Zij schreeuwt, is witheet en ongeremd. Hij maakt dat hij wegkomt. Praten heeft nu geen zin, weet hij.
Het feit dat hij weggaat en niet de moeite neemt het gesprek aan te gaan, iets goed te maken, ervaart zij als een afwijzing en vernedering. “Als je nu weggaat, kom je er niet meer in!”, krijst ze.
Alsof hij haar niet hoort stapt hij in de auto en zonder omkijken rijdt hij weg. Haar boosheid en verdriet lijken geen indruk te maken en dat maakt haar nog bozer. Trillend en hijgend van woede smijt ze de deur dicht en draait alle sloten om.
Een intense vernietigingsdrift welt in haar op, alles moet kapot. Te beginnen met de spullen die hem dierbaar zijn. Zijn gitaar, met de hand gemaakt,, gekocht van zijn eerste salaris, wordt vertrapt als was het een schoenendoos. Wat een oerkracht schuilt in haar blinde woede. Ze weet dat ze te ver gaat, maar kan niet stoppen. De vaas, een erfstuk van zijn oma, wordt aan diggelen gegooid tegen de muur.
Woest rent ze naar boven, naar haar telefoon, om hem te bellen en te laten horen waar ze mee bezig is. Ze moet en zal hem raken. Als haar verdriet hem niet kan schelen, dan misschien zijn spullen wel..
De eerste keer dat ze belt, hangt hij meteen op. De tweede keer krijgt ze zijn voicemail. Zo zittend op de rand keert het verstand langzaam terug: het is zinloos..
Uitgeput na deze orkaan van emoties loopt ze naar de badkamer.
Terwijl ze haar handen onder de koude kraan stopt en de tranen van haar gezicht wast, kijkt ze in de spiegel. In haar spiegelbeeld herken ik de vrouw waarvan ik jarenlang geleden afscheid dacht te hebben genomen. Die ik nooit meer wilde zijn..
31 reacties
troubadour · 13 november 2014 op 07:29
Knap gedaan, in de laatste zin onthul je hoe je voldoet aan de opdracht van Hella.
Vaardig en strak geschreven, de schrijfstijl komt weldadig op mij over.
suno · 13 november 2014 op 10:12
Bedankt voor het lezen en je reactie!
Bedoel je weldadig als in ’to much’? Ik herken mijzelf in ‘breedsprakig’. Ook in mijn vorige (tevens eerste) stukje adviseerde Hella het korter op te schrijven.
Daar ligt voor mij een flinke uitdaging, vandaar mijn vraag om verduidelijking..
troubadour · 13 november 2014 op 12:07
Nee, precies goed geproportioneerd bedoel ik. Toegerust voor de meest uiteenlopende situaties. Zoiets voel je.
Dees · 13 november 2014 op 08:54
Ach hoe mooi. Ik word bij en na het lezen linea recta geconfronteerd met Tom Waits in mijn hoofd, die “Please call me baby” zingt. Aangezien ik een groot bewonderaar ben van Tom Waits is dat van mij uit een groot compliment.
Wat mij betreft de uitdaging van de maand van de maand :yes:
suno · 13 november 2014 op 10:13
Ik, nooit verlegen om woorden, ben stil van je compliment. Bedankt :blush:
Frans · 13 november 2014 op 09:48
Ik word zelf boos op de razende vrouw als ik lees hoe de gitaar wordt vernield. Dus wat mij betreft aangrijpend geschreven.
suno · 13 november 2014 op 10:14
Dat beschouw ik als een positieve reactie, dank je wel.
Meralixe · 13 november 2014 op 10:49
Mooi binnen de lijntjes gekleurd maar, en dat heb ik in ’t café ook al meegegeven, het kan dus aan het gegeven liggen dat ik momenteel wat grieperig ben, die laatste zin krijg ik niet geparkeerd :laugh: .
Voor de liefhebbers… Tom Waits met het nummer Chicago op You Tube, de life versie onder de noemer David Letterman… 🙂
Dees · 13 november 2014 op 11:08
(Sorry Suno, even off-topic, want dan mag deze van zes jaar eerder ook niet ontbreken: http://youtu.be/S06yQEp6cVc)
Spencer · 13 november 2014 op 11:46
Relaties, maar vanwege de twist aan het einde toch een :yes:
suno · 13 november 2014 op 16:05
Oh, euh.. schrijven over relaties is niet goed?
Des te meer waarde heeft je :yes: , bedankt!
Mien · 13 november 2014 op 14:50
Mooie en sterke column. :yes:
Alleen schrijftechnisch een opmerking bij de volgende zin:
Alsof hij haar niet hoort stapt hij in de auto en zonder omkijken rijdt hij weg.
Drie keer ‘hij’ in een zin is too much.
Misschien vervangen door:
Alsof hij haar niet hoort stapt hij in de auto en rijdt weg zonder omkijken.
suno · 13 november 2014 op 16:04
Dank je voor de tip! (En je compliment natuurlijk 😀 )
Spencer · 13 november 2014 op 17:14
Ik las laatst dat driekwart van de inhoud van vrouwenbladen over seks en relaties gaat. Bij de mannenbladen was het tweederde. Het zijn kennelijk afgekloven onderwerpen die nooit afgekloven raken. Maar ik word er weleens moe van.
Mien · 13 november 2014 op 17:26
Wat is je bron Spencer?
Toch niet de Linda, of erger nog Geen Stijl?
Het hele leven draait om seks en relaties.
Zelfs om seks en relaties met jezelf. 😉
Blijf Jung eet Freud … 🙂 🙂 🙂
Spencer · 13 november 2014 op 18:26
Ja, ik weet ook wel dat alles om seks en relaties draait, net als bij de apen en de lieveheersbeestjes, maar daarom kan ik er toch wel moe van worden?
suno · 13 november 2014 op 20:49
Dat mag hoor. Hieruit blijkt ook dat je het nooit naar ieders smaak kunt maken. De een wil niets meer lezen over ZP en de ander liever niet (meer) over relaties..
Zoveel mensen, zoveel wensen, zullen we maar zeggen.
Daarom graag zo veel mogelijk reacties..
Spencer · 13 november 2014 op 21:33
ZP? Daar zou ik best iets over willen lezen want ik weet niet wat het is. 😀
Mien · 13 november 2014 op 21:31
@Spencer: Zeker kan dat … apen, lieveheersbeestjes … is de bron dan misschien Readers Digest?
Spencer · 13 november 2014 op 21:37
Had je liever andere dieren gehad?
Ferrara · 13 november 2014 op 17:23
Laat ik beginnen je welkom te heten, dat is nog niet gebeurd, zie ik en dat is wel de gewoonte. Waarschijnlijk zegt dat iets over je schrijfkwaliteiten. Niet opgevallen dat je een nieuwkomer en hopelijk een blijver bent.
Je tweede column staat inhoudelijk als een huis.
Heb je met opzet veel witregels gebruikt?
Meralixe · 13 november 2014 op 17:36
Oei !!! ook ik heb je nog geen welkom geheten. Bij deze … Welkom op column x.
Kleine uitvlucht: Uw eerste column had die ………… ……………. als thema. Bij eerdere columns heb ik duidelijk laten weten dat ik NIET meer zou reageren op dergelijke columns. Dat kon jij als nieuwkomer niet weten.
Van nu af aan blijf ik u volgen…. :laugh:
suno · 13 november 2014 op 20:29
Dank jullie, ik ben inderdaad nieuw hier. Heb überhaupt geen ervaring met (publiek) schrijven. Ik ben verlegen geworden van jullie reacties en weet niet of ik nu nog wel durf uit angst teleur te zullen stellen…
@Ferrara, met de witregels hoop ik meer overzicht en rust te creëren zodat de tekst beter gelezen wordt. Zelf merk ik soms dat ik bij een lange lap tekst makkelijk afdwaal.
@Meralixe: het is je vergeven, hoor. Ik ben de discussie over ‘hij die niet genoemd mag worden’ ook beu. Volgens mij heb ik dat ook wel door laten schemeren, maar ‘het laatste woord’ moest er toch nog even uit 😉
Sorry, ik zal het niet meer doen.
Mien · 13 november 2014 op 21:26
Het enige gevaar dat mogelijk schuilt is jezelf teleurstellen.
Is nergens voor nodig, want wat je schrijft slaat hout.
Ben dan ook benieuwd naar je volgende column.
Blanchefort · 13 november 2014 op 18:12
Goed stuk. Bij de beschrijving van het stukmaken van de gitaar begon ik wel even te beven. (Want ik heb er zes.)
pally · 13 november 2014 op 19:13
De woede en machteloosheid heel goed overgebracht. Alleen begrijp ik niet waarom je aan het eind van de derde persoon plotseling naar de ik-vorm stapt. Heb ik iets niet begrepen?
éen zin zou wat mij betreft weg kunnen: ‘Wat een oerkracht schuilt in haar blinde woede’. Volgens mij laat je dat al ( heel goed) zien in de voorafgaande zinnen en die daarna.
Welkom hier!
suno · 13 november 2014 op 20:17
Dank je voor je reactie. Ik ben expres overgestapt naar de ik-vorm, omdat “ik” de vrouw die de controle verliest niet wil zijn en haar dus liever zie als iemand anders.. als een ‘zij’ dus..
Dat het tot nadenken aanzet, vind ik fijn om te horen, alleen hoopte ik natuurlijk dat het uiteindelijk wel zou worden begrepen.
Als het een verkeerde keuze is geweest, hoor ik dat graag.
Bedankt voor de tip over het overbodige zinnetje. Dat zet mij dan weer aan het nadenken. :yes:
Spencer · 13 november 2014 op 20:39
Suno, bedankt dat je het pally hebt uitgelegd. Ik wilde het eerst zelf doen, maar ze vergeleek me gisteren nog met onkruid, dus ik was bang dat dat niet goed zou vallen. 🙂
pally · 13 november 2014 op 21:51
Dat je niet meer zo blauw bent, scheelt al een hoop, Spencer. 😉 Maar even goed beter dat je zelf je eigen column uitlegt, Suno. Ja, en ik begrijp het nu. Mooi gevonden, eigenlijk…
Spencer · 13 november 2014 op 22:11
Hou je niet van blauw?
pally · 13 november 2014 op 22:35
Ben er dol op, maar loop er liever geen.