In het midden van de zaal zie ik het witte silhouet van een mensenlichaam.
Vreemd om zo neer te kijken op iets wat niet meer bij je hoort. Als een jas heb ik het uitgetrokken; als een harnas ervaren. Het is nooit van mij geweest. Ik heb het geprobeerd. Geprobeerd om me er in thuis te voelen. Het voelde altijd vreemd aan; iets dat ik niet was. Maar, wie was ik? Mijn mannelijk spiegelbeeld was de grootste leugen en daardoor mijn grootste vijand. Welke houding ik ook aannam; de spiegel brak genadeloos mijn zelfbeeld in tweeën. Hij toonde de confronterende werkelijkheid en ondermijnde het ideaalbeeld dat zich in mijn hoofd genesteld had als een woekerend tumor.
Opgesloten in een oneigenlijk lijf; een morbide carnavaleske grap van de natuur. Vertwijfelde tweestrijd tussen onmogelijke fantasieën en onvervulbare verwachtingen. Een ondoordringbare muur blokkeerde de door mij zo vurig gewenste rol maar ook het door de maatschappij opgedrongen rollenspel. Bevrijdende onzichtbaarheid verminderde de drang om relaties aan te gaan. Ik zocht wanhopig naar liefde, maar ongewild kwetste ik dierbaren vanuit een alles overheersende onmacht. Schuldgevoel leidde tot eenzaamheid; ik werd onbereikbaar voor hen die niet wilden loslaten.
Er werd een poging gedaan mijn uiterlijk in overeenstemming te brengen met mijn innerlijk maar de tumor bleef, vernietigend als nooit tevoren. Het was te laat, ik zou nooit kunnen voldoen aan het geïdealiseerde beeld dat ik wilde uitdragen.

Tegenstrijdige gedachten kwelden mij onophoudelijk. Mijn leven raasde aan mij voorbij als een sneltrein in een gitzwarte tunnel waar geen einde aan kwam. Langzamerhand kwam het besef dat mij slechts één uitweg restte. Die weg was een onomkeerbare, zou nooit meer terug te draaien zijn. Ik wilde niemand pijn doen. Ik had graag bij ze willen blijven, gelukkig willen zijn, maar ik wist niet hoe. Onbereikbaar voor de liefde die mij omringde zakte ik verder weg in de donkere spelonken van mijn geest.

Ik heb mijn keuze gemaakt; de beslissing genomen. Een kalme rust kwam over mij, het zware juk viel van mijn schouders. De bonkende druk in mijn hoofd verminderde naar mate mijn voorgenomen plan duidelijke contouren aan begon te nemen. Ik kreeg weer oog voor mijn omgeving, proefde nog éénmaal de smaak van de geborgenheid van een liefdevol thuis. Zij bemerkten mijn terugkerende balans en dat deed hen zichtbaar goed. Ik werd met open armen ontvangen door de mensen van wie ik zo zielsveel hield. Hen observerend nam ik in gedachten afscheid.

Met een bevrijd gevoel ben ik van huis vertrokken, blijmoedig mijn verlossing tegemoet.
Nu kan ik eindelijk zijn die ik ben, verlost van de ondragelijke pijn.


Frans

Columnist (nou ja) van 2005 t/m 2012 Een voorzichtige comeback in 2017 Het leven, daar gaat het om!

18 reacties

Domicela · 15 juli 2005 op 13:09

Ik vind dit wel een heel apart “duo” verhaal, allebei goed op hun eigen manier!

Ik vind het mooi zoals je hebt weten te verwoorden hoe hij zich voelde.

WritersBlocq · 15 juli 2005 op 13:15

[quote]Schuldgevoel leidde tot eenzaamheid; ik werd onbereikbaar voor hen die niet wilden loslaten.[/quote]
Lieve Kawa, hoe jij je in kunt leven in deze persoonlijke misère van het slachtoffer vind ik bewonderenswaardig. Niet alleen jij, ook anderen van de (familie-)kring zullen de onmacht voelen als je hiermee kampt. Het slachtoffer was niet alleen, maar eenzaam in haar eigen harnas. Jullie ongekende liefde en de liefde die zij voor zichzelf had, konden haar niet redden. Ik voel het als wreedheid hoe deze machteloosheid zoveel gemis tot gevolg heeft. Ik hoop nooit in een dergelijke situatie betrokken te raken. Het is bovennatuurlijk. Heel veel liefs, sterkte en alles wens ik jou en de anderen naasten om dit een plekje te geven.
De twee columns achter elkaar lezend, kan ik het een plekje geven (dat is niet de goede bewoording, maar ik kom er niet op wat ik wil uitdrukken). Bewondering voor jullie beiden. Kus, Pauline.

Mosje · 15 juli 2005 op 13:22

Prachtige stukjes, deze van jou en die van Bert.
De som is nog mooier dan de twee delen apart.

champagne · 15 juli 2005 op 14:02

Prachtig verwoord Kawa, heel knap!

Sterkte!

Louise · 15 juli 2005 op 14:23

Een zwaar onderwerp en niet het meest alledaagse ook. Je hebt er een bijzonder mooi geheel van gemaakt!

emaessen · 15 juli 2005 op 14:26

Misschien is dit verhaal persoonlijk en groter dan de column. Bij mij roept het alleen vragen op. Waar gaat dit over; zelfmoord?, leven na?, trans-seksualiteit? Op zich een mooi stuk, maar omdat ik het niet kan plaatsen, niet meer dan dat.

Groet Eric

Kees Schilder · 15 juli 2005 op 15:20

Meesterwerkje! Adembenemend mooi als een schilderwerk op fluwelen manier gepenseeld

klungel · 15 juli 2005 op 15:25

Mooi geschreven.
Alleen kon het verhaal mij niet echt pakken.
Ik weet niet zo goed waarom.
Maar wel mooi geschreven.

Ma3anne · 15 juli 2005 op 16:17

Goed duo-werk. Duidelijk meerwaarde, die samenwerking.
Dit laat me voorlopig niet meer los.

Troy · 15 juli 2005 op 17:48

Apart verhaal. Ik ga ze binnenkort allebei nog eens nalezen om ze beter op me in te laten werken. Groot respect voor de mensen die met transeksualiteit kampen en de stap durven te nemen om voor zichzelf te kiezen. Tevens respect voor jullie mooie samenwerking en het resultaat daarvan.

Grt Troy

KingArthur · 15 juli 2005 op 18:35

Wat een duo story. Ik ben er stil van. Mooi om het hart te mogen lezen.

Li · 15 juli 2005 op 18:55

En dan worden vragen die bij mij opborrelden ( zie reactie Bert) voor een deel beantwoord. En daar word ik toch even stil van. Heel mooi een aangrijpend geschreven deze tweeluik.

Ik hoop dat zij haar rust heeft gevonden en vol trots op jullie ‘neerkijkt’.;-)

Li

melady · 15 juli 2005 op 20:48

Tee keer gelezen, twee keer rillingen en stilte.

sally · 15 juli 2005 op 21:08

Dit soort dingen raken me. Zo mooi, gevoelig en bijzonder beschreven. Zo in de huid kruipen van iemand is een al een kunst en het dan nog zo op papier krijgen.
Petje af Kawa!

liefs
Sally

pepe · 16 juli 2005 op 07:56

Twee keer stilte…

Shitonya · 16 juli 2005 op 13:24

Ah, meteen antwoord op mijn vorige vragen. Zelfmoord door iemand die zich inbeeld in het verkeerde lichaam te zitten. Hmm aardig geschreven, maar het onderwerp trekt me absoluut niet, vandaar dat ik het moeilijk mooi kan vinden.

KawaSutra · 17 juli 2005 op 17:30

@Mosje:[quote]De som is nog mooier dan de twee delen apart.[/quote]

Hartelijk dank voor al jullie reacties.
Tegen degenen die nog met vragen zijn blijven zitten kan ik slechts zeggen: de ene column kan niet zonder de andere. De lezer zou als het goed is uit ‘de som der delen’ voldoende informatie moeten krijgen m.b.t. achtergronden en omstandigheden. En sommige zaken zijn ook gewoon te bizar om goed te kunnen begrijpen, maar helaas wel de harde realiteit van het leven.

Dit verhaal is slechts een impressie zoals ik denk dat het geweest moet zijn. Antwoorden op vragen moeten we zelf invullen want de vele raadsels zullen nooit opgelost worden.

[url=http://www.examedia.nl/columnx/modules/news/article.php?storyid=3421][size=medium]Pijn – Bert[/size][/url]

bert · 18 juli 2005 op 01:39

[quote]Lieve Kawa, hoe jij je in kunt leven in deze persoonlijke misère van het slachtoffer vind ik bewonderenswaardig.[/quote]
WB heeft het al prachtig verwoord.
[quote]Dit verhaal is slechts een impressie zoals ik denk dat het geweest moet zijn.[/quote]
Zelf ben je altijd bescheiden.

Kawa, ik weet in mijn hart dat je tot grootse dingen in staat bent. Ik heb er eigenlijk geen woorden voor om mijn waardering naar jou uit te spreken voor de manier waarop je dit op papier hebt weten te zetten. Toch wil ik je zeggen dat ik denk dat je de gevoelens van mijn overleden zwager in heel veel datail hebt durven beschrijven hoe gecompliceerd hij ook in elkaar stak.
Ik weet heel zeker dat deze door ons beiden geschreven columns mij zullen helpen om deze moeilijkste momenten uit ons leven te verwerken of een plekje te geven. Kawa bedankt

Geef een reactie

Avatar plaatshouder