Philo Vibe

Ik voel me een beetje gammel. Wellicht het gevolg van de inspanningen van de laatste 5 dagen. Ik heb me laten vertellen dat zo’n Ierse pint 0,6 liter bevat. Guiness heb ik niet gehad. De vergelijking met afgetapte olie zal wellicht een paar lezers een zakverkramping geven maar toch hou ik het er op. Ik heb me tevreden gesteld met Carlsberg. Geen idee waar het vandaan komt maar het was goed binnen te houden. Ook na een uurtje of tien doorlopend kantelen. En dat dan twee dagen op rij. Guiness. Onbegrijpelijk hoe iemand deze alcoholische drek krijgt weggespoeld. Ik verdenk de Ieren er dan ook van dat ze ooit geprobeerd hebben iets als bier te brouwen maar dat dit als gevolg van een permanente overdaad aan ronddwarrelend kolenstof niet helemaal geslaagd is. De aanblijk van Dublin bevestigd mijn vermoeden. Alles is zwart of in het gunstigste geval grauw te noemen. Dus waarom ook niet hun variant op bier. Aangezien den weldenkenden mensch de neiging heeft tradities in stand te willen houden, hebben ze er maar een naam aan gegeven en het tot nationale trots uitgeroepen. En aangezien wij Nederlanders zelf niet veel verder zijn gekomen dan het produceren van een soort chemisch afval*) mogen de Ieren er wat mij betreft zelfs heel trots op zijn.

Nu lijkt het net of ik eigenlijk weinig goeds over Ierland wil gaan zeggen maar… wat een geweldig volk. In al hun lelijkheid en smakeloosheid moet ik zeggen dat dit wellicht een van de aardigste volkjes van de EU mag genoemd worden. Of dit aardig-zijn een gevolg is van hun lakritsbrouwsel of van hun lelijkheid durf ik niet te zeggen. In het algemeen doen lelijke mensen wel meer hun best aardig gevonden te worden en gedragen mooie mensen verdacht vaak als een enorme zak stront. Maar ik dwaal weer eens af.

Ik was daar ter gelegenheid van de Philo Vibe; een jaarlijks eerbetoon aan de aan drugs gekrepeerde zanger/bassist van Thin Lizzy. Uit alle delen van de wereld komen liefhebbers van diens muziek hem herdenken d.m.v. het spelen van zijn muziek of, zoals wij, het luisteren ernaar. Zo ook een stel vrienden die onder de naam [url=http://www.parris.nl]Parris[/url] een tribute aan Philip Parris Lynott brachten en samen met nog één lokale band de muzikale top vormden van deze happening.

Naast deze zware jongens stonden ook mindere goden op het podium, varieërend van krasse knarren uit Phil’s tijd tot een jong ‘elf-achtig’ meisje dat weggelopen kon zijn uit ’the Lord of the Rings’. Zelfs een dichter, waarschijnlijk ooit docent ‘Iers’ van de kleine Phil (ik roep nu maar wat) die in keltische bezweringen dit rock icoon bewierookte. Maar wie of wat er ook op het podium stond, iedere performer kreeg respect en bijval van het overwegend Ierse publiek. Dit vriendelijke en beleefde karaktertrekje openbaarde zich ook in het dagelijks leven en in de kroegen in Dublin. Daar mogen wij Hollanders dus weer eens een voorbeeld aan nemen.

Naast de ‘vibe’ zelf zijn we ook ontvangen door Philomena Lynott, de 73 jarig moeder van de rocker. Bij haar thuis aan de kust. Een klein knus huisje dat volgestouwd staat met foto’s, boeken, schilderijen en snuisterijen van, met en over Phil. Philomena is een levendige, buitengewoon mooie! (daar heb je het al, mijn gelul over Ierse lelijkheid meteen onderuitgehaald), buitengewoon aardige en verbazingwekkend jong uitziende vrouw. Zij koestert haar zoon zoals iedere moeder dat zou moeten doen en de hele wereld mag daar getuige van zijn. Philomena was zelf ook aanwezig op de vibe. Om erbij te zijn, om de aanwezigen toe te spreken over het verlies van haar zoon, over drugs en zelfs om vergeving te schenken aan de klootzak die enkele dagen vóór de vibe een plakette van Phil’s graf had gestolen.

’s nachts, tijdens de afterparty in het hotel, waar de artiesten alles nog eens akoestische over deden, werden alle emoties weggespoeld met , alweer, liters vocht. Een wonder eigenlijk. Qua hoeveelheden dan. Achter de bar stonden een variant op Manuel van Fawlty Towers en een mannetje van minstens 3 eeuwen oud. Zelfs in Duitsland tappen ze sneller. Het moet aan het bier liggen. Niet alleen ziet het eruit als kolenbrouwsel maar het verbrandt blijkbaar ook langzamer dan andere brandstof. Iets met de stofwisseling dus, denk ik. Twee biertjes en een sapje voor mijn Poppenduifje en we waren toch al gauw weer een kwartiertje verder.

Hoe dan ook, het einde heb ik helaas niet meer meegemaakt. Ik herinner mij vaag dat op weg naar mijn kamer, Poppeduifje lag al vredig te knorren, een Ierse iets zij in de trant van ‘You’re wobbling, mate…’ doelend op mijn elastieke loopje c.q. soeplesse (nee, niet fout geschreven) van Michael Jackson’s. Om maar even een heel fout voorbeeld te noemen. Zelfs een dronkeman als ik wordt daar vriendelijk en respectvol behandeld. Voor wie mijn oogopslag en de reutelende ik kent na zoveel drank en een Creools avondmaal bij tante Zoe’s weet genoeg…

Salute!

*) met uitzondering van ALFA bier