Ik herken hem aan duizend dingen, maar vooral aan zijn manier van lopen. Hij ziet er nog steeds goed uit, erg goed zelfs. Ook heeft hij nog steeds dat tikje arrogante, zelfverzekerde, dat hem voor veel vrouwen onweerstaanbaar maakt. Hij kan het goed hebben. Het was ook niet zomaar dat ik voor zijn charmes viel. Een mooi uiterlijk, gecombineerd met een boeiend innerlijk, wat wil een mens nog meer? Ik wilde in ieder geval maar één ding; dicht in de buurt van deze goddelijke man zijn. Maanden later ontdekte ik echter een heel andere kant van hem. Hij bedroog me, hoe cliché, met zijn secretaresse. Ik zette hem zonder pardon buiten en was ongevoelig voor zijn smeekbedes het hem te vergeven, voor die ene keer. Ik peinsde er niet over; ik verdien namelijk beter. Hij had me gekwetst tot in het diepst van mijn ziel.

Ik besluit hem nu, jaren later, enthousiast te begroeten. No hard feelings. Ik ben benieuwd hoe het met hem is. Verrast begroet hij me terug, pakt me spontaan vast en geeft me drie hartelijke zoenen. Mmm, hij ruikt ook nog steeds lekker, bedenk ik me, terwijl ik een zweem van zijn aftershave opsnuif. Hij lijkt oprecht blij te zijn dat hij me ziet. Al kletsend lopen we verder en besluiten ons gesprek voort te zetten in een nabij gelegen, grand café. Ik hoor geboeid aan, hoe zijn leven tot nu toe is verlopen en ik vertel hem hoe goed het met mij gaat. Hij beaamt dat ik er goed uitzie. Verbeeld ik het me nou, of klinkt er iets van spijt door in zijn stem?

De middag gaat moeiteloos over in de avond en we besluiten huiswaarts te gaan. De wijn maakt me roekeloos en overmoedig. “Your place or mine” is de vraag die ik hem niet eens hoef te stellen. Hij is allang om, dat merk ik aan alles. En ook ik weet wat ik wil. Ik wil hem, ondanks alles, nog steeds. Eenmaal bij zijn huis aangekomen vinden we als vanzelfsprekend onze weg naar boven. Nieuw, maar toch zo vertrouwt. Ik ervaar een déjà vu wanneer ik zijn slaapkamer binnen kom; alles ziet er nog hetzelfde uit als toen. Hoogpolig roomwit tapijt, een groot tweepersoons spijlenbed en een grote spiegel in de hoek van de kamer. Zelfs de handboeien hangen nog onopvallend aan de zijkant van het bed. Dan zullen ook de rest van zijn speeltjes nog wel in het nachtkastje liggen, bedenk ik me in een flits. Herinneringen overspoelen me. Hier heb ik heel wat opwindende uurtjes doorgebracht. Onze seks was heftig, passievol en gewaagd. Ik heb vanaf het prille begin aangevoeld wat hij lekker vond. Ik wist instinctief hoe ik hem gek kon maken van verlangen en dat doe ik nu dan ook. Licht hijgend zegt hij, dat hij na mij nooit meer zulke lekkere seks heeft gehad. Hij heeft me gemist. Ik hem ook.

Hevig zoenend en strelend ontdoen we elkaar gehaast van onze overtollige kleding. Wanneer ik hem als vanouds, in de boeien vastketen aan zijn bed, is hij als was in mijn handen. Ik geef hem wat hij lekker vindt. Ik plaag, daag hem uit, stoot hem af en trek hem aan. Hij kronkelt verhit en ik zie de geilheid in zijn ogen. Ik voel zijn opwinding. Hij kan geen kant op en hij weet het. Ik hoor hem zachtjes kreunen. Het windt hem op, zo machteloos te zijn. Ik kan met hem doen wat ik wil en dat zeg ik hem ook. Hij geniet met volle teugen van dit spel, en ik op mijn beurt ook.

Nooit zal ik echter de uitdrukking op zijn gezicht vergeten, toen hij doorkreeg wat ik met hem van plan was. Volledig ongeloof is nog een understatement voor hetgeen ik zag. Hij protesteerde luidkeels toen hij besefte dat het me menens was. Ik gaf geen krimp. Ik heb een laatste blik op hem geworpen en dat beeld staat vanaf toen op mijn netvlies gebrand. Zoals hij daar lag: naakt, kwetsbaar en in een positie waarin je nog niet dood gevonden wilt worden! Rustig en beheerst heb ik het nummer van zijn moeder gedraaid en de telefoon op de intercom gezet. Het was zijn enige kans op ontsnapping en dat wist hij. Ik vertrok, met een glimlach op mijn gezicht en een euforisch gevoel van rechtvaardigheid overspoelde me toen ik hoorde:

“Met mevr. de Wit”.
………………………
“Mam….”


23 reacties

Trukie · 29 november 2005 op 13:11

Wat en originele zoete wraak.
Maar dat zal um lang bijblijven :laugh: :laugh: :laugh:

Stoute meid 😉

Mup · 29 november 2005 op 13:18

Een sterke omschrijving van een liefde die is gaan roesten, staande ovatie Champagne,

Groet Mup.

wendy77 · 29 november 2005 op 13:28

Geweldige ontknoping, geweldige wraak, alleen vraag ik me af, wanneer de ommekeer kwam. Je genoot blijkbaar van het weerzien, van het zoenen, je miste heb, maar wanneer kwam het moment dat je dat alles achter je liet en besloot om hem voor paal te zetten (even aangenomen dat het een waargebeurd verhaal is en anders verzin je maar een antwoord, hihi) Je doet namelijk nergens vermoeden in het verhaal (ook niet als ik het teruglees) dat je niet oprecht blij was om in zijn armen te liggen. Kun je me nog volgen??? 😛

Dees · 29 november 2005 op 13:40

The champ is terug. En als vanouds! Lekker gelezen.

champagne · 29 november 2005 op 15:34

[quote]alleen vraag ik me af, wanneer de ommekeer kwam[/quote]

Ik ‘deed’ natuurlijk van het begin af aan alsof ik alles leuk vond… 😛

wendy77 · 29 november 2005 op 15:50

[quote]Ik wil hem, ondanks alles, nog steeds. [/quote]

Het is deze zin die bij mij de verwarring bracht.

Maar eh…ik onthou deze wraakactie hoor, voor het geval ik het nog eens nodig mocht hebben 😀

Ma3anne · 29 november 2005 op 16:25

Kijk, dit soort vrouwen mag ik wel. :laugh:
Lekker weer wat van je te lezen, Champ!

KingArthur · 29 november 2005 op 16:45

Bitch :-D!

ietje · 29 november 2005 op 18:07

Heel erg bedankt! Ik was die secretaresse….

WritersBlocq · 29 november 2005 op 18:57

Boeiende column!

Wessel · 29 november 2005 op 19:05

Hoi Champagne. Leuk je hier op CX te ontmoeten na al dat gelog (logs for underdogs). Reageren op een echte Champagnecolumn,… dat roept toch heimwee op! Erg knap van je trouwens dat je dat moordende schrijftempo op je weblog nog steeds vol weet te houden. Deze column van je ben ik bepaald niet vergeten. Het is nogal een indringende. Dat was anders geweest als je niet voor de eerste persoon enkelvoud en de tegenwoordige tijd had gekozen. Nu sta je als lezer op de eerste rij en jemig, het is wel een schouwspel zeg!

Op je weblog schreef ik over deze column:
Typisch geval van slachtoffer wordt beul: in real-life zal de vrouw de bittere vruchten nog plukken van zo’n vergeldingsactie. Wraak is zoet, maar niet voor lang. Iemand zo achterlaten zou voor menig persoon het einde betekenen. Ik zou die laatste strohalm aan mij voorbij laten gaan. Ik hoop dat het leven nog veel moois voor mij in petto heeft, maar nooit een vernedering van die magnitude. Als gegeven voor een column is het erg sterk. Het voorafgaande liefdesspel heb je erg goed beschreven en het gruwelijke ongemak van de eindsituatie is voor mij in ieder geval aanvoelbaar. Wie weet gaat er nog een preventieve werking van uit. Als overspelige heer moet je hier toch op z’n minst een beetje zenuwachtig van worden.

Als ik mijn reactie nu nalees geloof ik dat je column wel aankwam destijds 🙂 En “The Champ” als bijnaam? Die hadden wij nog niet bedacht! Ze zijn hier toch creatiever dan op web-log.

sally · 29 november 2005 op 20:40

Heel toevallig zag ik laatst exact dezelfde situatie in een film op t.v.
Erg leuk beschreven trouwens.
groet
Sally

momentje · 29 november 2005 op 20:53

Champagne, heerlijk geschreven, maar ja ik ben dan ook een fan!

Geertje · 29 november 2005 op 22:17

Het is schandalig, maar ik heb er echt van genoten van het begin tot het eind. Toen ik hem had gelezen, nog een keer gelezen! Erg he!:-o:-D:-D

Raindog · 29 november 2005 op 23:48

Erg filmisch inderdaad.
Is dit nu de vrouwelijke variant van de zogenaamde natte droom?

Leuk Champagne, en ook zeer leuk weer eens wat van je te lezen. (Persoonlijke weblogs volg ik vrijwel niet.)

melady · 30 november 2005 op 00:03

De wraak van een Meesteres in de bdsm?

Leuk champ.

Troy · 30 november 2005 op 02:49

Long time no see, Champ. Meteen vraag ik me af of dit feit of fictie is…Dit doet er natuurlijk niet toe, maar ik ben een nieuwsgierig mens. Hoe dan ook..ik vind het een dijk van een column.

champagne · 30 november 2005 op 08:25

@ allemaal: wat een warm onthaal weer! Dank jullie wel.
@ Wessel; haha..jij hier? Leuk! Inderdaad, het doet oude tijden herleven!
@ Troy; je hebt het goed gezegd, het doet er inderdaad niet toe of het fictie of werkelijkheid is 😉

Avalon · 30 november 2005 op 12:24

Leuke column, verrassend einde, maar toch trieste bedoeling! Kan je niet beter het verleden laten rusten? Waarom moet er vaak wraak zijn en dit soort vergeldingsacties. Misschien is hij wel erg fout geweest maar dit vind ik ook echt niet kunnen, dit is gewoon zielig… vind ik!

klungel · 1 december 2005 op 11:02

Wie speelt met vuur, kan zijn vingers branden.

😀

Geweldig geschreven.

Li · 1 december 2005 op 18:12

Ha, ik heb dezelfde film als Sally gezien.
Desalniettemin harstikke goed geschreven en spannend om te lezen.

Li

champagne · 1 december 2005 op 18:45

[quote]Ha, ik heb dezelfde film als Sally gezien.[/quote]

Ik heb die film nooit gezien 😕

bert · 1 december 2005 op 20:12

Nananananaaaaaaa. 😀 😀 😀

Geef een reactie

Avatar plaatshouder