Het huis van mijn dochter is vol. Onze kleindochter werd 5 en mocht 10 leeftijdsgenootjes uitnodigen. De prestatie wordt vandaag, zaterdag, voor de tweede keer gevierd deze week.
In de buurt van mijn dochter hebben ze er een gewoonte van gemaakt om alle vaders en moeders erbij te nemen.
‘’Ik heb er geen goesting in nu.’’
Wel, wat als ik het recht zou nemen degene te zijn die er morgen, overmorgen en de eindeloze dagen erna geen zin in heeft? Onder welke gedistingeerde vorm zou je mij je veto dan offeren?
Vandaag was mijn dochter van 9, groep 6, later thuis dan gewoonlijk.
Ze belde op mijn werk om mij dat te vertellen. De reden was dat ze een aantal gesprekken moest voeren met de juf en de betrokken kinderen.
Ik stelde de vraag wat er was gebeurd. Het antwoord luidde, vol onbegrip en boosheid: “Jaaah!…..Ik kreeg een kerstkaart van Debbie…en toen we naar huis mochten heb ik de kaart in de prullenbak gegooid….Ik zag er nog een kaart in liggen hoor…!”
Kerstverlichting aan de gevel van je huis is idioot. Is het nodig om een arrenslee van lampjes in je tuin te zetten? Helpt het de beschaving om een knipperende kerstster voor je raam te hangen? Het verhoogt de sfeer, zegt men. Het ziet er zo gezellig uit, pleit men voor de lichtversiering. Ik kan alleen maar somber worden van zo veel lichtheid. De uitbundigheid irriteert mij. Alsof het kerstfeest in een Las Vegas-stijl gevierd moet worden.
Papapapadam pampapapapapararararapam. Tududududududu du du tiri tiri tiri ti tum. Mes excuses.
Wat vooraf ging aan deze verifiëring van verontschuldigingen is een schriftelijke vastlegging van wat ik daarnet speelde op mijn prüfung – kijk M, ik kan ook Duits – gitaar. Dit alles in een vlaag van postfacessosale stress. Peter Doherty in vol ornaat. Heerlijk. Inderdaad.
