Pijn

In het midden van de zaal zie ik het witte silhouet van een mensenlichaam.
Vreemd om zo neer te kijken op iets wat niet meer bij je hoort. Als een jas heb ik het uitgetrokken; als een harnas ervaren. Het is nooit van mij geweest. Ik heb het geprobeerd. Geprobeerd om me er in thuis te voelen. Het voelde altijd vreemd aan; iets dat ik niet was. Maar, wie was ik? Mijn mannelijk spiegelbeeld was de grootste leugen en daardoor mijn grootste vijand. Welke houding ik ook aannam; de spiegel brak genadeloos mijn zelfbeeld in tweeën. Hij toonde de confronterende werkelijkheid en ondermijnde het ideaalbeeld dat zich in mijn hoofd genesteld had als een woekerend tumor.
Opgesloten in een oneigenlijk lijf; een morbide carnavaleske grap van de natuur. Vertwijfelde tweestrijd tussen onmogelijke fantasieën en onvervulbare verwachtingen. Een ondoordringbare muur blokkeerde de door mij zo vurig gewenste rol maar ook het door de maatschappij opgedrongen rollenspel. Bevrijdende onzichtbaarheid verminderde de drang om relaties aan te gaan. Ik zocht wanhopig naar liefde, maar ongewild kwetste ik dierbaren vanuit een alles overheersende onmacht. Schuldgevoel leidde tot eenzaamheid; ik werd onbereikbaar voor hen die niet wilden loslaten.
Er werd een poging gedaan mijn uiterlijk in overeenstemming te brengen met mijn innerlijk maar de tumor bleef, vernietigend als nooit tevoren. Het was te laat, ik zou nooit kunnen voldoen aan het geïdealiseerde beeld dat ik wilde uitdragen.

Tegenstrijdige gedachten kwelden mij onophoudelijk. Mijn leven raasde aan mij voorbij als een sneltrein in een gitzwarte tunnel waar geen einde aan kwam. Langzamerhand kwam het besef dat mij slechts één uitweg restte. Die weg was een onomkeerbare, zou nooit meer terug te draaien zijn. Ik wilde niemand pijn doen. Ik had graag bij ze willen blijven, gelukkig willen zijn, maar ik wist niet hoe. Onbereikbaar voor de liefde die mij omringde zakte ik verder weg in de donkere spelonken van mijn geest.

Ik heb mijn keuze gemaakt; de beslissing genomen. Een kalme rust kwam over mij, het zware juk viel van mijn schouders. De bonkende druk in mijn hoofd verminderde naar mate mijn voorgenomen plan duidelijke contouren aan begon te nemen. Ik kreeg weer oog voor mijn omgeving, proefde nog éénmaal de smaak van de geborgenheid van een liefdevol thuis. Zij bemerkten mijn terugkerende balans en dat deed hen zichtbaar goed. Ik werd met open armen ontvangen door de mensen van wie ik zo zielsveel hield. Hen observerend nam ik in gedachten afscheid.

Met een bevrijd gevoel ben ik van huis vertrokken, blijmoedig mijn verlossing tegemoet.
Nu kan ik eindelijk zijn die ik ben, verlost van de ondragelijke pijn.