Pijl en boog

Het is prachtig weer. Ik loop onze straat in en prijs me opnieuw gelukkig dat wij hier zo maar terechtkwamen. Dit is een van de mooiste straten van Sarajevo, op Koševsko Brdo. We passen in ons huisje als een sleutel in een slot. Bij een container aan de kant van de weg schiet ineens een poes los. Ze is dun, een pijl op pootjes. Aanhankelijk ook, geroutineerd schuift ze haar rug onder mijn handpalm door. Ze spint en ik absorbeer het ronken uit haar geheime binnenste. Haar motortje voedt mijn accu.

Maar ja, ik moet weer door, het leven gaat verder ongeacht de kleine traktaties die me af en toe ten deel vallen. De poes loopt mee. We zijn nog geen tien meter gevorderd als er vanuit de winkel aan de overkant een verkreukte oude mevrouw naar buiten stapt, op pantoffels. Ze ziet mij met de kat, roept en pikt het dier zomaar van me af, het beest spurt naar de overkant, een pijl terug in de boog. De vrouw babbelt om zich heen tegen de poes en zichzelf, terwijl ze met een schuin oog naar mij kijkt. Één stem voor drie paar oren. Ze tilt de lapjeskat op en klemt haar tegen zich aan. Miauwend verzet de poes zich daartegen, terwijl de vrouw probeert uit een zak in haar andere hand iets eetbaars te toveren. Andere katten schieten toe en tevreden mopperend maant ze alle dieren tot geduld. Mij ziet ze niet meer.

Ik draai mijn neus weer recht en loop verder. Een nieuwe dame komt me tegemoet. Deze vrouw is ook op leeftijd maar verre van verfrommeld. Ze is verzorgd, netjes, chique bijna, of wil dat anderen doen geloven. Ze kijkt langs me heen, naar het poezenmens aan de overkant, en haar mond is vertrokken van afkeuring. Haar gemompel is goed verstaanbaar.
“Wat moet je nou met die katten, dom vrouwmens!”

Ze loopt langs en ik hoor haar roepen. “Ostavi!” Afblijven!
Het is een bevel.

Omkijken doe ik niet meer. Geen idee of de kattenkoningin luistert. Ik hoop het niet. Ik ben immers zelf een poezenprinses.