Over hutspot en andere puree (wasstraat deel 3)

Ik moet hier weg en snel ook. Ik zet het bord op tafel en gooi een klaarstaand glas bier in één keer naar binnen. ‘Ik moet naar de auto, ik ben wat belangrijks vergeten in mijn haast.’ Boven begint Tessa te huilen. Wat een toeval, wat een mazzel. ‘Jij bent laat!’ Het klinkt niet als een verwijt, eerder als een constatering. Nettie sluit de gordijnen in de keuken, drapeert de twee helften in het midden netjes en zonder plooien over elkaar.
‘Druk op het werk,’ zeg ik mat, terwijl ik haar ogen ontwijk door doelloos tussen reclamefolders en krantjes die op een hoop op tafel liggen te rommelen.
‘Ze heeft je aardig te pakken gehad.’
Ik bevries. Ben ik betrapt in de wasstraat? Ik voel het bloed uit mijn gezicht wegtrekken. Snap dan ineens wat ze bedoelt. ‘Zeker weten. Een paar spoedklussen en er moest ineens van alles af. We hebben een cheffin die niet zou misstaan als slavendrijver.’

‘Je zit onder de plak. Thuis en op je werk.’ Ze bekijkt me van top tot teen. ‘Je kunt je beter opfrissen. Je ziet er niet uit. Dan zal ik je prak opwarmen, wij zijn allang klaar.’
Ik zwijg. Zal ik het haar nu vertellen, of morgen? Beter om het tot morgen te bewaren. Op weg naar huis heb ik een kleine omweg door de polder gemaakt. Vrij snel kwam ik een geschikte locatie tegen. Een oude schuur vlak naast de doorgaande weg. Morgen is het zaterdag en lekker rustig, dan valt het minder op. Minder dan tijdens de drukke spits, hoewel ik vandaag het voordeel van de duisternis had. In gedachten speel ik het scenario af. De wielen laten spinnen om diepe geulen te maken, recht op de schuur af. Uitstappen, met een moker de muur bewerken. De al beschadigde motorkap met een brok baksteen bijwerken. Ziehier mijn alibi. Sorry schat, iets te overmoedig de bocht door. Zonde hè. Ik zal meteen de verzekering bellen.
De deurbel gaat. ‘Ga jij even?’ vraagt Nettie me, hoewel het eigenlijk geen vraag is. Zuchtend loop ik naar de voordeur, blij dat ik aan haar spiedende blik kan ontsnappen. Ik knip het buitenlicht aan en bedenk een afpoeierzin voor wie er dan ook voor de deur mag staan. Het gelige licht werpt vreemde schaduwen op het gezicht dat mij met toegeknepen ogen aankijkt. In een reflex wil ik de deur dichtgooien en mijzelf onder het bed verstoppen. Maar of dat zal helpen?

‘Wat doe jij hier!’ sis ik haar kant op. Na het fiasco in de wasstraat had ik haar met een smoes gedumpt en gehoopt haar nooit meer te zien.
‘Ik moet je spreken.’ Haar warme stem klinkt opmerkelijk kalm. Ze wrijft over mijn kruis, duwt mij met haar andere hand de gang in. Ze maakt aanstalten naar binnen te lopen. Ik hou haar met moeite tegen.
‘Wie is dat papa?’
De vraag komt van boven. Tessa! Zonder te kijken hoor, voel, weet ik dat ze op de overloop naar me staat te kijken. ‘Ga maar weer slapen meisje,’ roep ik bijna snauwend. Mijn avontuurtje begint uit de hand te lopen. Ik kijk de vrouw aan, haal haar hand bij me weg. ‘Niet hier! Ben je gek geworden!’
‘Pak je jas!’ zegt ze gebiedend. Een kille blik in haar ogen. Heel anders dan vanmiddag.
‘Wacht buiten op me. Uit het zicht verdomme!’ Zonder op antwoord te wachten ram ik de deur in het slot.
‘Wie was het?’ vraagt Nettie terwijl ik de keuken inloop. Ze haalt een dampende schaal uit de magnetron.
‘O, gewoon een…’ Mijn oog valt op het gordijn dat in allerijl lijkt te zijn dichtgetrokken. ‘… een vrouw die wat wilde vragen. Ik heb haar niet laten uitpraten, zo’n verkoper bijt zich in je vast en dan kom je er niet meer vanaf.’

Met een bord hutspot loop ik de kamer in. Het spul is bloedheet en het bord brand toch al in mijn handen. Ik moet hier weg en snel ook. Ik zet het op tafel en gooi een klaarstaand glas bier in één keer naar binnen. ‘Ik moet naar de auto, ik ben wat belangrijks vergeten in mijn haast.’ Boven begint Tessa te huilen. Wat een toeval, wat een mazzel. ‘Ga jij even naar haar toe?’ roep ik richting keuken en nog voor Nettie kan reageren glip ik de deur uit en kijk schichtig naar het keukenraam, zie het zwakke lichtschijnsel achter de gesloten gordijnen. Ik haal diep adem. Op de hoek van de straat, in het licht van een lantaarn, staat een gestalte ongedurig op mij te wachten. Ik zit in de puree. Ik weet niet hoe ze me heeft weten te vinden. Feit is dat ik haar zo snel mogelijk moet zien te dumpen.