Plurieldakjesspecialist

Met bakken kwam het uit de lucht. Rukwinden smeten takken over de weg en tergde het met sjorbandjes en ducttape vastgeplakte cabriodakje. Angstig bad ik dat het touwtje dat de achterklep aan de carrosserie moest borgen niet zou knappen.

Vandaag zou eindelijk mijn Citroën Pluriel weer in ere worden hersteld, maar voordat het zover was moesten we eerst in Montpellier zien te komen. De Plurieldakjesreparateurs liggen namelijk niet voor het oprapen en voor de prijs van een nieuw dak kan je net zo goed een nieuwe auto kopen. De specialist die echtgenoot op het internet gevonden had rijdt heel Frankrijk door om zijn kunstje te doen en was vandaag en morgen in de buurt van Montpellier.

De wind gilde oorverdovend door alle kieren. Met een dot tissues kon ik het naar binnen gedruppel enigszins de baas. Maar de lucht werd al donkerder, de regen steeds heviger en na ongeveer een halfuurtje kreeg het gejank van de wind ritmische begeleiding van klapperende ducttape-stroken die langzaam los lieten bij zoveel nattigheid. Ook het sjorbandje dat moest voorkomen dat het dak helemaal open zou waaien gaf een paar centimeter prijs en zo ontstond een dusdanige kier dat de tissues er niet meer tegenop gewassen waren.

De pitstop bij het benzinestation was weinig zinvol. Een tweede sjorbandje kon weliswaar de kier met een kleine centimeter reduceren, maar dat tape op een nat oppervlak niet plakt, weet ik nu echt zeker. We werden al rijdende zeikend nat.

Met plastic boodschappentassen over de elektrische onderdelen en onze schoten, hoed op het hoofd, humeur tot het nulpunt gedaald kwamen we een dik halfuur te laat op het opgegeven adres aan. Een keurige woonwijk waar geen weldenkende ziel zich in dit weer op straat liet zien en waar wij ook geen garage, laat staan monteur ontdekte. Alleen de parkeerplaats vol Pluriels gaf hoop dat we in de buurt waren. 

Als twee verzopen katten met een enorme paraplu die ons alle kanten op trok, binnenstebuiten klapte en dreigde al zijn spannertjes te breken, struinden we de wijk door, totdat we eindelijk een huis aantroffen met een smalle garage en provisorische zeilen boven de oprit, waar zowaar iemand een Pluriel stond te repareren. Bingo.

We mochten aan de eettafel plaatsnemen waar nog een ander stel zat te wachten en kregen een kopje koffie aangeboden. Met bewonderenswaardige inspanning wist ik mij tot een vriendelijk Frans gesprek met onze tafelgenoten te zetten, maar een gevoel van onrust begon zich langzaam meester van mij te maken. Ik haalde me de parkeerplaats vol Pluriels weer voor de geest en kon mij geen enkel sjorbandje of ducttape herinneren, ze zagen er allemaal heel netjes uit. Ook onze tafelgenoten hadden een heel schattig dakjes-probleem ten opzichte van het onze. Ze keken ons dan ook vol medelijden aan toen we erover vertelde.

Na een uur wachten waren wij eindelijk aan de beurt voor de diagnose. De monteur bekeek eerst het systeem van het dak dat een geheel vormt met de achterklep en constateerde dat deze afgeschreven was. Niet getreurd, we hadden nog zo’n daksysteem achter in de auto liggen. In een vlaag van zelfoverschatting hadden we die een keer aangeschaft om zelf de boel te gaan repareren. Maar na een kleine analyse bleek ook deze klaar voor de schroot. De roldakjes zelf, waar we er ook 2 van hadden werden eveneens beide afgekeurd.

‘Irréparable,’ melde de Plurieldakjesspecialist. Hij wou ons onverrichter zake terug naar huis sturen. Door het noodweer. 

Dankzij mijn radeloze blik en echtgenoots volhardendheid zag hij toch nog enige potentie in één van de roldakjes en bovendien had hij nog een nieuw systeem liggen. Nadat wij akkoord gingen met een twee maal zo hoog bedrag als ingecalculeerd beloofde de monteur ons dakje morgen te gaan maken. MORGEN???? Toen de goede man door kreeg dat dat voor ons een hotelovernachting zou betekenen streek hij de hand over zijn hart en ging die middag aan de gang. Wat zal hij ons gehaat hebben. 

Na een aantal uren in de horeca van Montpellier, waar de riviertjes door de straten stroomden, troffen we zoon bij zijn Lyceum en na nog een uurtje samen met hem in de McDonald’s kregen wij eindelijk het verlossende telefoontje. Het dak was gerepareerd. Bij de garage aangekomen moesten we echter nog een zware proeve van bekwaamheid afleggen in geduld. 

De monteur maakte eerst stoïcijns de dakreparatie van een andere Pluriel af, terwijl wij naast hem stonden te wachten. Vervolgens moesten er toch nog een paar puntjes op de i bij de mijne worden gezet en toen we dan eindelijk aan betalen toe waren, liep hij de garage uit om nog even uitgebreid met een klant op de parkeerplaats te keuvelen. Met de hakken over de sloot slaagde ik voor de test en vloog hem goddank niet naar zijn strot, want de goede man had fantastisch werk geleverd. Kierloos reden we terug naar huis. 

Droog, stil en blut.