Vanaf de dag dat ik een pen kon hanteren heb ik dagboeken volgeschreven. Rond mijn twintigste gaf ik mijn gebral op papier de titel hobby en sinds mijn dertigste had ik de serieuze ambitie om beroeps te worden en was ik ervan overtuigd dat dat ging lukken ook.

Van de week las ik de Volkskrant. Weg illusie! Het neerpennen van mijn gevoelens en emoties is namelijk niets meer of minder dan therapeutisch schrijven, volgens Saskia de Bruin.

Maakt niet uit, schrijven is leuk. Schrijven is lekker en tevens is het heerlijk om de gevoelens te lezen van een ander. Nederland is zo voyeuristisch als de pest, dus dat komt goed. En dat denken er meer, als ik de cijfers van het NIPO moet geloven.

Terwijl ik me in mijn vrije uurtjes volkomen happy over mijn toetsenbordje buig, in de volste overtuiging dat ik vreselijk origineel zit te wezen, blijkt dat ruim 1 miljoen landgenoten vrolijk hetzelfde doet. Prima toch, hoe meer hoe liever.
Nederlanders staan niet bekend als vlug verzadigd, dus kom maar op.

Mooi niet, vindt Nirav Christophe. Zomaar wat schrijven over jezelf, daar red je het niet mee; schrijven is een ambacht. En een ambacht vergt een opleiding, zelfs een Gedegen Opleiding. HBO, maar liever nog academisch. Daarbij blijken er onder die miljoen schrijvers tal van strebertjes te zitten die professioneel willen worden.

En wat is dat dan een professioneel schrijver? Eentje die de Nederlandse taal perfect beheerst? Eentje die met prachtige volzinnen en de mooiste boekentaal een van te voren bedacht verhaal kan neerpennen? Iemand die kort en bondig zonder om de hete brei heen te draaien een duidelijke glashelder slotakkoord op schrift kan zetten?

Jaha, daar zit lezend Nederland op te wachten. Nederland hoort namelijk al niets anders dan prachtige volzinnen in ABN. Verantwoord onderbouwde visies en een hoop blah, blah, terwijl daar niets mee gedaan wordt. Lezend Nederland wil meeleven, meevoelen en zich identificeren.

Maar oké, je kostje verdienen met je hobby is ook niet verkeerd, maar dan wel op niveau.

Jaren later ben je klaar. Je hele creativiteit is professioneel naar z’n grootje geholpen, je gevoel vervangen door onderbouwde standaardzinnen, je emoties weggeschoold en je passie naar de maan. Daarna is er geen mens meer te vinden die jouw droge gort naar binnen wil lepelen.

Met je bul in de shit, in de bullshit dus.

Vervolgens kun je je creatieve burnout in welklinkende volzinnen op je WAO papieren kwijt.
Liefde werk, nooit papier.

Gelukkig is er Internet. De plek voor verhalen over gevoel en passie van echte mensen, die schrijven vanuit hun hart en niet vanuit de boeken. Voor de hoog opgeleide ambachtschrijvers gelukkig een koud kunstje om met knippen en plakken hun droge meuk nog een beetje op te leuken tot een hapklaar brokje tekst

Internet een walhalla voor hobbyschrijvers, ik dácht het niet. Het is meer een virtueel land van melk & honing voor de ambachtelijke penners, die hier voor hun broodnodige shotje gevoel en passie terechtkunnen.


7 reacties

Kees Schilder · 6 november 2003 op 12:21

Helemaal waar.Het gaat om de inhoud, niet om de verpakking.
groet
kees

deZwarteRidder · 6 november 2003 op 18:19

tssss wil je nu echt beweren dat er geknipt, geplakt en gejat werd om er vervolgens een column van naam van te maken in de “echte wereld”
triest …als het zover komt…
Rich@rd

Maurits · 6 november 2003 op 21:04

Je bewijst je eigen ongelijk met deze column. Wat je schrijft is af en toe heel leuk om te lezen. Niet omdat wat je schrijft juist is maar omdat je het soms leuk weet op te schrijven. Een foute mening, heel mooi verwoord is beter te pruimen dan een saai politiek correct verhaal of een gevoelige en volstrekt oprechte tearjerker. Goed schrijven heeft dus (sorry Keezz) absoluut niets te maken met inhoud. Je moet heel goed kunnen schrijven om een beetje inhoud heel mooi te kunnen verpakken. Dat kunnen er maar weinig.

Louise · 7 november 2003 op 01:14

Hai Maurits,

Misschien een beetje onduidelijk omdat ik het stukje uit de Volkskrant niet heb geplaatst maar daarin werd ondermeer beweerd dat iemand eigenlijk pas echt kan schrijven na een gedegen schrijfopleiding.
Hier trap ik in mijn stukje tegenaan omdat ik ervan overtuigd ben dat “lekker schrijven” niet persé een aangeleerd kunstje hoeft te zijn. Ik denk namelijk dat feeling zeker zo belangrijk is. En ervaring natuurlijk.
Het doel is om de aandacht van de lezer te krijgen en deze vast te houden. Dat kan door de inhoud, dat kan door de schrijfstijl en het liefst een combi van allebei.
Een hoge schrijfopleiding kan helpen maar geeft zeker niet de garantie dat je werkelijk een goede schrijver wordt.
Enne.. natuurlijk heb ik gigantisch overdreven. Mag best, toch?

Groetjes

Maurits · 7 november 2003 op 23:26

Hoi Louise, Met je opmerkingen over schrijfopleidingen ben ik het wel helemaal eens. Ik heb er zelf geen, heb ook geen idee wat ik daar zou kunnen leren wat ik nog niet kan en wel zou willen kunnen. Maar met passie (woede, verontwaardiging, liefde, wat dan ook) van je af schrijven is geen alternatief voor het schrijven dat je leert op een schrijfopleiding. Ik denk ook dat het er in zit of niet. Wat er in zit ontwikkel je inderdaad door het te doen en soms met een beetje hulp van mensen die er kritisch naar kijken. Maar dat kan je ook zelf.

Kees Schilder · 8 november 2003 op 00:00

Mooie foto Louise.Vind je ook niet Mauritzz?

Maurits · 8 november 2003 op 00:24

Ja, Keezz.

Geef een reactie

Avatar plaatshouder