Over Mens-erger-je-niet en Nieuwe buren

Uiteindelijk kreeg Steven het door. Maar liefst drie potjes had ie mogen winnen. Daar ben ik niet lullig in. Bij het vierde echter, kwam de klad er behoorlijk in. Met de leesgierigheid van al z’n acht jaren had ie de zes vlakjes van de dobbelsteen meer dan uitstekend onder controle. Maar als het aankwam op de ambitieuze route van z’n rooie poppetje op weg naar het veilige eindpunt, was het weldra gedaan met z’n gevoel voor werkelijkheid. Vaag mijmerend over van alles en nog wat, ontging het me aanvankelijk. Hij roste me er iedere keer wel wat erg gemakkelijk af. Even bij de les dus. Weldra nam de Spelletjes-oom op subtiele wijze de regie in handen. ‘Eén hokje terug, Steven’. ‘Gooide je écht een vijf?’ ‘Nee, je moet eerst een zes gooien om op te zetten’.
Als het er op aan kwam was Spelletjes-oom natuurlijk een doorgewinterde jongen.
Wat ongelukkig de snel ontstane schade overziend, incasseerden de steeds rooier wordende koontjes tegenover me tandenknarsend twee vlotte verliespartijtjes. Hoe dat toch kwam? piepte hij benauwd. Wat mij betreft mocht ie één keer raden. Waarna we besloten onze gezamenlijke activiteiten te verplaatsen naar de sjoelbak.
Tot een uur of acht was het rijk voor de kids. Oud-Hollandse ellende was afgesproken. Geen tv en al helemaal geen computer. Terug naar de basis. En dan naar bed.

Al jaren schurken we op deze avond met een kleine vriendenkring bijeen, de uren zorgvuldig aftellend op weg naar die verrekte klok van twaalf. Josine, Erik, Joris, Anita, Fred, Ineke, Anneke, Dorien en Spelletjes-oom. Echte geheimen voor elkaar, voorzover daar al behoefte aan zou zijn, bestaan er eigenlijk niet. De tijd dat we de wereld dachten te verbeteren ligt al ver achter ons. Stuk voor stuk aardige carrières met bijbehorende ups en downs. In ieder geval genoeg samen meegemaakt om de code om het buitengewoon prettig met elkaar te hebben, als een vanzelfsprekendheid te hanteren. Dit keer in het riante optrekje van Josine en Erik die daarmee het onuitsprekelijke voorrecht hadden het avondprogramma naar hun hand te zetten. Dat ze daarbij ook hun nieuwe buren bij wijze van introductie nogal verrassend uitgenodigd hadden, deed die code weliswaar enigszins geweld aan maar onze ruimhartigheid kent als het er op aan komt amper grenzen.
Eduard en Marlou, een yuppenstel van het zuiverste water, hadden na een maandenlange verbouwing die volgens een voorzichtige schatting van de van nieuwsgierigheid overlopende buurt toch zeker een tonnetje of anderhalf gekost moet hebben, drie weken geleden samen met kotertje Steven het volledig gerenoveerde pandje betrokken. Snelle jongen, die Eduard. Strakke maatpakken. Poenig cabrioletje onder z’n afgetrainde kont. Sportschool. Wat voor zaken hij precies doet, wil niet echt duidelijk worden. Wel dat ie er regelmatig voor in het buitenland zit. Revalidatie-arts Marlou scheurt in haar Peugeootje elke dag d’r vet weg, op en neer naar het streekziekenhuis tien kilometer verderop. Maar ze heeft haar zaakjes aardig voor elkaar. Meestal ruim op tijd terug als Steven uit school komt. En trekt ze het niet dan blijken Josine en Erik bereid de honneurs waar te nemen. Iets te vaak, als je het mij vraagt.

Over het programma voor deze avond liep ik bij nader inzien niet bepaald over van enthousiasme. Goedbeschouwd bijna een vette reden om me dit jaar maar ‘s af te melden. Ik heb in het verleden te veel zielloze sensitivity-achtige cursusjes meegemaakt om uit m’n dak te gaan bij het idee alleen al dat we allemaal een voorwerp dienden mee te nemen waarbij we bij toerbeurt een persoonlijk verhaal gingen vertellen. En die cursusleidsters van toen, het waren bijna altijd vrouwen, ’s nachts aan de bar van zo’n vormingscentrum maar repareren wat er aan opgekropte emoties gedurende zo’n weekje uitgespat was. Zo verschrikkelijk jaren tachtig eigenlijk. Trouwens: hoe persoonlijk kan je verhaal eigenlijk zijn met een volstrekt onbekende Marlou en Eduard in de kring? Vooral die Eduard. Die ogen van ‘m……..

Drie oliebollen, een paar Kwekkeboompjes mét mosterd en een stuk of vijf grafkoude korenwijntjes met bijbehorende haringen (met ui) later, zag het leven er intussen stukken aardiger uit. De bloedstollende opdracht had het meest creatieve wat er latent in de aanwezigen school, boven tafel gebracht. Ik begon zowaar nog enthousiast te worden en maakte, ongetwijfeld aangemoedigd door de inhoud van de stenen kruik die ik zorgvuldig binnen handbereik hield, van m’n eigen verhaal aanzienlijk meer dan de ingetogen, sobere anekdote die me aanvankelijk voor ogen had gestaan.

En toen was het de beurt aan Eduard. Hij was de eerste die z’n bijdrage staand leverde. Zorgvuldig z’n gehoor taxerend, liet hij een minutenlange stilte vallen. Terwijl het gepijnigde gezelschap bijkans bezweek onder de ondraaglijke spanning die hij hiermee opgebouwd had, haalde hij tergend langzaam z’n sleutelbos uit de zak van z’n colbertje en legde die ostentatief op de grenen tafel.
Marlou was een mooi boek. Maar hij had het bij nader inzien eigenlijk helemaal uit.
Hij sloeg met de deur. En weg was ie.
En toen moest Youp eigenlijk nog beginnen.
Troost.