Kinderfeestje

Het huis van mijn dochter is vol. Onze kleindochter werd 5 en mocht 10 leeftijdsgenootjes uitnodigen. De prestatie wordt vandaag, zaterdag, voor de tweede keer gevierd deze week.
In de buurt van mijn dochter hebben ze er een gewoonte van gemaakt om alle vaders en moeders erbij te nemen. De grote living komt nu uitstèkend tot zijn recht. Via statafels en twee zithoeken wandel je zo naar de partytenten op het terras. Die moeten spatwatervrij barbecueën mogelijk maken.
Toch staat de buienradar aan, deze zal de heer des huizes mede adviseren over de gewenste starttijd van het barbecuedraaiboek. De Poolse landdag lijkt zich spontaan te ontwikkelen, achter de schermen echter schuilt een strakke regie, kenmerkend voor de papa van onze kleindochter. Hij draait er zijn hand niet voor om quasi nonchalant een man of dertig door het namiddagprogramma te loodsen.

De kinderen vormen enkele roedels, die snel achter elkaar aan, in ADHD- tempo het speelhuisje, de trampoline, de zandbak, de glijbaan en de rekstok aandoen.
Een flatscreen braakt onophoudelijk tekenfilms uit. Overal staan spekjes, smarties, winegums en hartige hapjes.
Ze onderbreken hun fantasiewereld regelmatig door de voederplaatsen te bezoeken.
Zoet en hartig, alles vindt aftrek, soms in een hap. Het plateautje gezond wordt niet aangebroken, zelfs de banaanschijfjes en mandarijnpartjes blijven onaangeroerd. Ik steek een radijs uit eigen tuin in mijn verontwaardigde, schuddende hoofd.
Het eerste drankje wordt mij aangereikt door de gastvrouw, vervolgens zou ik mijn bahco’s zelf mogen inschenken. Een lichtpuntje.
Ik begin mijn dochters al aardig middelbaar te vinden, dat neemt niet weg dat er tal van moeders rondlopen, die het aanzien meer dan waard zijn.
Na een paar pogingen om contact te leggen herinner ik me van vorige verjaardagen dat het onmogelijk is. Ik heb geen kind dat ik steeds tactisch en ongemerkt naar voren kan schuiven in de gesprekken. De moeders zijn zo doortrokken met onvoorwaardelijke liefde en plichtsbetrachting jegens hun kinderen, dat zij niet beseffen dat ze eigenlijk in trance zijn. Onafhankelijk van hun intelligentie of levenservaring.

Witte wijnbellen lang zullen ze dat volhouden en ik besluit bakzijl te halen en wandel met mijn tweede drankje die middag naar de andere opa en oma, in zithoek 1.
Ze zijn niet zo in voor een gesprekje, hun hondjes zitten overstuur in de garage, daar worden ze zelf erg onrustig van en ze besluiten met zijn vieren een wandelingetje te maken. Wie laat wie uit?
Ook daarna zouden de hondjes hun middag blijven beheersen.
Dan maar de mannen. Ik wring me voorzichtig tussen een groepje rondom een statafel. Het is om moedeloos van te worden; het gaat over auto’s.
Ik weet al lang dat het ter sprake brengen van mijn hybride autootje in dit gezelschap zeer slecht zal vallen. Uit beleefdheid zal men mij even aanhoren om vervolgens de draad weer op te pakken. BMW contra Audi bijvoorbeeld, of het koppel van de nieuwe diesel in de A-6 serie.
Dat ik met 50 liter benzine naar Turijn tuf, durf ik niet te zeggen. Stel je voor dat iemand “moet je gauw doen” roept.
Gelukkig ben ik vrij in mijn bestedingspatroon en met mijn derde borrel stap ik op de statafel af waar gelachen wordt.
Mijn komst blijkt een imploderend effect te hebben op de vreugde, ik kom niet eens achter de oorzaak van de lol. Zal wel over seks gegaan zijn, daar praat je niet over met ouders van de gastvrouw.

Verloren en aangeschoten zoek ik mijn vrouw op en tref haar in de keuken, uitgerekend de jarige heeft een ongelukje gehad en trapt een nat broekje uit.
“Dat gebeurt nooit meer, ik snap het niet” , zegt mijn dochter teleurgesteld.
“Het komt door de drukte, ze vergeten het”, viel iemand in, “onze Lotte laatst had het ook, toen ze……..”.
Ik vlucht de keuken uit en ruik de net opgestarte barbecue. Het doet me aan Schiphol denken.
Mijn schoonzoon komt op mij af; “Kan ik weer op je rekenen even”, en wijst op zijn walmende Webers.
Ik pak onmiddellijk een glossy uit de literatuurstandaard en ga enthousiast staan wapperen.
“Saved by the smoke”, murmel ik binnensmonds en besluit het niet te publiceren. Verkrampte humor, verkeerde plaats.
De andere opa komt met de Viva aangewandeld. Samen spelen we blaasbalgje en hij praat wat over de hondjes, die straks nog 200km. achterin moeten.
Als de vuren mooi grijs en heet zijn moeten we het veld ruimen voor de ervaren en bedreven koks met een Weber-licentie. De betweters komen ineens uit hoeken en gaten.
“Wij stonden al te barbecueën toen dit volk nog verwekt moest worden”, zegt andere opa minachtend en rammelt met zijn sleutels, terwijl hij op zijn horloge kijkt.
Dat wil ik ook allemaal doen, maar besef gelukkig, dat we op de fiets zijn. Dat biedt mogelijkheden.