Pepe

“16-jarig meisje verdachte van tientallen inbraken“, toont het krantenartikel onder mijn gepelde mandarijnschilletjes.
“Waar gaat het toch heen met de jeugd”, mompelt het, mij onbekende, fossiel dat noodlottig naast me is komen zitten, terwijl ze luidkeels kauwend haar boterham verwerkt. “Wie voedt de jeugd op… Dus jij… Ik ga er niet op in… Ouwe zeur”, denk ik zachtop. Wijselijk hou ik mijn mond dicht. De geur van de halvarine op haar sneetje maakt me misselijk en onpasselijk.
Ik negeer haar en lees verder: “De andere verdachten zijn twee Nuenenaren van 19 en 23 jaar en een 40-jarige Eindhovenaar”.
“Papa met zijn twee zoons en dochter op pad”, concludeer ik resoluut. De vader en moeder zijn uit elkaar gegaan, omdat papa er criminele praktijken op nahield. Papa is in Eindhoven gaan wonen en aangezien de kinderen papa’s genen hebben, komen zij vanzelf terecht in de criminaliteit. En, in dit geval, veilig onder het toezicht van één van de ouders, zou je bijna zeggen. Ach, misschien is het wel gewoon een, uit de hand gelopen, familie uitje. Moeder is kwijt geraakt en de overige familieleden zijn moeder gaan zoeken, letterlijk in alle hoeken en gaten. Misschien ging moeder wel vreemd en wilde papa de kinderen hiervan overtuigen, door haar, in bijzijn van de kinderen, op heterdaad te betrappen en zo aantonen dat niet hij, maar zij, de reden was van alle ellende de afgelopen jaren. Het enige probleem was dat ze niet precies wisten waar haar nieuwe minnaar woont. Of misschien lijdt het gezin aan een zeer erfelijke neurologische geheugenstoornis en waren ze gewoonweg vergeten welk huis…

Ik ken het postuur van dit 16-jarige meisje natuurlijk niet, maar als ik een inbreker zou zijn dan zou ik het postuur wel willen hebben van een 16-jarig slangenmeisje met anorexiale afmetingen. Geen schoorsteen, kattenluik, wc-raampje of brievensleuf zal mij weerhouden. Mochten de bewoners onverhoopt toch aanwezig zijn, dan kan ik mij perfect onzichtbaar maken onder banken, stoelen, bedden, kasten of achter lampen, planten, enzovoort. Zouden deze speurneuzen mij uiteindelijk toch betrappen, dan is de kans klein dat de bewoners mijn weerloze meisjeslichaam mishandelen met honkbalknuppels, pingpongbats, bowlingballen en of andere sport gerelateerde attributen.

Ja, nu zelfs de premier aangeeft dat zelfverdediging in de vorm van geweld tegen inbrekers gepast kan zijn, moeten inbrekers innovatiever zijn dan ooit. Alle veranderingen leiden immers tot innovatie. Kortom hoe kan de inbreker van deze dag nog veilig zijn werk doen, zonder in coma geslagen te worden door die agressieve huisbewoners? Gezien dat punt is het inzetten van zo’n 16-jarig meisje natuurlijk helemaal niet zo stom. Daarbij is dit misschien ook weer indirect een oplossing voor de jeugdwerkeloosheid. De politie heeft hier dus, naar mijn idee, een hele slimme inbreker te pakken.

Mocht ik ooit een carrièremove maken tot fulltime inbreker, dan koop ik een aap en noem die, net als Hans Teeuwen, Pepe. Een klein, pienter, lenig aapje. Om Pepe de ditjes en datjes van het inbrekersvak bij te brengen, onderwerp ik het beestje aan een Spartaans trainingsprogramma gedurende drie jaar. Alvorens ik aan dat tijdrovende proces begin, Google ik natuurlijk eerst even of die apen niet voorgeprogrammeerd besteld kunnen worden, maar dat terzijde. Vervolgens stuur ik de aap op het dievenpad en blijf ik lekker zelf in mijn directeursstoeltje voetbal kijken. Vrouw en kinderen erbij als alibi, et voila! Geen huis waar die aap niet in kan komen. Er is geen mens die het in z’n hoofd haalt een aap te mishandelen. Zelfs niet een criminele aap. Ik denk dat dierenbeulen ongeveer in het zelfde hokje worden geplaatst als pedofielen en andere zeden delinquenten. Daarnaast heb ik nog nooit een aap in de gevangenis gezien.
Kortom, perfect!

Ik zal eens even Googlen.