Poortwachter

Het was, zoals gewoonlijk, weer erg druk aan de poort. Mensen verdrongen elkaar met stompen en duwen, in de hoop hierdoor iets meer vooraan te komen staan. God keek er verbaasd maar tegelijkertijd geïrriteerd naar. ‘Leren ze het dan nooit?’, vroeg hij zich hardop af, ‘zelfs als ze dood zijn mensen ze nog overal haantje de voorste te moeten zijn. Nou, de laatsten zullen de eersten zijn. Ik begin dadelijk met die grijsaard die helemaal achteraan op zijn gemak staat te wachten’. De rij groeide voor zijn ogen dus besloot God zijn pauze, die hij steeds hard nodig had om zich op te laden voor zijn poortwachtersfunctie, snel te beëindigen. Met een ruk schoof hij zijn loketraam naar beneden en wenkte hij de man die hij zojuist in het oog had gekregen. ‘Heb je naam en vluchtland bij de hand?’ De 93-jarige man uit Iran overhandigde het aan hem. God zetten geroutineerd de benodigde stempels en de man kon het springkussen op, op weg naar zijn tweede leven. Voor hem geen reumatische pijnen en blindheid meer, hier in de hemel werd iedereen weer jong.
God vond het aan het loket zitten absoluut niet het leukste onderdeel van zijn takenpakket maar het hoorde er nu eenmaal bij. Hij had personeel genoeg maar was van mening dat je als directeur ook moet laten zien dat je bereid bent zelf je handen uit de mouwen te steken. Natuurlijk had hij, als iedere directeur, af en toe zijn leuke momenten met zijn engelachtige secretaresse, maar in de hemel werken was beslist niet enkel lol. Het aan het loket zitten vond trouwens niemand van zijn personeelsleden leuk want het werk was nooit af.
De volgende wachtende was een jong meisje, dat tevreden op haar duim zoog met een knuffel stevig tegen zich aangeklemd. ‘Godsamme’, dacht God ‘weer zo’n jong kind. Hoe heb ik het ooit kunnen verzinnen dat kinderen naar de hemel gaan? Dat moet op een van de laatste dagen van mijn scheppingswerk geweest zijn, toen ik tegen die burnout aan zat. ‘Hoe oud ben je, meisje?, vroeg hij op zakelijke maar beslist ook niet onvriendelijke toon. Het kind stak 5 vingers op. ‘Waarom ben je hier naar toe gekomen, meisje?’ God boog wat dichter naar haar toe zodat hij haar antwoord kon verstaan.
‘Mijn bal rolde op de weg en toen rende ik er achteraan en toen was er een auto en toen moest ik naar het ziekenhuis en toen kwam die tunnel. Mag ik nu ook naar het springkussen?’.
Met een zucht liet God haar doorlopen. Vervolgens hing hij gedecideerd een bordje voor zijn portiersraam. Er stond op: WEGENS OMSTANDIGHEDEN GESLOTEN.
Hij was het zat, spuugzat, al die mensen aan de poort die door ziekte, verdrinking en misdrijven bij hem terecht kwamen. Nadenkend liep hij naar zijn werkkamer waar hij de meeste van zijn plannen vorm gaf. De witte kamer met de gewelfde plafonds, versierd met gipsen engelen, bracht hem telkens weer in de juiste stemming.
Hij besloot een lijst te maken voor de poortwachters die beneden, op aarde, soortgelijk werk deden. Voortaan wilde hij geen onschuldigen meer in zijn huis terwijl de gevangenissen niet aan te slepen zijn. Hij wilde geen mensen meer bij zich krijgen die beneden nog hard nodig waren.
God nam zijn laptop op schoot en typte, met 2 vingers (hij had nooit de mogelijkheid gehad een typcursus te volgen) de volgende werkafspraken:

1 Degenen die zelf zeggen :’het hoeft voor mij niet meer’, laat ik als eersten komen. Ik hoef geen verklaringen van artsen; ik houd in mijn eigen schriftje of op een Excel werkblad bij hoe vaak daarom gebeden wordt, en na een keer of vijf kan ik er dan toch wel van op aan dat iemand het meent. Deze mensen zijn zeer gemotiveerd om bij mij te komen en ik sla daar dus meerdere vliegen in een klap mee. De verzorgingstehuizen zullen minder vol komen te zitten en ik kan anderen nog wat langer rond laten banjeren.