004 op 22:48
Mosje: Dit verhaal kwam inderdaad omhoog, toen ik voor het eerst dat programma zag, een paar weken geleden. Hejje goed! 🙂
Kees: dankjewel.
Farfalla (Alies???): Die spanning had ik zelf niet eens gezien, maar ‘k zie hem nu ook. Geinig, dat anderen soms dingen lezen in een tekst, die je niet eens bewust schrijft.
Piepie: J.P.? Ken ik die?
Effie: Gewoon de moed een keer vatten, als je het leuk vindt. Al staat je hart op springen van de spanning, dat moet ik wel zeggen.
Pleuro:
[quote]gelukkig hij heeft nog geen ander nummer…. [/quote]
Wat een pareltje, deze zin! Weinig woorden om heel veel te zeggen.
Mup: inderdaad. Lef… vonnik zelf ook. 😀
R@@f: Bij een volgende column van deze categorie zal ik een tube zalf tegen lekkende aambeien leveren tegen een zacht prijsje.
viking · 3 maart 2004 op 08:31
Kan ook anders lopen: een jaar geleden kreeg ik opeens een mailtje van mijn eerste liefde. Na 18 jaar elkaar nooit meer te hebben gezien en gesproken. Ze woont zo’n 8000 km verderop en als alles meezit komt ze in april op bezoek in huize Viking.
Ma3anne · 3 maart 2004 op 11:07
Viking: Leuk man! Wijd er gerust een column aan tegen die tijd! Doet het vast goed bij je vrouwelijke fans.
Tasz · 3 maart 2004 op 13:45
Mooi en zo triest tegelijkertijd. Alles vergaat en is vergankelijk, voor we het weten zijn we allemaal een herinnering…
Mijn complimenten.
Tasz
Farfalla · 3 maart 2004 op 20:14
Trouwens, ik kwam pas toen ik met mijn vriend was, m’n eerste vriendje en zijn vriendin tegen. Erg leuk om elkaar weer te spreken. Met mijn meeste exen heb ik nog goed contact, alleen eentje wil ik nooit meer zien, en als ik hem zie is hij nog niet jarig.