De emancipatie is nog lang niet voltooid. Er is nog een lange weg te gaan.
Daarom roep ik om te beginnen op tot een demonstratie op een nader te bepalen datum in oktober. Komt allen naar de Passage in Den Haag. Daar zullen we de inmiddels opgestelde steigers bestijgen en tegen het glazen plafond aan gaan trappen. Er zullen paraplu’s beschikbaar zijn waarmee we ons kunnen beschermen tegen vallend glas.
Straks vlucht hij nog – dat komt nooit voor, maar als ik zo naar zijn houding kijk vormt dat ‘n bron voor onrust. ’n Ontsnapping, wat ’n avontuur zou dat zijn! Maar toch ook link. Mijn oog traant door ’t zonlicht. Angstig wacht ik af op wat komt.
Eenmaal bij mijn ouders thuis aangekomen was ik doodop. Wat is er gisteren in hemelsnaam gebeurd en waarom? Vragen die later voor de rechtbank hun antwoord krijgen. Twee rechercheurs werden op mijn zaak gezet. Zij kwamen diezelfde dag langs om mijn aangifte op te nemen.
In polaire gebieden is altijd sprake van bijzondere spanningsvelden. Ook de telematica en telecommunicatie hebben daarmee te kampen. Aardstralen, ijsstralen, zandstralen, ze veroorzaken vaak alleen maar ruis. Laat dat nou toevallig het onderzoeksgebied zijn waarin dokter Wie doldwaze interesse toont. Zeker als zijn favoriete onderzoeksgebied ook nog eens de volle aandacht krijgt van alle sociale media.
Een doffe dreun. De stalen deur van de gesloten afdeling valt achter mij in het slot. Bezoekuur. Mijn vriend is gek. Knettergek. Gisteren depressief als een comapatiënt in opperste rust. Vandaag manisch als een draaideur in volle galop. Met psychotische slippertjes. Een knipperend licht. Dan aan, dan uit! Geen touw aan vast te knopen.
