Over liefde

Zij keek mij aan en ik zag aan haar ogen dat zij meer wilde dan een eenvoudig gedag zeggen bij de lift waar wij beiden op stonden te wachten. Ik kende haar niet en met een glimlach op mijn gezicht vroeg ik haar of zij hier pas in de flat woonde. Ja was het zachte antwoord. Een fluwelen stem, een zachte toon over die volle lippen die vroegen gewoon om gekust te worden. Ik wist dat zij daar geen bezwaar tegen zou hebben, dat soort instinct is nooit wetenschappelijk bewezen maar de antennes van lesbische of biseksuele mannen of vrouwen werken altijd als de beste. In mijn geval heb ik nog nooit mis geschoten.

Het kriebelde door mijn lichaam en in mijn onderste helft van mijn lichaam begonnen de vlinders hun vleugels uit te slaan. Nu zag ik haar vol in het gezicht, niet van drie hoog boven af de trap af lopen of de lift instappen, heel alleen. Nooit zonder man of vrouw. Ik rook en zag mijn kans, moest alleen uitkijken dat zij niet zou schrikken van mijn aandringen.

Ik wilde haar niet kwijt. Stelde mij voor en vertelde haar zo tussen neus en lippen door dat ik hier al 8 jaar woonde, alleen en dat het mij hier beviel. Zij knikte en vertelde dat zij hier pas een paar maanden woonde, ook alleen. Het beviel haar wel. Ik wist allang dat zij vanaf het begin dat ik de verhuiswagen zag degene was die ik al jaren zocht. Wat was ik idolaat van deze vrouw, waarvan ik de naam nog niet eens kende,. Een naambordje had ik nog niet gezien en in het telefoonboek stond zij ook niet. Internet maakte mij ook niet wijzer. Dus alles was nieuw voor mij. Behalve de liefde die ik voelde voor haar. Dit was niet zomaar een kleine verliefdheid die na een paar maanden weer overgaat en als je het lichaam hebt verkend fiets je weer naar de volgende vrouw om weer andere ontdekkingen te doen.

Nee dit was totaal anders. Zij was degene die mijn leven zou gaan veranderen, als zij maar wilde.
Dat was de vraag die ik mijzelf nog steeds stelde toen wij voor het eerst bij de lift oog in oog met elkaar stonden en elkaar voor het eerst spraken.

De keren dat ik haar haastig achterna rende de trap af als ik haar zag, was ik altijd net te laat. Ik zag haar dan haar auto instappen en wegrijden. Maar nu zou ik haar niet laten gaan.

Of zij zin had om bij mij een kopje koffie te drinken als ze zin had tenminste. Bescheidenheid is altijd een raakvlak waar de meeste mensen voor zwichten, zolang je maar niet aandringt. Mijn versierkunst wilde ik niet op haar uitproberen, bang om haar kwijt te raken,

Maar de koffie werd geaccepteerd en zij ging met mij mee naar mijn flat. Daar is zij nog. Ik had mijn antennesysteem nog intact, het werkte nog. Ook zij was nieuwsgierig naar mij bleek later bij de gesprekken die wij hadden. Nu zijn wij al drie jaar samen en nog is de liefde hevig, vol passie en vol emotie. Wij houden van elkaar.

Toch vraag ik mijzelf soms af, wat zou er gebeurt zijn als ik haar niet om dat ene bakje koffie had gevraagd bij de lift..
Niemand zal het weten en eerlijk gezegd…ik wil het niet weten.