Over tuinkabouters, tourvrouwen en toffe podiumgirls

Fietsvrouwen, voorzover aanwezig, hebben in tegenstelling tot voetbalvrouwen, buiten de Champs Elysées helemaal niets te zoeken bij hun sportende mannetjes wanneer die zich tijdens hun hoogtepunt van het jaar, het rondje door Frankrijk, dag in dag uit te pletter stoempen, spuiten en slikken. Het is gewoon drie weken ouderwetse onthouding en als de testosteron van manlief al opspeelt, dan toch zeker alleen om zich middels een uitermate verdachte hormoonspiegel de kreunende concurrentie van het lijf te houden. De echte slaven van de weg zijn mannen.
En zo hoort dat ook met kaboutervolk. Want dat is het. Wil je zo’n Alpe d’Huez namelijk een beetje fatsoenlijk opscheuren dan prijs je je volledig uit de markt met een lengte van 1.80 m en het daarbij horende gewicht. Als het er echt op aan komt is er aan de top slechts plaats voor lulliepieters van 1.60 en een kilootje of 55 schoon aan de haak. Kabouters behoren overwegend tot het manlijk geslacht. Kijk maar in de tuin van je buurman, achter die kruiwagen.
Op de tv lijkt het nog heel wat maar in real life is het drie keer niks, ontdekte ik jaren geleden toen ik bij de aankomst van een etappe tijdens de Ronde van Nederland in Huizen bijna over Laurent Fignon struikelde.

Hardfietsen, een sport voor tot op het bot afgetrainde maniakken, is niks voor vrouwen. Vind ik. Nog even afgezien van dat verrekte zadel. Een paar jaar geleden hadden we weliswaar onze Leontien. Maar eenmaal in de wurggreep van het koersen was dat fraaie vrouwelijke er bar snel af. Wilde het nog wat worden met die Olympische aspiraties van haar dan was het zaak zich onverwijld te bekeren tot het leger van de anorexia-lijers. Met Sonja Bakker alleen redde ze het niet.

Voor de dames is er in alle hectiek slechts een plaatsje ingeruimd op het erepodium na afloop, zij het helaas weer in een oertraditionele en wel erg dienende rol waarvan zelfs de uiterst gematigde derde vrouwenemancipatiegolf tot in het diepst van haar ziel zal gruwen.
Vlak trouwens niet uit wat voor een mensonterende selectieprocedure voorafgaat aan zo’n finest hour. Denk vooral niet dat je zo maar als boerendeerne uit de Haute Savois achter de koeien vandaan gerukt wordt voor zo’n ceremonie protocollaire. Je moet een pure bikkel zijn om tot de uitverkorenen te mogen behoren die uiteindelijk namens de sponsor van dienst als podiumgirl de overwinnaarskus los mogen laten op het bezwete aangezicht van de aan alle kanten ruftende EPO-snoepers.

Dat fietsen mag dan al behoorlijk leuk zijn, het voor mij mooiste moment van zo’n dag vol bloed zweet en tranen waarop de onverwacht opduikende verkeerszuiltjes door het voortdenderende peloton moeiteloos als luciferhoutjes van het wegdek geveegd worden, is wel die huldigingceremonie. En dat voornamelijk vanwege die beauty’s van het dorp die bij iedere trui die er te vergeven is als sexy komisch duo dienen op te draven.
Er is iets met de stand van die benen bij de dames.
In de balletwereld, heb ik me laten vertellen, hebben ze daar een prachtige term voor: de gesloten stand. Verder commentaar overbodig, lijkt me

Mevrouw Borsato, die in een grijs verleden de onvergetelijke Hans van der Togt (dan heb ik hier een E voor jou) mocht assisteren bij ‘Het Rad Van Fortuin’ stond er ook al zo bezopen bij. Benen schuin gekruist voor elkaar. Let maar eens op, ze doen het allemaal.
Ze moeten het ergens op cursus geleerd hebben want werkelijk geen hond gaat toch uit vrije wil, zeker met een stevig zijwindje, dat wankele evenwicht aan?

Sinds Oscar Freire, onze Spanjool in dienst van de Boerenleenbank, de etappe won, weet ik het opeens zeker. Achtereenvolgens kregen we de huldiging van de winnaar, de gele, de groene, de bolletjes- en de witte trui op het podium. Iedere keer toverde de Tour-organisatie een paar verse Twiggy’s te voorschijn die hun kunstje mochten vertonen. Bij de winnaar leken ze nog redelijk ontspannen maar gaandeweg de ceremonie sloop de vertwijfeling in de gezichten van de dames bij wie het merkwaardige gekruiste standje een steeds krampachtiger indruk maakte.
Vanaf des middags een uur of twee wordt er vermoedelijk driftig gerepeteerd waarbij ze om de stemming er in te houden, van tijd tot tijd een gratis flesje prik verstrekt krijgen.
Ik zweer je: ze staan bij de finale uitvoering gewoon ordinair geforceerd hun plas op te houden.