Lang had ik hiernaar uitgekeken, het moment was eindelijk daar. Mijn moment, dat stond als een paal boven water. Voor deze gebeurtenis had ik mezelf de wildste fantasieën in mijn hoofd gehaald van hoe het zou zijn. Wat ik na afloop zou doen, wat zou ik gaan zeggen. Soms dacht ik dat helemaal niets zou zeggen om de anderen in verwarde toestand achter te laten. Later besloot ik dat ik het tot in detail zou gaan vertellen. Misschien dat ik zelfs feiten aan het moment zou toevoegen, die er helemaal niet waren geweest. Dat maakte toch niet uit, niemand zou het kunnen controleren.
Maar nu het moment daar was, of eigenlijk alweer voorbij, was mijn voorgevoel helemaal niet bevredigd of voldaan. Sterker nog, een geheel andere emotie voerde fel de boventoon en had al het plezierige voorafgaande geminimaliseerd tot een nutteloos hoopje niets. Daarbij komt nog dat de omstanders die getuige waren van mijn moment in het geheel niet jaloers bleken te zijn. Eerst wel nog, maar nu ik daar zo stond in het middelpunt, zag ik alleen maar grijnzende blikken.
De gedachte dat ik van het moment moest genieten had allang plaatsgemaakt voor het bedenken hoe ik zo snel mogelijk hier weg kon komen. Zonder gezichtsverlies welteverstaan. Maar ik kon gewoon niets bedenken, geen enkele optie kwam in mij op. Als de nog steeds gniffelende omstanders dan maar besluiten zelf weg te lopen, blijf ik alleen achter met mijn gedachten. Hoe had ik zo stom kunnen zijn, ik besef dat het mijn eigen schuld is geweest. Het had zo mooi kunnen zijn, maar het gevoel dat achterblijft is de pijn, helse pijn.
11 reacties
arta · 4 juni 2015 op 19:02
Best moeilijk…
‘Voor paal staan’?
Esther Suzanna · 4 juni 2015 op 20:23
Lachen als een boer met kiespijn?
😀
Meralixe · 4 juni 2015 op 21:27
Perfecte invulling van de schrijfopdracht? Alleen, ik ken de oplossing niet. En, hier zit nu juist het probleem; moet dit aan de hand van de 300 woorden nu gemakkelijk gemaakt worden of moeilijk gemaakt worden?
Ik denk dat het bij de opdrachtgevers meer de bedoeling was, ik zeg maar wat, één of ander duidelijk verhaal te vertellen om dan tot de simpele conclusie te komen, bijvoorbeeld, wie zijn achterste verbrand moet op de blaren zitten.
Nu is iedereen geneigd zo geheimzinnig mogelijk te schrijven, eventueel ten koste van de mooischrijverij. :-))
Yfs · 4 juni 2015 op 21:49
Los van dat het een uitdaging van de maand is vind ik het mooi geschreven! :yes:
Ik denk aan : Van een koude kermis thuiskomen? ?:-)
En misschien ook wel : “Hoogmoed komt voor de val?
Moeilijk!!
Mien · 5 juni 2015 op 08:03
Duidelijk en pijnlijk gevalletje ‘Vegen met de spons van Blanus’. Knap beschreven en verhuld.
Marcel075 · 5 juni 2015 op 09:35
Het juiste gezegde staat er nog niet bij. Willen jullie wachten tot het einde van de opdracht, of zal ik het al verklappen.
Mien · 5 juni 2015 op 09:56
Wachten totdat Hella commentaar heeft gegeven heeft mijn voorkeur. Dan kan Hella ook nog duiden en/of raden. Wel zo leuk, toch?
Esther Suzanna · 6 juni 2015 op 17:22
Aan de schandpaal genageld zijn…? Pfff…moeilijk hoor. :-((
Esther Suzanna · 7 juni 2015 op 23:00
Oké, laatste…hoogmoed komt voor val.
Esther Suzanna · 7 juni 2015 op 23:02
:-(( niet goed gelezen…die stond er al…
g.van stipdonk · 13 juni 2015 op 19:11
In de grond kunnen zakken van schaamte.