Plee-lectuur

Dat mannen (oké, ik houd me in: sommige mannen) rare wezens zijn, wist ik al geruime tijd. Maar dat zij zich zelfs in het kleinste kamertje van het huis niet normaal kunnen gedragen, was mij tot voorkort nog niet bekend. Pas toen ik me vorige week als enige vrouw op een mannenverjaardag bevond en me richting het toilet begaf, viel mij op dat de jarige job een dikke stapel lectuur in het vertrek had liggen. “Waarom ligt hier nou een stapel tijdschriften?”, was de eerste en naar mijn idee geheel logische vraag die in mij opkwam. Ik gooide mijn interesse in de groep. Twaalf ogen werden langzaam maar zeker op mij gericht. Pupillen verwijdden; verbazing was in de gezichten van alle mannen duidelijk aanwezig. Ik voelde me als een verdwaald rood roosje in een weids, witgekleurd tulpenveld. Alle aandacht leek te worden gevestigd op mijn schijnbaar opmerkelijke vraagstuk. En ik, ik besefte niet dat ik ook maar iets geks had gezegd. Trouwens, dat doe ik nog steeds niet.

Wat volgde op mijn vraag was een aantal gruwelijke mannelijke pleeverhalen, die beslist niet allemaal de moeite waard zijn om te delen, of met de vele vieze woorden te moeilijk zijn om te censureren. De kern van het pleidooi van die avond voldoet: een man kan niet lekker ‘zitten’ zonder leesmateriaal waar hij minstens 15 minuten zijn aandacht op kan vestigen. Werkelijk waar! Waar ik het liefst zo snel mogelijk uit het vertrek wegga, blijft het overgrote deel van de mannen minutenlang op de ijzige pot zitten om de laatste pagina’s van Grünbergs Tirza uit te lezen. Of, zo hoorde ik één der mannen, die ik overigens voor deze uitspraak nog zeer aantrekkelijk vond, zeggen: “ik neem mijn laptop wel eens mee. Kan ik ‘effe’ rustig al het nieuws checken.” Mijn mond viel open van verbazing, waarna ik een luid gelach uit dat lichaamsdeel liet ontstaan dat secondelang voortduurde. Uiteindelijk vervolgde ik mijn weg naar de wc. Daar nam ik om het gevoel te ervaren het Voetbal Magazine op mijn knieën. Verder dan het voorblad kwam ik niet. Toen besloot ik mijn telefoon uit mijn broekzak te pakken en mijn vriendin te sms’en: “je raadt het nooit, mannen lezen op het toilet! Wat zijn ze gek, hè? Zoiets zouden wij toch nooit doen.. ”