Een vreemd fenomeen maakt zich meester van moeder aarde. Mijn chef van de Andere Kant maakt zich ongerust. Het fenomeen schijnt ieder jaar terug te keren in de laatste weken van de omlooptijd van de aarde rond de zon. In aardtijd gesproken, om en nabij 365 wentelingen rond de zon, in pakweg 24 uur tijd. Tot op de seconde schijnt die tijd te kloppen, voor zover dat mogelijk is. Alleen Chinezen en Romeinen geloven daar niet helemaal in. Maar dat zijn dan ook rare jongens. Zoals alle aardlingen dat eigenlijk zijn.
Het fenomeen heet reclame. Het neemt dramatisch toe in de laatste weken van omwentelingen rondom de zon. Het fenomeen wordt vooral waargenomen op het noordelijk halfrond. Diverse media zetten het op merkwaardige wijze in. Reclame. In de vorm van perpetuum mobiles proberen ze de krachten te bundelen. Misselijkmakend. Het draait consumenten een rad voor ogen. Ze worden niet wijs uit alle aanbiedingen. De markt wordt overspoeld.
De chef heeft mij op pad gestuurd. Om enkele reclames te toetsen. Om zijn zorg weg te nemen. Nu is het mijn zorg. Ik land mijn TARDIS voor een disco. De ultieme plek om een reclametoetsing te doen. In de disco danst helemaal niemand. Volgens de muziekencyclopedie die ik speciaal voor deze opdracht heb doorgelezen is dat not done. Hoe kan hier nu een reclame opgenomen worden? Nou het kan. Ik heb het geweten.
Een showbusinessmannetje met vlinderdas duwt mij het podium op en vraagt me vriendelijk zo vreemd mogelijk te dansen. Ik houd drie vingers voor mijn ogen en richt ze daarna op de camera. Ik wieg mijn heupen vierkant in het rond en spring omhoog, de benen gespreid. Ik land in een ziekenhuis. De arts die mij behandelt lijkt verrekte veel op een mannetje dat belastingpapieren invult in huize Lammers. Maar dan in een andere reclame. Ik draag mijn sokken links en rechts aan de juiste voeten. Dat is duidelijk te zien. De arts, annex belastingpapierinvuller, geef ik een gratis bril. De andere gratis bril houd ik zelf. Lekker puh. Mijn chef hoeft het niet te weten. Altijd handig zo’n extra brilletje.
Ik vlieg terug naar de Andere Kant en rapporteer aan mijn chef dat reclames banaal zijn. Maar ook lucratief. Hij hoeft zich er geen zorgen over te maken. Je kunt er leuke prijzen mee winnen en klanten. Vooral met bizarre reclames lukt dat. Met koeien die bommetjes doen in een zwembad en olifanten met een sterk geheugen, na Rolo-onthouding. Aan het einde van het jaar baren hooguit reclames over brillen en ondoorzichtige zorgverzekeraars zorgen. En die over uitvaartzorg of course. Yarg.
Ingezonden 30 november 2015
2 reacties
Mosje · 3 december 2015 op 21:21
Zo raar waren die Romeinen helemaal niet. Die wisten dat als je met z’n allen in bijvoorbeeld oostelijke richting wandelt, de aarde sneller gaat draaien, zoals een muis een tredmolen sneller laat bewegen. En die Chinezen bouwden een lange muur, dat remt af.
Harrie · 6 december 2015 op 15:19
Ze dachten ook dat de wereld omlaag zou vallen als ze allemaal tegelijkertijd omhoog zouden springen. Ze hebben het geprobeerd maar vielen helaas allemaal omlaag.