Lieveheersbeestje (3)

Eenmaal bij mijn ouders thuis aangekomen was ik doodop. Wat is er gisteren in hemelsnaam gebeurd en waarom? Vragen die later voor de rechtbank hun antwoord krijgen. Twee rechercheurs werden op mijn zaak gezet. Zij kwamen diezelfde dag langs om mijn aangifte op te nemen. Mijn vader belde mijn huisgenoot op om hem op de hoogte brengen van de gebeurtenissen. Hij zat op dat moment aan de bar een biertje te drinken. Iets wat we zo goed als iedere zondag deden, alleen was ik er nu niet bij. Hij schrok van hetgeen mijn vader te vertellen had. De barman zag dit en wilde hem opbeuren. Hij vroeg of er misschien een nummer was wat hij graag wilde horen. Dat nummer zal voor altijd gekoppeld zijn aan die beruchte zondag. Mijn huisgenoot vroeg het nummer Sunday Bloody Sunday van U2 aan.

Ik was bezig met mijn afstudeerstage, die een half jaar zou duren. Deze werd abrupt onderbroken en het duurde een week voordat ik weer op krachten was om terug te keren naar mijn eigen huis. Toen was het kwaad al geschied.

Mijn school en stagebedrijf waren inmiddels op de hoogte gebracht als ook mijn andere huisgenoten. Toen ik terug thuis kwam was alles anders. Niets ging meer zoals het hoorde te gaan. Mijn stage heb ik niet gehaald vanwege onvoldoende dagen, waardoor ik dus ook mijn diploma niet heb behaald. Maar het deed me niks, ik had andere zaken aan mijn hoofd.

Het duurde maanden voordat ze de dader opgepakt hadden. Meerdere personen waren verhoord, ook mijn vrienden, en via via kwamen ze bij hem uit. Meneer Otto was 17 jaar toen hij mij neersloeg. Hij was 18 toen hij berecht werd, maar hij werd dus niet als volwassene berecht. De aanklacht was in het beginsel poging tot doodslag, al werd dat snel van tafel geveegd. De uiteindelijke aanklacht was poging tot zware mishandeling. Een poging waarin hij geslaagd was en blijkbaar is een slagaderlijke bloeding niet dodelijk genoeg.

Na twee maanden voorarrest hoefde meneer nog maar vier maanden te zitten in jeugddetentie en hij kreeg twee jaar voorwaardelijk. In de rechtbank deed hij voorkomen dat hij het slachtoffer was. Hij had eens gezien hoe iemand voor een trein sprong waardoor hij een trauma opliep. Zijn uiteindelijke reden om mij neer te slaan was dat hij mij dreigend vond dansen. Dreigend dansen kwam ook niet voor in de vocabulaire van de rechter, maar het deed er niet meer toe.

Het heeft een goed jaar geduurd voordat het eerste hoofdstuk echt afgesloten was. Het heeft driekwart jaar geduurd eer ik besefte dat ik toch hulp nodig had om het trauma te verwerken. Een trauma dat langer duurde dan wenselijk was en eerlijk gezegd nooit zal verdwijnen.

Het is een ervaring geweest, dat diepe sporen heeft achter gelaten. De trein van het heden en naar de toekomst ontspoorde regelmatig. Nu rijdt hij soepel en wordt de herinnering ingezet als smeermiddel. Ik zal nooit vergeten wat er is gebeurd, het heeft me gemaakt tot wie ik ben en waarvoor ik sta.

Ook mag ik van geluk spreken dat ik dat weekend het nieuws niet heb gehaald als het zoveelste slachtoffer van zinloos geweld. Ik ben gelukkig nu ik mijn doelen alsnog heb bereikt die ik me zeven jaar geleden stelde, een eigen huis en een goede en leuke baan in de ICT, zonder diploma.

Zijn ouders hebben hem niet verloren. Mijn ouders hebben mij niet verloren. Het lieveheersbeestje opent zijn vleugels en vliegt de wijde wereld in.