Pinokkio’s herstel

Het is avond, laat en ik zit mezelf in de weerspiegeling van een vieze treinruit onverwacht aan te kijken. Mijn leuke net-niet-al-te-sexy shirt tekent mismoedig af onder mijn chagrijnige rotkop.
Het is nu iets meer dan twee jaar later en ik leg dezelfde route af als toen. Indertijd had iemand een walkmanachtig geval op en speelde te luid zijn Tom Waits. Te zacht misschien ook wel, hoewel zijn “It was a train that took me away from here..” duidelijk binnensneed. Boodschap begrepen Tom, Dank je voor je timing.
Deze keer ben ik helemaal alleen; ik zit op exact hetzelfde plaatsje als in die nacht van crisis en ik glijd langzaam weg in een film, vaak gezien. De intro:
“Het gaat niet meer Dees, ik ga hier kapot aan”.
Het intermezzo:
“Ik ben volledig verslaafd aan je, maar ik ga nu toch voor mezelf kiezen”.
De genadeklap:
“Ik houd zeker wel van je, maar het is niet genoeg, niet meer”.
Einde.

Ik kan niet geloven dat je het meent. Jouw lijf, je armen, je gezicht, je onwankelbare trouw en je flexibele vermogen tot herstel van alles dat onverhoopt stuk ging, hadden me op het verkeerde been gezet.
Met jou slapen was als thuiskomen. Jouw handen konden de neuroot in mij als eerste in een lange rij kalmeren. Naast jou kon ik eindelijk slaap vatten, al werd ik wel eens gewekt als je in je slaap nog dichter tegen me aankroop, je wilde altijd dichter bij me zijn, zelfs als je sliep. Ik vraag me af of je dat nog weet, of je dat ooit geweten hebt. Ik dacht oud met jou te worden. Maar je blik zei me onverbiddelijk te zijn.
Als ik nu naar buiten kijk, zie ik geen toekomst, maar slechts licht bij huizen in de verte. Een spoorwegovergang, waar twee verdwaalde auto’s staan te wachten tot ik eindelijk eens opgeschoten ben met mijn voertuig. Een flits van een man met een hond, in zijn hand iets dat op een stok lijkt, een riem zou ook kunnen.

Trouwen ga je. Kinderen wil je.

Haar gezicht lijkt niet op het mijne. Jouw gezicht ook niet langer op het jouwe, naast haar. Je lijkt verzadigd. Tevreden. De verwoede honger is weg, de lust tot honger ook. “Het is makkelijker”, schreeuwt de foto mij toe, waar ik me maar met moeite van kan losrukken als ik hoor dat je de wc doortrekt.
Even nog zie ik een glimpje van jou terug, het moment waarop we herinneringen ophalen. Maar je kapt het af; voltooid verleden tijd. Of ik nog bij Chris ben. “Ja”, lieg ik dapper, “dat gaat heel goed”. Je knikt, vlamt nog een keer op als je zegt dat ik voor hem moet uitkijken. Mijn trots weerhoudt mijn wangen van gloeien, mijn neus van groeien.
Tom Waits schrijnt nogmaals in mijn hoofd. Ik voel een pijnscheut waar ik me nog een laatste maal in onderdompel. Ik kijk naar buiten in het zwarte niets, als het me langzaam begint te dagen: This train will bring me home.