Dat de politiek een rommelpot kan zijn is een feit. Het rommelt meer binnen de Nederlandse politiek dan dat het er rustig is. Deze rommel wordt veroorzaakt door zo’n honderd en vijftig kamerleden en een husje ambtenaren. De laatstgenoemden komen echter vrijwel nooit in het nieuws, aangezien zij de longen zijn van de schreeuwende kamerleden. De stuwende kracht zeg maar, die vanuit zichzelf niks betekent. Iedere vier jaar, en met enig geluk binnen iedere vier jaar, wordt het ganse Nederlandse volk verzocht, met uitzondering van baby’s, luiaards en het gepeupel onder de 18 jaar, om haar favoriete kandidaat voor het kamerlidmaatschap een stem te geven. Om als kandidaat verzekerd te zijn van een zo hoog mogelijk aantal stemmen, wordt al vele maanden daarvoor gepoogd met alle middelen om mensen te bewegen om toch maar op een bepaalde kandidaat te stemmen.
Een heel stel kandidaten bij elkaar vormen een partijdelegatie. Met elkaar vertegenwoordigen zij de partij, waarvan zij vinden dat die de beste papieren heeft. Zij komen dan ook uit voor het beginsel van die partij.
Nodeloos gezwets zul je denken. Is het ook. Maar veel mensen zijn onbekend met hetgeen wat ik hierboven beschreven heb. Mensen die niet op een kandidaat stemmen omdat hij voor een partij uitkomt, maar omdat de sik van kandidaat 1 net iets moderner is dan de sik van kandidaat 2. Als je een beetje toffe jongen bent en je hebt een redelijk vlotte babbel over je, dan doe je het nog niet eens zo slecht in de peilingen.
Peilingen worden tegenwoordig elke dag gehouden lijkt het wel. Maurice de Hond, onze peilman, die nog partijdiger is dan alle kamerleden van het PvdA bij elkaar, zorgt vrijwel elke week opnieuw voor een ruime voorsprong van de PvdA in de peilingen. Dromen zijn bedrog, Maurice. Wat dat betreft peilt Nipo nog wat aardiger. Die peilen nog altijd wel op zo’n manier dat ze er nooit meer dan 20% naast zitten. Peilingen over de meest geloofwaardige politicus, de meest gewaardeerde politicus passeren in hoog tempo de revue.
De media heeft hier zijdelings mee te maken. Of in haar geheel. De onpartijdigheid van de media wordt in ons land hoog geprezen. Er zijn mensen die beweren dat de media partijdig is. Dit is echter niet waar. De media is onpartijdig. Onpartijdig links wel te verstaan. Dat wel.
We hebben niet alleen een heel husje ambtenaren. Honderd en vijftig kamerleden bereiken ook heel wat. Er wordt veel geschreeuwd altijd, lang vergaderd. Mokerslag na mokerslag wordt door kamerlid na kamerlid aan kamerlid na kamerlid gegeven. Ontstoken tenen zijn het gevolg. Tijdelijk uit de running heet dat tegenwoordig met een moeilijk woord. Er wordt zoveel geschreeuwd dat het als kamerlid niet meer verantwoord is om onder de publieke tribune te zitten. Naar het buitenland wordt men tegenwoordig al gevlogen als men teveel schreeuwt en te weinig wol biedt. Als je even in het buitenland op vakantie bent als kamerlid en je denkt niet aan je buurman die toch al verdronken is, kun je het veld ruimen. Afgezet zou je moeten worden.
En als we niks meer hadden te schreeuwen? Dan kunnen we altijd nog een coalitie vormen. Bot, Bos. Te mooi om waar te zijn.
[b]Politiek gehuil[/b]
4 reacties
ReadMe · 14 januari 2005 op 08:40
Leuke column hoor, ik kijk uit naar je volgende! 🙂
Kees Schilder · 14 januari 2005 op 09:51
Ja, deze kan wel
Mosje · 14 januari 2005 op 10:48
Heel herkenbaar!
Raindog · 14 januari 2005 op 18:50
Aardige column maar met enkele ‘foutjes’. Ambtenaren zijn niet de longen van schreeuwende kamerleden. Het is zelfs zo dat departementen staatjes op zichzelf zijn met eigen machtsstructuren. Zij vertegenwoordigen onze kamerleden slechts in naam (die zijn ‘de baas’ immers) en werken nota bene nog in opdracht van een regering zelfs. Hoe moeilijk dat voor ministers al is, daar kunnen diverse mensen over meepraten. Neem Maria van der Hoeven bijvoorbeeld, onze minister van OCW. Media hebben inderdaad ook een volstrekt eigen agenda. Qua objectieve verslaggeving hoeven we weinig meer te verwachten in de mediademocratie. Het ergste is nog: we doen er vrijwel allemaal aan mee. Het politieke bedrijf is en blijft een noodzakelijk kwaad. Opties als dictatuur en dergelijke zijn geen opties. Maar als ik mag vragen: als dit dan allemaal over de kam van politiek gehuil geschoren kan worden, over welke kam van gehuil kan jouw column dan geschoren worden? Of heb jij wel een alternatief misschien? Daar zou ik dan graag eens een column over willen lezen ;-).