Peins

Het gaat allemaal veranderen in de wereld. Ja, waar bestaat de inhoud van krantenstukjes anders uit? Goed beschouwd hebben ze dit allemaal tot onderwerp, in het groot of in het klein. Als het gaat over relaties en de ontwikkelingen daarin en visies daarop, lees ik ze altijd. Met ook altijd hetzelfde resultaat: ik word er erg onzeker van. Liefde en seks worden vaak met elkaar verward, las ik laatst ergens: ze hebben eigenlijk helemaal geen koppeling. Oh, creëer ik dan iets, dat eigenlijk helemaal niet bestaat? Hou ik mezelf voor de gek? Maak ik er wat moois van om mezelf te plezieren? Geen fijne vragen. Vragen die je meteen zou willen vergeten. Maar net als een dom liedje dat dagenlang kan blijven rondzingen in mijn hoofd, krijg ik deze stelling er ook niet zomaar uit. Het slijt wel langzaam weg.

Vanochtend weer een serieus uitziende veertiger in de krant, die voorspelt dat lange relaties over een aantal jaren praktisch niet meer zullen voorkomen. Het is ook maar een illusie, destilleer ik uit zijn mening, dat romantische gevoelens jaren kunnen duren. En romantiek, dat blijven mensen altijd willen. Dus na een tijdje weer een nieuwe relatie tot de romantiek op is: een stuk of zes, dat aantal wordt heel gewoon. Over een halve eeuw of zo zullen volgens hem slechts enkele promillen nog een levenslange relatie hebben.Toch een gemiste kans, denk ik dan. Misschien heb ik te vroeg geleefd, ik had er nog mee in het rariteitenmuseum kunnen komen over 50 jaar: een relatie van bijna vijf en veertig jaar.

Opeens moet ik terugdenken aan de reactie van een mij nauwelijks bekende vrouw op een feestje, jaren geleden. Ik was toen ongeveer dertig jaar getrouwd, wat bij toeval ter sprake kwam. Haar reactie was: ‘Wat een saaie schijtebroek ben jij zeg, dat je nog steeds met dezelfde man bent’. Wil je geloven dat ik mij daarna toch minstens een week een saaie schijtebroek voelde? Ben het ook nooit vergeten, die uitspraak dan , hè, het beeld van die vrouw is vervaagd. Nou ja, aantrekkelijk was ze niet. Of dat heb ik er gemakshalve maar van gemaakt.
Toch een gevoeligheid.

Misschien is het ook eigenaardig, dat je je na zo’n lange tijd met dezelfde persoon nog steeds – meestal- goed kunt voelen. Zelfs stiekem ook een beetje houdt van de irritante kantjes. Het zou best kunnen, dat je elkaars meest gekoesterde en nooit weg te gooien kledingstuk wordt. Dat je misschien af en toe opleukt met een corsage, maar echt niet weg wil doen.
Ik vind het vreemd, dat zulke uitspraken me altijd een beetje uit mijn evenwicht brengen. Het houd me ook alert, nadenkend en peinzend.

En opnieuw bewust kiezend, trek ik dan uiteindelijk, behaaglijk schurkend, die verschoten trui weer om me heen.