Pessimistische optimist

Mensen blijken onverbeterlijke optimisten te zijn. Dat is een natuurlijk overlevingsmechanisme in elk mens, waardoor we altijd zonnig naar onze toekomst blijven kijken en waarbij we voorspoed in ons verschiet zien liggen. Want wie wil er nu niet lekker onbezorgd vooruit kijken naar de jaren die we nog mogen leven? Niet op elke weg die we bewandelen, die spreekwoordelijke beer tegenkomen? Wie wil er nou geen probleemloos leven leiden, zonder paniek, onrust en gevaar? Nou, ik in elk geval… niet.

Iedereen is van nature uitgerust met een bepaalde mate van optimisme. Zo kennen we allemaal die immer vrolijke en optimistische persoon, die nooit een probleem ziet (of wil zien). “Problemen bestaan niet, het zijn enkel uitdagingen”, zal dan ook de lijfspreuk zijn van deze rasoptimist. Ook kennen we allemaal diegene die aan alles een positieve draai weet te geven. Wanneer we nog maar net “ja, maar…” kunnen uitspreken, zal zo’n opper-optimisticus je al in de rede zijn gevallen. “Ja, maar… is bij voorbaat een NEE!”, zal deze persoon u indoctrinerend uitleggen. Tja, de geboren optimistici onder ons maken nergens een punt van.

Ik wel. Ik ben gelukkig een overduidelijke raspessimist. Ik maak lekker overal een punt van. Zie nooit meteen het geluk of de progressie voor mezelf en mijn naasten. Leef enkel op “ja, maar…” zinnen. Geef nooit toe aan een eventuele positieve ontwikkeling. En zie zelfs op elk klein doodlopend landweggetje een grote beer verschijnen. En die gaat ook nooit zomaar voor mij aan de kant. Gelukkig maar. Nee, pessimisme is mijn levensstijl. Mijn eigen afweermechanisme ter verdediging van het optimisme.

En ik ben er trots op. Want uit een recent Duits onderzoek is gebleken, dat mensen die overduidelijk optimistisch in het leven staan, de oer-Optimisticus Magnifici zeg maar, minder lang leven of beduidend meer handicaps of verwondingen hebben. De, waarschijnlijk zeer pessimistische onderzoekers, geven aan dat deze uitslagen, waarschijnlijk te wijten zijn aan de roekeloze en beerloze weg die optimistici in hun leven bewandelen. Zij zien minder gevaar, schatten risico’s verkeerd in en bagatelliseren alles. Een bijkomstig opvallend feit is, dat hoe rijker deze optimisten zijn, hoe meer kans ze hebben om vroegtijdig het loodje te leggen.

Het onderzoek is dus gemaakt voor mij. Het geeft me bevestiging in mijn ultra-pessimistische bestaan. Natuurlijk ontkom ik er niet aan om toch enige kritische kanttekeningen te maken bij de resultaten van het onderzoek. Want, wat als ik nu door die op hol geslagen meteoriet wordt getroffen? Of morgen een hartaanval krijg, omdat ik de Staatsloterij heb gewonnen? En wat als mijn huis in een sinkhole verdwijnt? Ik schat statistisch mijn kansen in of me dat zal gaan overkomen. Ik ben immers een geboren pessimist. En volgens het onderzoek leven die blijkbaar het langst én het gelukkigst.