Pogo Dancing

– Knul, wat zie je er uit! Heb je gevochten?!
– Nee, mam.
– Laat me eens naar je kijken. Mijn God, jochie, je oog zit helemaal dicht en je nieuwe shirt kunnen we ook wel wegkieperen.
– Hè ma, maak je niet druk, laat mij het nou ook eens naar mijn zin gehad hebben.
– Nou lekker naar je zin heb je het gehad, zeg, je komt bijna als een halve oorlogsinvalide thuis. Wat stink je ongelooflijk naar drank, trouwens. Wat doen jullie toch allemaal op die achterlijke schoolfeestjes?
– Pogoën, moeders!
– Wat is dat?
– Nou, moe?? ?..ik moet een jaar of 12 geweest zijn toen ik voor het eerst op de, op onze school befaamde, SOOS-avonden letterlijk in aanraking kwam met, wat ik toen dacht, muzikale ruzie. Ik slofte brugpieperig met twee kleine cola?s vanaf de bar naar de door mij en mijn vriendje veroverde tweezitsbank die zich aan de overkant bevond van de plek waar ik het sloffen was begonnen. Op mijn overtocht passeerde ik de dansvloer waar leeftijdsgenootjes zich lichtspastisch tegoed deden aan de magere en ongeïnspireerde klanken van de ?Italo?. Mijn rechtervoet had echter het midden van de dansvloer nog niet geraakt of de microhysterische geluidsvervuiling werd weggedraaid, achtervolgd door het onheilsspellende intro van het volgende versje van de avond. Naïef slofte ik rustigjes door, terwijl de inheemse dansvloerbevolking zich ijlings uit de voeten maakte. Vanuit mijn ooghoeken doemden er zwarte schimmen op en uit het gebrul dat ze voortbrachten was op te maken dat er een soort opening van het jachtseizoen gevierd ging worden. Mijn lichaam verstijfde exact in de halve tel tussen het wegstervende intro en het ontwaken van een hondsdolle tijger verkleed als gitaar. Die halve tel was precies voldoende om de ontwikkeling van mijn kwaliteiten als sloffende coladrager even in de ijskast te zetten en te gaan werken aan mijn tot dan toe nog niet naar voren gekomen talent als flipperkastbal. Geloof me, als ik een beschrijving kon geven van wat er zich in die benauwde seconden heeft afgespeeld, dan had ik het met alle liefde beschreven, maar zowel de beeld- als geluidskwaliteit van deze hersenopnamen zijn van bedroevende kwaliteit. Uiteindelijk eindigde ik wel op de plaats van bestemming. Ik voelde me behoorlijk gekneusd, mijn haar imiteerde krullen en ik had nog slechts de beschikking over natte kleding en twee uiterst kleine cola?s, maar ik had wel weer een vriend aan het lachen gemaakt en dat geeft dan toch ook wel weer een voldaan gevoel.

Kort na dit pseudo-tragische voorval sloeg mijn angsttrauma om in interesse. Een ander vriendje dat zich dikwijls vrijwillig in deze mangeldans stortte vertelde me dat dit ?Pogoën? heette en dat het was uitgevonden door een oude bekende en al onwijs dooie punk rocker die ze ?Shitfishes? noemden. Dit verhaal uiteraard natrekkende, stuitte ik inderdaad op het verhaal dat Sid Vicious, waarschijnlijk bij een concert van The Banshees, in het publiek rare sprongen begon te maken omdat hij de band niet goed kon zien. Omdat iedereen Vicious kende en hem verafgode, begonnen mensen zijn voorbeeld te volgen en de pogo was geboren. Niet echt een heroïsch verhaal, dus. Het nummer Pogo Dancing van The Vibrators uit het jaar 1976 geeft dan toch de wat diepere metafysische en psychefilosofische uitleg aan dit cultuurhistorische geheel:

~Pogo Dancing. Why move from side to side when you can jump up and down.~

Na wat tips en trucs te hebben ingewonnen bij onder andere deze, gene en mijn reeds ontmaagde vriendje werd het voor mij ook maar eens tijd om te kijken of ik vanuit de flipperkastbalklasse kon promoveren naar de hoger in aanzien verkerende PinballWizard-divisie. Zo sprong ik vanaf die tijd alles wat ook maar enigszins op een pogo leek binnen: bij de bibliotheek willen ze me niet meer naar binnen laten nadat ik een voorlees- en handtekeningensessie van Kees van Kooten verstoorde.

Ik mijn verbeten zoektocht naar het allerhoogste in deze mystieke levensovertuiging, bereikte mij verschijningsvormen als stagediven, slampogoën, moshen, crowdsurfen en violent dancing. Ik leerde de ongeschreven gedragscodes. Als iemand je om een voetje vraagt, dan geef je hem of haar met heel je hart en ziel een voetje, ook al is dat met gevaar voor de eigen gezondheid. Én, als er iemand op de grond ligt dan haal je diegene overeind, ook al is dat met gevaar voor de eigen gezondheid. Én, als er iemand een bril, glazen oog of andersoortig prothesemateriaal verliest, dan help je zoeken, ook al is dat met gevaar voor de eigen gezondheid. Dit alles absorbeerde ik, analyseerde ik en extraheerde ik tot de nu volgende eindconclusie:

Hoi, rest van de wereld, wij zijn dit leven en vooral jullie soms een beetje zat en dat reageren we dan op een speels agressieve doch uiterst effectieve manier heerlijk op elkaar af. En we hebben om jullie extra af te zeiken lekker allemaal ons EHBO-diploma expres NIET gehaald, dus als er één van ons bloedend en gebroken op de grond ligt dan mogen jullie dat lekker oplossen. We hebben dit zo af en toe nodig anders gaan we dit bij de bakker, op school, tijdens een belangrijke vergadering of zomaar in jullie voortuintje doen, ook al is dat met gevaar voor de eigen gezondheid?.

– Jongen, wat praat je raar. Je bent toch niet aan de drugs, hè?
– Nee, mam??!

Specta Scriber